En ik moet zeggen dat ik, toen ik naar Den Haag afreisde, ook wel even heb gedacht “misschien is drie (3!) keer in één week ook wel wat veel van het goede. Maar dat was het enige moment van de avond dat ik dat dacht. Ik heb mensen twee (2!) keer bij Turin Brakes gezien, die drie (3!) keer dat ik zelf ging, dus als die mensen naast die twee concerten ook naar Amersfoort of het gratis Record Store Day concert in Delft zijn geweest, dan kunnen ze Turin Brakes tot zelfs vier (4!) keer live hebben gezien (er vanuit gaande dat mijn Eagle Eye Vision alles ziet en ik ze niet bij één concert over het hoofd heb gezien. Dan ben ik ineens helemaal niet meer zo die-hard. Of ja, misschien toch een beetje. In theorie kunnen er echter die-hardere fans zijn. Alleen die ken ik dan niet.
Er waren wel mensen die begrepen dat ik drie keer naar Turin Brakes ging. Fans uit Duitsland, Engeland en Eindhoven begrepen me wel. Olly van Turin Brakes begreep het ook wel. Ieder concert was namelijk toch weer anders. Dat argument gebruikte ik zelf ook vooraf. Het bleek nog een geldig argument ook. Want de drie concerten waren erg verschillend. Helaas niet zo qua setlist, maar wel qua sfeer, stemming en stijl.
13 april
Allereerst, Paradiso Amsterdam op 13 april. Met Maarten toog ik naar Amsterdam, alwaar ik Engelse fan Shazia en Eindhovense fan Laura trof. Na een korte stop langs een hotel en bekende Amerikaanse fastfoodketen, arriveerden we bij een uitverkocht (maar nog niet volledig gevuld) Paradiso terwijl Kate Walsh de eerste noten op haar gitaar speelden. Ik heb wel een beetje een zwak voor Kates zoete muziek, maar hier viel ze wat tegen. Misschien kwam het doordat er nog voortdurend mensen binnenkwamen die weliswaar stil waren, maar werden verraden door de houten vloer die onverbiddelijk hard kraakte en soms zelfs Kate overstemde. Ik vond in ieder geval dat ze er niet helemaal ‘in’ zat. Toen ik haar vorig jaar in Canterbury zag, was ze veel gepassioneerder. Maar het is moeilijk om helemaal in je muziek op te gaan als er zo’n houten vloer aanwezig loopt te zijn. Is het publiek zelf een keer stil, is het nog niet goed… Walsh speelde een zestal liedjes en bedankte daarna lief het publiek.
Turin Brakes speelde een prima set, al heb ik het geluid beter gehoord. Misschien stonden we te ver naar voren? Ik was desondanks blij ze weer te zien. Sea Change was de setopener, rustig beginnend, maar na verloop van tijd steeds indringender en sneller, totdat Gale een djembe pakte en de song tot een hoogtepun tkwam. Vervolgens nam diezelfde Gale plaats achter de piano om de intro van Mind Over Money te spelen. Een fout akkoord zette de melige toon voor de rest van de avond: veel merchandisegrappen en andere geintjes tussendoor. Zowel het publiek als de band leken het naar hun zin te hebben. Al vroeg in de set speelde het viertal een nummer zonder PA, Mirror. Een slimme zet: het publiek werd er enthousiast door. Daarna bestond de set uit een aardige mix van oude en nieuwe nummers.
De set eindige met Slack, maar daarmee waren we er nog niet. Olly kwam na een paar minuten terug om Outbursts te spelen. Het was opvallend dat het publiek respectvol stil was bij dergelijke stille nummers. Het publiek mocht meezingen met Rocket Song (zonder versterkers, wederom). Vervolgens werd de encore afgesloten met Underdog (Save Me). Olly riep vervolgens snel in de microfoon: “Let us know if you want another one.” Nou, dat wilde het publiek wel. De tweede encore werd gestart met een cover van Neil Young Everybody Knows This Is Nowhere. Daarna sloot de band af met State of Things en Future Boy. Toen was de koek op en had iedereen pijn in de benen van het staan. Het was een mooie avond en na een drankje met de mensen die ik kende, vertrokken Maarten en ik naar het station om de trein naar huis te halen. Het was een vermoeiende avond, maar zoals ik al zei: ook een mooie.
17 april
Nee, dan Den Haag. Ik had Den Haag uitgezocht als “mijn privétraktatie”. Zowel bij Amsterdam als bij het concert in Nijmegen zouden mensen zijn die ik (goed) ken. Den Haag zou mijn eigen genietavondje zijn. Na afloop van Amsterdam had ik daar mijn twijfels over: dat is dan leuk en aardig, maar zo’n lange treinreis naar huis is dat niet. Dus toch maar hulptroepen ingeschakeld.
