Gisteren passeerde ik de 200 tweets. Feest dus. Want 200 tweets is kei veel. Nou ja, als je een week bezig bent. Bij mij ligt het tempo dus aan de lage kant, hoewel er de afgelopen maand wel sprake is van een significante stijging. Maar zoals ik eerder uitlegde, is Twitter best verslavend als je een goede mix maakt van mensen die je kent en mensen die boeiend zijn (waarbij mensen die je kent ook best interessant kunnen zijn!). Enfin, als ik al van plan was om er de brui aan te geven, kan ik dat nu niet meer doen. Turin Brakes is sinds gisteren namelijk ook in de Twittertrein gesprongen. You leave me no choice, then.
Maar toen ik vanochtend twitterde ‘Goedemorgen! Let’s shower!’, werd ik overvallen door drie gedachten:
- Bestaat er zoiets als ’too much detail’ op Twitter?
- Waarom worden sommige mensen overvallen door een soort twitterdwang, om vervolgens verslag te doen van dingen die mij totaal niet boeien?
- Waarom heb ik de neiging in het Engels te twitteren?
Too much detail lijkt me duidelijk: soms worden er dingen getwitterd waarvan ik denk “moet dat nou?’ Ik onderscheid grofweg 5 fases in het Twittergedrag van mensen:
- Wat ik doe.
- Wat ik denk.
- Wat ik twitter.
- Wat mij meesleept.
- Too much detail.
De eerste fase is waar men mee begint. Mijn eerste tweets (van nummer vier naar één):
- Netwerk ligt eruit. Best lastig als je internet een keer nodig hebt.
- gaat naar de bibliotheek (zo’n stadsbibliotheek, niet de ub natuurlijk)
- scriptie corrigeren, 2de versie maken (het einde nadert)
- scriptieonderzoek
In het begin schrijf ik dus inderdaad wat ik doe. Ik zeg niet dat ik uitsluitend activiteiten twitterde, maar ze hebben wel de overhand. Waarschijnlijk deed ik dit omdat ik dacht dat dit de bedoeling was. Merk op dat ik het niet zo boeiend vond: mijn eerste vier ’tweets’ bestrijken een periode van bijna vier maanden. Op een gegeven moment ga je dan, for the sake of variation, maar wat gedachten erbij twitteren (fase 2):
- Tas inpakken voor trips – en moet de puzzel “boek teruggeven aan iemand die ik vandaag niet tegenkom” nog oplossen…
- Ben blij dat Ajax ownt :), wat duren 90 minuten soms lang hè…Oh, en Viviënne is dus echt wel de mol …
Het twitteren wordt nu al interessanter, wellicht ook voor anderen, maar het probleem is dat twitteren helemaal geen egoïstische actie is. Het gaat juist (ook) om het communiceren met anderen. Dus ga je @ntwoorden op andere mensen en zo ontstaan gesprekken. En dan kom je vanzelf in fase 3 terecht: je gaat je bewuster worden van hoe en wat je twittert:
- @Sebsel Tuurlijk 😛 Je hebt trouwens de draad prima opgepakt… Je twittert vaker dan ik :). Mijn blog lijdt er niet onder. Andere vorm hè..
Dit metatwitteren is in combinatie met de gesprekken die je voert extreem verslavend. Zeker als je een goede mix van mensen hebt (anders ben je hier allang afgemaakt). Was Myspace nog vooral een plek voor bands om hun muziek te verspreiden, Twitter heeft geen muziekspeler en gaat dus puur om de communicatie. Dus ga je volop reageren op wat andere twitteren. En zo gaat het twitteren niet meer over je leven, maar over twitter. En ja, dan is het hek van de dam. Dan kun je eigenlijk alles twitteren (fase 4) en word je meegesleept – vaak is het niet eens meer duidelijk waar je over twittert:
- iets met bouwvakkers
(dit was overigens op de diësviering van de RU).
Je zou denken dat dit dan wel ongeveer het einde is. Maar nee, op dit punt is de frequentie van het plaatsen van tweets zo toegenomen, dat je op een gegeven moment je gevoel voor zelfcensuur verliest. Je twittert alles. En als je een keer iets interessants meemaakt, dan wordt dat op extreem uitgebreide wijze getwitterd: soms wel 20 tweets over één concert, feest, vergadering of congres. En soms is dat best boeiend. Maar soms kan dat ook best frustrerend zijn voor je volgelingen die niet geinteresseerd zijn in het aantal mensen dat vandaag rode schoenen aan heeft in je collegezaal. Op die momenten kun je niet even die persoon ‘uitzetten.’ En dan komen ineens, out of the blue, de berichten die misschien wel too much detail geven.
- Goedemorgen! Let’s shower.
Nu ben ik zelf nog niet te ver gegaan (dit lijkt mij persoonlijk een milde vorm hiervan, zowel qua shock value als qua niveau (kwaliteit)). Want dat getwitter gaat natuurlijk helemaal de verkeerde kant op als je wat te veel hebt gedronken. En dat heb ik natuurlijk nooit. Maar er zijn mensen die dat wel hebben – en twitteren. En dat kan soms hilarisch zijn, maar soms ook gewoon too much detail. Als je wilt weten hoe dat eruit ziet, zou ik willen adviseren wat mensen met een dergelijke levensstijl uit te zoeken. Bijvoorbeeld een bekendheid.
Maar ik had het over zes fases. Eén fase die als een rode draad doorloopt en die in die zin los staat van de inhoud van je tweets, is die van je twittervorm (hoe ik twitter). De verleiding is bij mij groot om, nu ik ook Engelse followers heb, om dan maar in het Engels te twitteren. Maar het grootste deel van mijn followers is gewoon keihard Nederlands. En ik denk zelf in het Nederlands. Maar ik wil niet de rest van de wereld uitsluiten van mijn tweets. Die zijn namelijk heel boeiend – soms. Het is niet praktisch om twee accounts te maken (een Nederlandstalige en een Engelstalige). Het beste zou zijn als je met een klik kon aangeven of je tweet in het Nederlands of Engels was (of nog beter: dat Twitter dat automatisch zou herkennen) en dat mensen dan op Twitter kunnen aangeven of ze al je tweets kunnen zien of alleen die in de talen die ze zelf ook snappen. Maar die functie is nog niet beschikbaar. Dus twitter ik nu maar soms in het Engels en wat vaker in het Nederlands. Ook al ziet dat er heel stom uit. Vind ik zelf.
