MM: Anthony & The Johnsons, The Whitest Boy Alive, Röyksopp

Anthony & The Johnsons – The Crying Light

Vanaf het moment dat de eerste klanken van opener Her Eyes Are Underneath The Ground je oor bereiken, kan je niet anders dan erkennen dat de nieuwe cd van Antony and the Johnsons een juweeltje is geworden. The Crying Light is de meest toegankelijke CD van Antony Hegarty. Ja, natuurlijk moet je even aan zijn stem wennen, maar dat is geen uniek gegeven. Laat ik het zo zeggen: als je überhaupt al overweegt de CD te kopen, dan is Antony’s stem nauwelijks nog een hindernis op de weg naar acceptatie en waardering. Want Antony zingt gewoon heel mooi.

De stijl is bij zowel theatraal als verstild en intiem. Klassieke, over het algemeen niet elektrisch versterkte instrumenten zetten de toon. Ondanks de toegankelijkheid van de plaat, wordt deze nooit té direct. Kiss My Name mag dan redelijk uptempo zijn, tegen het einde begint een dwarse vioolpartij het nummer naar een hoger plan te tillen. En daar staat een nummer als Dust and Water tegenover, met bijna geen enkele vorm van begeleiding voor Antony’s zang. Ondanks zijn zwartwitte cover heeft de plaat een soort kleurrijk optimisme over zich hangen. Van dat bitterzoete optimisme dat alleen om 3 uur ’s nachts helemaal tot zijn recht komt. Wacht dus op het verdwijnen van de zon. En geniet. The Crying Light is een prachtige luisterplaat.

vierenhalf uit vijf

The Whitest Boy Alive – Rules

En boos dat ze waren: Erlend en Marcin van The Whitest Boy Alive. Normaal praten ze nooit over de muziek van hun band, maar het idee dat ieder nummer voor een bepaalde Regel zou staan, slaat volgens beide heren nergens op. Misschien is de titel toch gewoon een leuk woordgrapje? Dat zou dan ook meteen een van de diepere teksten van de band zijn. Want verder is Rules tekstueel gezien nogal recht voor zijn raap.

De elf liedjes die mensen thuis moeten betoveren en in de clubs aan het dansen moeten krijgen, bestaan over het algemeen uit anekdotes en de perikelen die de liefde met zich meebrengen. Nee, filosofische waarheden zijn ver te zoeken (al wordt er in single 1517 wel een poging gewaagd). Neem het catchy Courage (hier heeft de band de albumversie op een mobiele telefoonvideo geplakt):

Having said what I needed to do
And shown what I feel for you
My intentions are in the day
Now it’s time for you to do the same

Het enige nummer met  enige tekstuele diepgang is afsluiter Island, en laat Erlend dat liedje nu al zes jaar geleden hebben geschreven… Nee: dit album is qua teksten zeer direct. Er worden geen doekjes om gewonden. Maar is dat erg? Eigenlijk staat die directheid de band best wel goed.

En dan is er natuurlijk de muziek. Die is grotendeels hetzelfde als op het debuut. Live mag de band dan één groot feest bouwen, in de studio worden de nummers nauwkeurig live opgenomen, met oog voor detail. Het grootste verschil ten opzichte van Dreams (recensie) zijn de synthesizers… Daniel Nentwig (keyboards) is fulltime bandlid geworden en in plaats van zijn twee bijdragen op Dreams (de nummers Don’t Give Up en Above You), speelt hij hier de hele tijd prominent mee. Toch is de gitaar nog steeds het overheersende instrument. Gebleven zijn de instrumentale, ritmische stukken, weg is een stukje leegte. Het album wordt er iets meer funky door, iets elektronischer, als u wilt.

Al met al is Rules een consistent album, consistenter en zelfverzekerder dan voorganger Dreams. Of je de retro synthesizers kan waarderen is een kwestie van smaak, maar niemand kan denk ik ontkennen dat je je hoofd vanaf opener Keep A Secret wel moet meeknikken op het ritme. Live (bijvoorbeeld op Motel Mozaïque op 10 april 2009) verandert dat knikken in een uitbundig dansen. Was The Whitest Boy Alive op Dreams nog een dromerige, melancholische jongen: hier is het een (af en toe melancholische) nerd die een feestje kan bouwen. En de uitnodiging voor dat feestje heet Rules.

vierenhalf uit vijf

Röyksopp – Junior

Een bekentenis: ik reken The Understanding van Röyksopp tot de slechtste platen van 2005. Dat is best wel oneerlijk, want objectief gezien bevat het een aantal aardige nummers (waaronder het prachtige hoogtepunt What Else Is There). Toch kan de plaat mij gestolen worden. Röyksopp maakte zich er VEEL te gemakkelijk vanaf met het tweede album: te makkelijke beats, teveel op effect gericht. Nee, The Understanding was niets voor mij.

Na vier jaar is er nu  Junior, waarmee de band mijn geloof dus moet zien terug te winnen. Maar de eerste single, Happy Up There, klonk wel heel erg als Eple. Dat riep bij mij gemengde gevoelens op: aan de ene kant was hier sprake van een sterk staaltje ‘herhalen’, aan de andere kant was dit wel een herhaling van Eple, dat op de geweldige eerste CD, Melody A.M. stond. Dus met zowel hoop als angst begon ik aan mijn eerste luisterbeurt.

Mijn conclusie is de volgende: het nieuwe album van Röyksopp is een plaat vol extremen geworden. Aan de ene kant bevat de plaat topnummers als The Girl And The Robot (briljante vocalen van Robyn), Röyksopp Forever (vol en mooi met violen), Miss It So Much en het toch weer aanstekelijke Happy Up There. De nummers sprankelen en we mogen zelfs hier en daar van innovatie spreken. aan de andere kant worden we wél weer opgezadeld als het dubieuze Tricky Tricky (met overigens wel mooie zang), Silver Cruiser en It’s What I Want en dat smaakt mij teveel naar The Understanding.

Als geheel weet Röyksopp met Junior niet helemaal te overtuigen. En dan blijkt ook nog dat de band later dit jaar met een extra album komt: Senior. Marketingtechnisch gezien erg slim (persoonlijk wacht ik op de duopack van Junior en Senior met bonustracks, die er vast gaat komen), maar had dan gewoon de beste tracks van BEIDE albums gecombineerd tot één perfecte CD. In deze downloadera heeft de luisteraar gelukkig de keuze om alleen de gave tracks van Junior te downloaden. Mocht Senior ook tegenvallen, dan hebben we met een beetje geluk toch één gave mixtape. In ieder geval kijk ik na het horen van Junior weer uit naar een nieuwe Röyksopp release. En daar hoeven we dus als het goed is geen vijf jaar op te wachten.

drie uit vijf