Genesis blijkt lang houdbaar

1.jpg

Genesis speelde afgelopen zondag in de Amsterdam ArenA… Tijdens de soundcheck Mike Rutherford riep ‘Why aren’t we playing in Rotterdam?’ De Kuip heeft in ieder geval minder last van slechte akoestiek. Maar ik had er geen last van (ik stond op een goede plek) en ik heb dan eigenlijk ook geen andere woorden voor het concert dan GEWELDIG en FANTASTISCH!Â

Ja, het zijn oude mannen. Ja, het is heel erg 70s/80s/90s en dus niet hip enzo. Maar op het podium stonden 5 talenten. Je kunt zeggen dat Phil Collins alleen maar flauwe lovesongs kan schrijven, maar zondagavond werd duidelijk dat hij nog steeds een hele goede drummer is (net als Chester Thompson, de vaste drummer van de band bij gigs).

2.jpg

De verleiding om met een lekkere binnenkomer te starten (Mama bijvoorbeeld), moet aanwezig zijn geweest, maar de instrumentale opener Behind The Lines / Duke’s End was veel beter dan een lekkere binnenkomer. Het zette meteen de toon voor het niveau van de avond en ondanks het feit dat er geen voorprogramma was, zat de stemming er bij Turn It On Again al goed in. Hierna volgden enkele andere hits (No Son Of Mine, Land of Confusion) om he tpubliek warm te houden. Hierna werd teruggegrepen naar The Lamb Lies Down On Broadway (en ander werk) met het lange, opzwepende In The Cage-medley. Voor de mensen die voor de hits waren gekomen, was dit de gelegenheid om even bier te halen / bij het toilet te stoppen. Maar ze moesten wel op tijd terug zijn voor de finale van dit korte spektakel: Afterglow bleek het hoogtepunt van het eerste deel. Volgens velen is Afterglow, dat volgens Banks verhaalt over de laatste overlevende van een nucleaire ramp (maar het kan ook gewoon gaan over een liefde die niet meer is), een van de beste ingetogen Genesis nummers. Hitje Hold On My Heart sloot daar mooi bij aan.

De nummers over een ‘andere’ wereld, Home By The Sea / Second Home By The Sea, kregen de mensenmassa weer warm, naar een hoogtepunt toewerkend (as we relive our lives in what we teeeeeeeeeeell you). Meteen werd vervolgens geschakeld naar Follow You, Follow Me, met Phil Collins op zowel drums als de vocals. De (zeker op zijn leeftijd) knappe prestatie werd een beetje tenietgedaan door de geluidsmix die op dat moment niet helemaal goed was, waardoor het vooral een geheel van drums, basnoten en zang was en de synthesizer van Banks / gitaar van Rutherford nauwelijks te horen was.

Mijn persoonlijke hoogtepunt van de avond was Firth Of Fifth / I Know What I Like. Het eerste nummer van de twee is een instrumentaal stuk dat vooral bestaat uit een indrukwekkende, vier minuten durende gitaarsolo van Daryl Stuermer. Het nummer is echter zo goed omdat de drumpartij die gitaarsolo benadrukt en de gitaarsolo, die op zichzelf al een hoogtepunt is, nog net een niveau hoger weet te krijgen. I Know What I Like (In Your Wardrobe) klonk enigszins gehaast, maar Phil Collins nam de tijd om zijn trucjes te doen en het publiek aan het klappen te krijgen. Bij Mama kwamen de 9 miljoen (!) LED-lampjes op de achtergrond goed van pas, wanneer Phil Collins zijn psychopatische gezicht op zet en manisch lacht, net als in de originele video (maar dan enger). Na dit ‘hoerenlied’ werden we meegenomen naar het paradijs van Ripples, die uitermate sterk klonk voor een nummer dat zo rustig voortkabbelt.

Hierna was het even tijd voor Audience Participation Time en mocht het publiek eerst meeschreeuwen met Phil Collins tijdens Throwing It All Away en daarna de domino principle aan den lijve ondervinden (een soort wave, maar dan gedirigeerd door Phil Collins en niet wetende wie de volgende zijn die moeten schreeuwen). Bij het 10 minuten durende Domino werd pas echt duidelijk hoe goed de band in vorm was. Aansluitend het drumduet van de twee drummers op het podium en Los Endos, ook een instrumentaal nummer.

Inmiddels was het al geruime tijd donker en kwam de lichtshow goed tot zijn recht. Ineens stonden we in een hele grote 80’s disco. Tonight, Tonight, Tonight en Invisible Touch zorgden voor een knallend einde van de set. Ineens was er vuurwerk, lichtflitsen en een uitzinnig publiek.

De verplichte encore bevatte hit I Can’t Dance (met indrukwekkende animaties op de achtergrond geprojecteerd) en het wat onbekendere, gevoelige The Carpet Crawlers. Niet bepaald een liedje wat na afloop in je hoofd blijft zitten, maar het a capella einde zorgde ervoor dat de afsluiting toch een waardige was. Genesis sloot een set af zonder een enkele misser.

De enige misser was de locatie (afhankelijk van waar je stond had je heel veel echo – ik had er geen last van en ik was er al op voorbereid). De beeldshow was indrukwekkend, variërend van foto’s uit het verleden van de band tot lichtpatronen die op zichzelf ook indrukwekkende lichtshow aanvulden. De band gebruikte dan wel een hele grote achterwand, het podium zelf was heel klein. Door deze opzet bleef het een intiem optreden, ondanks de talloze mensen in de Arena. Ik denk niet dat er mensen met plaatsen zonder echo zijn geweest die spijt hebben van het feit dat ze zijn gegaan. Het was een groot feest en ik denk dat de setlist voor zowel casual en die-hard fan genoeg uitdaging bood. Ze speelden dan geen Supper’s Ready (een oud nummer van 18 minuten lang), maar ik denk dat het aantal mensen in de ArenA dat dat werkelijk verwachtte, marginaal klein was. De rest zong / sprong / schreeuwde gewoon mee met Invisible Touch.

SETLIST:

Behind The Lines / Duke’s End
Turn It On Again
No Son Of Mine
Land Of Confusion
In The Cage / The Cinema Show / Duke’s Travels
Afterglow
Hold On My Heart
Home By The Sea / Second Home By The Sea
Follow You Follow Me
Firth Of Fifth / I Know What I Like
Mama
Ripples
Throwing It All Away
Domino
Drum Duet / Los Endos
Tonight Tonight Tonight / Invisible Touch

I Can’t Dance
The Carpet Crawlers

Alle singles van Genesis staan op Turn it on Again – The Tour Edition, die is hier helemaal legaal te beluisteren.

1 reactie

Stefan, ik ben zo ontzettend jaloers!!!! Ben twee keer naar concert van Phil Collins geweest, was ook echt super! Geniet van je vakantie…

Geef een reactie