Twee Engel(s)en Spelen Lux Plat

Gisteravond daalden twee engelen af naar aarde om het publiek in Lux te verblijden met hemelse klanken. De ene was een ietwat boerse vrouw met een kinderstemmetje, de andere was een cynische, in de wereld teleurgestelde man… Ik heb het over Kathryn Williams en Tom McRae.

Kathryn Williams

Kathryn Williams

Kathryn Williams is alweer aan haar zesde CD toe… Met een Mercury Prize nominatie op zak, mag ze zich tot de bekendere schare van folkzangers in Engeland rekenen. Ze is in ieder geval ‘groter’ dan Tom McRae… Maar in Nederland was ze tot nu toe nog nooit geweest. Tom McRae wel en daarom staat ze nu in zijn voorprogramma. In haar eentje. En dat is best moedig. Ze voldoet niet bepaald aan het Westerse schoonheidsideaal en haar muziek trekt ook niet bepaald de aandacht. Dus het eerste liedje was nog niet goed en wel afgelopen, of de helft van de zaal was alweer in gesprek over andere zaken dan de singer/songwriter (ster?) die op het podium probeerde er iets van te maken.

En eigenlijk deed ze dat heel aardig. Haar stem is die van een klein meisje: lief en ingetogen, net als haar liedjes. Maar dan wel het lef hebben om tussendoor het publiek vragen om stil te zijn. Respect. Vooral als iedereen dan ook echt (even) stil wordt. Op die manier kon ze loops opnemen met haar stem, zodat het lijkt alsof er een heel koor aan het meezingen is, terwijl het feitelijk haar stem is die steeds wordt herhaald. Het gaf het optreden net was extra pit mee. Die wat swingendere liedjes worden afgewisseld met rustige, harmonieuzere liedjes zoals Breathe (mijn persoonlijk hoogtepuntje van de set). Haar (waarschijnlijk deels gespeelde) woedend einde van het slotnummer van haar set laat zien dat je geen ruzie met haar wil hebben. Maar als ze wat bekendheid krijgt en het Nederlandse publiek wat meer manieren, wie weet kan Kathryn Williams dan heel ver komen (let u op, radio 2?).

Anyway, toen ik een CD (Over Fly Over) van haar had gekocht en me had ingeschreven voor de mailinglist gaf ze me haar nieuwste CD (Leave To Remain) cadeau met de opdracht dat ik minstens 5 mensen over haar moest vertellen (because that’s how it works, that’s the secret!).

Ik doe het met alle plezier! En misschien post ik nog wel wat live MP3’s ook…

Tom McRae

Tom McRae

Ach, Tom McRae had ik natuurlijk in mei 2007 ook al gezien. Maar gisteravond was ik er weer bij… Immers, een optreden in Nijmegen was too good to be true. En dus gisteravond voor de tweede keer Tom, Olli en Oli die met zang, gitaar, cello en piano de avond naar een hoger plan tilden. Op de grappen over een bepaald soort dwergen (ik wil liever niet dat mensen die hierop zoeken op mijn site uitkomen) na dan, die werden een soort slechte running joke, de rest van de avond. De audience participation time viel een beetje in het water toen weinig mensen in het publiek zin hadden om Tom McRae wat over Nijmegen te vertellen… Hij vertelde zelf nog het meeste. Uiteindelijk kwam iemand uit het publiek aan met een slechte samenvatting van Mariken van Nimweghen, maar toen was de koek zo’n beetje op. Maar als compensatie waren we wel dusdanig enthousiast om de band twee keer terug te laten komen, wat goed was voor zo’n zes liedjes… Hoogtepunten in de set waren Ghost Of A Shark, Street Light, 2nd Law, Got A Suitcase Got Regrets en setopener Alphabet of Hurricanes, een nieuw nummer (zie ook hier een opname op YouTube):

But I can’t seem to change the way this story wants to play
Life is in the living
Not the telling anyway
Press myself to the glass
Silver moon lights up my path

As I go lightly on my way
And you will go lightly on the same
Yes you go lightly on your way

Anyway, geen setlist dit maal, maar ik verzeker u: ik miste vrijwel niets (behalve Sound Of The City – als je een gave single schrijft, moet je hem uitbrengen of op zijn minst af en toe live spelen – en Houdini & The Girl). Het geluid was in eerste instantie niet zo goed als in de Melkweg, misschien omdat Lux van nature geen poppodium is. Alphabet of Hurricanes klonk in ieder geval in eerste instantie een beetje vervormd. Maar dat mocht de pret niet drukken en bovendien lag dat dus niet aan de band maar aan de geluidsvrouw, of aan Lux… De sfeer was in deze uitverkochte kleine zaal in ieder geval nog beter dan in de Melkweg. En dat maakt het een van de beste concerten van het jaar.

Dus mocht je 21 oktober niets te doen hebben… In Eindhoven kun je het die dag zelf beleven.

Foto’s (C) Sjoerd Huisman

1 reactie

Geef een reactie