In theorie was het recept voor de avond hetzelfde, met één verschil: het is in Den Haag en het is Zaterdagavond. Kortom: tijd voor een feestje. Kate moest dan ook opboksen tegen aanzienlijk meer rumoer. Desondanks vond ik haar beter dan in Amsterdam. Ze deed meer haar best, denk ik. Daarbij werd ze wel gehinderd door een op hol geslagen rookmachine, die tijdens het laatste nummer (Greatest Love) eens flink in haar gezicht begon te puffen. Kate gaf geen kick (respect!) en zong haar liedje alsof het niets was.
Maar goed… Luidruchtiger publiek dus. Bovendien leek het alsof er al wat alcohol naar binnen was gegoten. De band paste de set hier niet echt op aan (Embryos was toegevoegd aan de setlist in Duitsland en die bleef erop staan – ondanks het feit dat het een rustig nummer is), maar de rest wel. De band leek wat harder te spelen deze avond. Het klonk allemaal wat smeriger, voor zover muziek met akoestische gitaar erin zo kan klinken. Dat had overigens een reden: de meneer van het geluid in het Paard was niet zo goed in het afstellen van het geluid. Gales gitaar had erg veel last van feedback en de heren leken hier zeker niet blij mee. Op een zeker moment besloten ze echter te roeien met de beschikbare riemen en er gewoon een leuke avond van te maken. Het publiek reageerde door net iets harder te juichen. De rookmachine reageerde ook, door net iets meer rook uit te blazen.
Sfeervol, al die rook, zou je zeggen, maar ook de ogenschijnlijke dader dat na Slack, als de heren weggaan om de eerste encore voor te bereiden, het brandalarm af gaat. Iedereen wordt verzocht het gebouw te verlaten, wat enkele bezoekers meteen doen. De band en een medewerkster van het Paard kondigen aan dat het vals alarm is en dat we voorlopig nog niet dood gaan. Gelukkig. Dat betekent echter niet dat de band verder kan spelen. Een gevolg van het brandalarm is namelijk dat de stroom op het podium ver te zoeken is. Er kan dus geen muziek worden gemaakt, ook omdat het publiek erg luidruchtig is geworden vanwege het alarm. Uiteindelijk besluit Olly dan maar te gaan drummen. De rest van de band jamt mee. Leuk, maar na twee minuten loeit het alarm nog steeds. De band besluit er dan maar een punt achter te zetten.
Net op dat moment gaat de stroom weer aan en het alarm uit. De heren mogen nog één nummer spelen. Dat wordt Underdog. Daarmee is de set aanmerkelijk korter dan die in Amsterdam, maar de avond is ook aanzienlijk anders dan in Nijmegen. Meer rock ’n roll. Het was niet het beste optreden van Turin Brakes allertijden, maar zeker een van de interessantste. En die treinreis terug: die viel uiteindelijk best mee.
18 april
In Nijmegen was het pas echt feest. Het weer was perfect, wat een middag in de zon op het terras tot gevolg had. Kortom, ik was relaxed, uitgerust en had de dag vrij. Tegen de avond hoefde ik me bovendien geen zorgen te maken over treinen terug en andere bijzaken. Nee, Doornroosje, daar kon ik zelfs naartoe kruipen. En er waren allemaal andere leuke mensen die ik ofwel had gedwongen ofwel gewoon had overgehaald om ook te komen. Ik was wel in voor een feestje. Kate Walshs muziek is daar niet de beste opwarmer voor, maar dat was dan ook het enige wat echt op haar optreden aan te merken was. Ze zong prima en iedereen leek aan het eind desondanks klaar voor een spetterend optreden.
Dat kregen we. De twee uur die volgden werkten Turin Brakes een lange setlist af, die weliswaar nauwelijks verschilde van die van de vorige twee concerten, maar toch andere hoogtepunten kende. Opvallend was de cover van Pearl Jams Black. Erg mooi gedaan. Ook gaaf was Gales uitvoering van Embryos, die was nog veel gaver dan in Den Haag. Ik genoot met volle teugen, al had ik aan het eind van het twee uur durende concert wel last van het staan.
Uiteindelijk bleven we met een klein groepje over om de avond in stijl af te sluiten. Het was erg gezellig en in die zin had de avond niet beter kunnen zijn. Op sommige avonden passen alle stukjes gewoon in elkaar. Niet iedere avond hoeft zo te zijn. Ik heb drie (3!) keer Turin Brakes gezien en iedere avond was anders, of je me nu wilt geloven of niet. Het waren drie (3!) mooie avonden. Dus mits het te bereizen blijft, zou ik het waarschijnlijk zo weer doen. Al zou ik dan misschien niet op en neer naar Den Haag gaan op dezelfde avond. Maar misschien ook wel. Ik blijf natuurlijk groot fan. En daarom zie ik Turin Brakes drie (3!) keer in één week. Waarvan akte.
Flowers by the roadside is all that is left
You feel your hands and feel your pockets for your last breath
Clap your hands get on your knees, a dead man’s shoes
Only one thing’s for certain, that you can’t choose
