Ik lees vrij veel dingen op internet, omdat ik altijd meer wil weten. In mijn queeste kwam ik een tijdje geleden terecht op de weblog van mijn favoriete singer/songwriter: Tom McRae. Nu zijn muzikantenlogs niet altijd gevuld met de meest briljante observaties en beschouwingen, maar dat is anders bij Tom McRae. Tom heeft namelijk ooit een universitaire studie politicologie achter de rug, is een van zijn geloof gevallen domineeszoon en is op alle fronten ‘maatschappelijk teleurgesteld’. Op dit moment zit hij – zonder hulp van een platenlabel – te werken aan zijn nieuwe album. En zoals studenten de neiging hebben om te SOGGEN, heeft Tom McRae de neiging te MOGGEN (Muziek Ontwijkend Gedrag). Het gevolg is McRaetheism. Ik geloof in een god en hij heet Tom McRae, of The relentless search for meaning in a largely pointless existence:
In plaats van te bloggen hoeveel liedjes hij de afgelopen week heeft geschreven, beantwoordt hij levensvragen van fans in Ask Tom, schrijft hij open brieven aan politici, dominees en andere publieke figuren en uit hij zijn frustratie over het dagelijks leven (busreclames – in plaats van “There is a god”: “Tom McRae is probably God – Now stop complaining and buy ‘All Maps Welcome’!”) en dat allemaal op zijn eigen soms humoristische maar altijd scherpe manier. Het is heel makkelijk om mensen af te zeiken, maar in tegenstelling tot ondergetekende lijkt Tom daadwerkelijk na te denken over wat hij schrijft. Hoewel:
Today I turned on my radio, then my digital radio, then my laptop, and had them all playing Radio 4 in different rooms – at fractionally different speeds – while I ran between them.
Running up and down I contrived to arrive in each room a split second before the same sentence was repeated by the corresponding device… like flying to and fro across the international dateline. In my house.
(Experiments in Time Travel #1)
Kortom: McRaetheism is mijn favoriete (Engelse) blog. Dus ga heen en lees.
