Beste Marco,

Fan van je muzac ben ik nooit geweest. Ja, ze doen het goed op feestjes (“Waarom nou jij”, “Ik kan je niet laaaaaaaaaten gaan” en “Het is de waarheid…”), jouw eeuwige hits. Je bent een begrip in Nederland, nog nooit scoorde een Nederlander zoveel hits, verkocht hij zoveel kaartjes voor een concertreeks, etcetera, etcetera… De lijst met records houdt niet gauw op. En dat vind ik best wel knap. Dat je dat zo kan. Zonder jezelf eindeloos te herhalen, een parodie van jezelf te doen, zonder ogenschijnlijke grootheidswaan en met slecht een klein beetje zelfverheerlijking in je clips heb je het toch ver geschopt. Tot “Rood” dan.

In principe begint “Rood” nog als een gewoon Marco B. gevoelig liedje. Het is echter een comeback single, en die moeten natuurlijk iets extra’s hebben. Wat na de gevoelige intro volgt is een uptempo rock/techno/popachtig iets waarin alles wat ook maar een klein beetje met “rood” geassocieerd kan worden, ook daadwerkelijk genoemd wordt. Deze poging tot vernieuwing slaat wat mij betreft de plank volledig mis. In deze poging jezelf te overtreffen parodieer je jezelf, iets wat je tot nu toe nog niet was gelukt. Je probeert je onnodig hipper voor te doen. Dat heb jij toch helemaal niet nodig… Het was lef geweest als je met een briljant, rustig liedje was gekomen en niet de hele wereld met een symfonieorkest om ver wilt blazen.

Maar goed, in de ogen van de rest van Nederland kun je blijkbaar niets fout doen. De single verkoopt vijf keer zo veel als de nummer twee in de lijst (“Hips Don’t Lie” van Shakira). Je concertreeks is alweer uitverkocht 25x uitverkocht ofzo. Het ga je goed, en ik hoop dat je volgende liedje minder irritant is.

Ik groet u,

Stefan.

(Had dan op z’n minst er een WK-single van gemaakt in het “Oranje”, al zingt dat minder lekker natuurlijk)