I Am Kloot – I Am Kloot Play Moolah Rouge

I Am Kloot speelt Moolah Rouge. En dat is het eigenlijk. Nou ja, ze hebben wat hulp, in de vorm van de gebroerders McLeod, die tegenwoordig ook live met de band meetouren (en naar mijn mening volkomen overbodig zijn, want de concerten waren voor hun toevoeging ook geweldig). I Am Kloot is altijd al een liveband geweest, ontdekte ik toen ik ze zo’n 5 jaar geleden (ja de tijd gaat hard) voor het eerst live zag in de Ekko in Utrecht, maar op plaat wisten ze die sfeer niet altijd even goed na te bootsen. En dat wil niet zeggen dat die CD’s slecht waren, maar I Am Kloot wilde zo graag die live sound op album krijgen. En tijdens de opnames van album 4 wist de band het ineens: we moeten de plaat live opnemen. Dus terwijl de opnames voor dat album al zo’n beetje afwaren en John zijn tijd doorbracht met het spelen van solo gigs in het Engelse, werden plannen gesmeed. En toen de zomer voorbij was, zaten John Bramwell, Andy Hargreaves en Peter Jobson weer in de studio waar ze eerder dat jaar ook al zaten… En met de eerder genoemde gebroeders McLeod werd een liveplaat opgenomen. Maar dan in de Moolah Rouge studios en zonder publiek. En dat heet dan I Am Kloot Play Moolah Rouge. En de plaat verschijnt een keer in 2008. Maar er is nu al een tot 2000 exemplaren gelimiteerde oplage te krijgen. [opschepmodus] En op die van mij staat 552/2000 – en een berichtje van John [/opschepmodus].

De 10 tracks op het album klinken ook daadwerkelijk live ( behalve dat sommige platen meerdere vocalen van John tegelijk hebben en dat kan natuurlijk niet zonder meerdere takes), dus dat is de band in ieder geval gelukt. One Man Brawl is een I Am Kloot track zoals ze steeds vaker klinken: filthy, maar wel beschaafd… Dus dikke distortion, een dikke drumpartij en geen angst voor instrumentale stukken. Het elektrische orgel van Colin McLeod is een goede toevoeging, maar het klinkt toch een beetje out of place gezien het groezelig geluid van de overige instrumenten (inclusief Johns stem).

Chaperoned is pure melancholie (You’ve got it all, life has been good to you). Rustige gitaarpartij, relaxte drum erbij, langzaam opbouwend naar een climax. Hier horen we een band die geroutineerd is. En weer dat orgeltje! Maar uiteindelijk gaat ook dit nummer ‘lös’… Tekstueel gezien is het niet een van de sterkste nummers, maar qua sfeer is het dat zeker wel.

Ferris Wheels is een midtempo liefdesliedje, zo een die eigenlijk ontbrak op 2005’s Gods & Monsters (The Stars Look Familiar is live geweldig, maar op plaat komt het nummer niet zo goed uit de verf). Geweldige tekst trouwens: We speak through satelites that hang like the stars at night in the sky… In the sky… Deze kan wel een halfuur op repeat, zonder te vervelen.

Hey Little Bird doet denken aan House Of The Rising Sun. De gitaar, zang en piano geven het lied op sommige momenten een kinderlijk imago, voor zover dat kan bij een liedje wat natuurlijk helemaal niet over een kleine vogel gaat. Maar een beetje meer originaliteit had geen kwaad gekund.

The Runaways is dan toch van een hoger niveau. Hier voegt de piano iets wezenlijks toe aan het nummer en het heeft alles in zich om een Klootklassieker te worden. Sterke punten zijn de melodie, de tekst (Once they snatch your memories, I can find it hard to forget) en zoals altijd: de drumpartij. Andy Hargreaves geeft duidelijk alles, iedere keer weer.

Down At The Front is een hele overgang. De rust is wedergekeerd. Het nummer, dat ook in Amsterdam werd gespeeld eind 2006, is rustig, op het eerste gehoor eenvoudig, tekstueel niet bijzonder, maar toch krachtig.

Someone Like You zal wel de single worden (of het eerder genoemde Ferris Wheels). Het nummer is uptempo en erg direct. Desondanks is de gitaarpartij net even anders (gevarieerder) dan bij de liveversie: daardoor mist het nummer wat hitpotentie, maar het wint daardoor wel aan muzikale diepgang. En gezien het feit dat de tekst niet tot de meest diepgaande behoort (Who do you be, with someone like me?), is dat zeker welkom.

Suddenly Strange was de opener in Amsterdam in 2006 en omdat John verkeerd inzette tijdens dat concert, moeilijk te vergeten (voor hen die erbij waren, zoals Carice van Houten – ik had me nog zo voorgenomen haar niet te noemen). Het nummer biedt John de mogelijkheid zijn stem zo groots mogelijk in te zetten en dat dat soms lelijk klinkt, lijkt hem niet veel uit te maken. Het is een van de sterkste nummers op de tweede helft van de CD.

Only Role In Town is een nummer dat fans in 2006 per mail kregen toegezonden als preview, en nu horen we dat de uiteindelijke versie niet significant veel verschilt van die demo. De lap steel / pedal steel /slide gitaar komen hier wel goed tot hun recht (of een van die, vergeef me mijn muzikale onwetendheid). Het is een moment van rust na het opzwepende Suddenly Strange, maar door het ontbreken van een echte climax blijft het nummer toch een beetje zweverig en lijkt het nergens heen te gaan. Maar daar gaat het liedje dan ook over.

At The Sea is zo’n encore, waarbij John dan eerst in zijn eentje terugkomt voordat de rest van de band komt om nog een keer te rocken. Alleen komt de band nu niet meer terug. At The Sea is John en zijn gitaar en dat is altijd mooi. Van mij had het liedje alleen iets rustiger gespeeld mogen worden. Het nummer heeft nu toch iets gehaast. En dat is erg jammer.

Wat is nu de conclusie… I Am Kloot Play Moolah Rouge is een zeer goede plaat, eerlijk waar, maar het staat niet op gelijke hoogte met de eerste twee albums. Ik krijg toch weer het gevoel (net als bij de BBC John Peel sessions) dat we hier te maken hebben met een tussendoortje. De band geeft openlijk toe dat ze een aantal nummers niet hebben opgenomen, omdat die zich niet leenden voor de manier waarop deze plaat is gemaakt. Een aantal nummers speelde de band eind 2006 in Amsterdam (zie fabchannel): Even The Stars, Fingerprints, You’ve Got To Go. Had die nummers (in plaats van resp. Only Role In Town, At The Sea en Someone Like You) op de plaat gezet en ik had mijn vijf sterren uitgedeeld (of had ze er desnoods bijgezet, dan hadden we langer dan 34 minuten muziek gehad)…

Hoewel ik heel blij ben dat er een nieuwe plaat ligt van I Am Kloot, doet deze CD me vooral hopen dat de band snel weer de studio induikt om weer een echt geweldig album maken. En de geruchten gaan dat de band dit ook van plan is (of misschien ligt hij al klaar, er ligt namelijk een stapel met ongebruikte opnames ergens). Misschien is I Am Kloot Play Moolah Rouge dus vooral een zoethoudertje voor de fans. Het voert te ver om te zeggen dat de plaat dat qua kwaliteit ook slechts is, maar feit blijft dat we beter (én meer) hebben gehoord van het trio uit Manchester.

(maar nét) vier uit vijf