Santogold
Terwijl The Kooks een zeer druk bezocht optreden verzorgden in de grote Alpha tent verraste het Britse Santogold met een dynamische set in de India. De mix van reggae, raggamuffin, ska, soul en alternatieve rock (denk in dit geval vooral aan Blondie) leverde al snel een kolkende massa op. Zangeres Santi White, die de basis van Santogold vormt, is een zeer uitbundige en enthousiaste frontvrouw die alles uit zichzelf haalt. Haar twee zingende en geweldig dansende sidekicks maken de show compleet.
(Bron)
Vergelijk met 3voor12:
PLUS
Santogold beschikt over de beste beats van het moment. Ze brengen verschillende stijlen samen, hebben meezingbare refreinen. In dik een half uur jaagt ze er zeker drie potentiele Songs van het Jaar door. Baile beats, grime, hiphop, pure pop, alles zit erin. En Santogold ziet er met haar hippe bloemetjespakje heel stoer uit. Hoofdkandidaat voor de Cool List van de NME.MIN
Leuk hoor, zo’n band. Maar wat doen ze nou helemaal? Die twee identiek geklede zangeressen links en rechts zien er ubercool uit, dat wel. Maar misschien kunnen we ze beter danseressen noemen. Ze staan onderkoeld stokstijf, of dansen robotachtig, en zingen ondertussen naast de microfoon. NAAST de microfoon. Het LIJKT niet eens op echt zingen. Dan de vocalen van Santi zelf. Bij de refreintjes nemen de twee lagen zang die op band staan de boel volledig over. Santogold zelf murmelt er tussendoor. Zijn dat die stemproblemen? Waar heb je dan die twee achtergrondzangeressen voor? Die moeten je toch opvangen als je het zelf niet aankunt? Dan heeft ze een drummer die klinkt als een drumcomputer – uhuh – en een bassist die precies speelt wat ook al op de plaat staat. Een band moet iets toevoegen. Als de belangrijkste elementen uit je muziek op band staan, kun je beter niet live optreden. Een dj bij live optredens is teleurstellend, maar met zo’n band als dit voel je je gewoon genept. Dat dit pas de vierde show was, is geen excuus. Santogold zelf is charmant en charismatisch en ze lacht lief, maar ze beweegt zich ook wat statisch over het podium. Ook de setopbouw is matig. Het begint overtuigend, met achter elkaar Find A Way, L.E.S. Artistes, Say Aha en Shove It. Ga er maar aan staan, wat een energie. Maar dan kakt de boel genadeloos in, met alle downtempo liedjes achter elkaar. Gelukkig nog één knaller aan het einde, maar de balans is volkomen zoek.CONCLUSIE
Toch knap. Twintig minuten te laat beginnen en toch nog op tijd klaar zijn. Maar daar trapt het Lowlandspubliek niet in. Het gejoel en gefluit in de India houdt aan en uiteindelijk besluit Santogold dan toch nog maar een nummertje te doen. Unstoppable, nota bene een van de beste tracks op de plaat, stond niet eens op de setlist! De zaal gaat nog een keer los. Want natuurlijk is het een ge-wel-di-ge track. Die toegift gaat – kennelijk geimproviseerd – met alleen dj. En dat klinkt precies hetzelfde als de andere nummers met band: precies als op de plaat. Het lijkt er sterk op dat het met Santogold te snel gegaan is. Eerst al die stemproblemen, nu dat gerommel met de techniek en een band die nog niet klaar is voor het grote werk. Met het materiaal is niks mis, het optreden was een aanfluiting. Wat een poppenkast.
5
(Bron)
Zoals altijd rijst bij mij de vraag: en wie moet ik nu geloven?
De reacties van de bezoekers moeten uitwijzen of Santagold nu wel of geen hoogtepunt was. Voor degenen die nu vooral denken Santagold, WTF?, hieronder een introductie:
