Zo af en toe bel ik met Mischa om bij te praten, maar ook om muzikale tips uit te wisselen. Als ik het heb over Marina and the Diamonds dan heeft hij het over Ellie Goulding. En zo had hij het laatst over The Tallest Man On Earth. Ik had de naam al eens horen vallen, maar ik had er eigenlijk nog nooit naar geluisterd. Soms gaat dat zo. Nu Mischa met the Tallest Man On Earth kwam dacht ik “dan moeten we er ook maar eens naar luisteren.” Toch duurde het nog tot afgelopen weekend voordat ik er
aan toe kwam. Zelfs toen ging ik er nog niet bewust naar luisteren. Ik ging naar KCRW om te kijken of er nog leuke sessies terug te luisteren waren. Zowaar: er was een sessie van The Tallest Man On Earth. Toen dacht ik: “Nu ontkom ik er niet langer aan.” Ik klikte erop en na een minuut en een seconde of drie, vier klonken lieve, intieme gitaarklanken mijn kant op.
Still the day is never done, but there’s a light on where you’re sleeping
So I hope somewhere that troubles will be gone
Nu luister ik, enerzijds om mijn Engels skills op peil te houden, anderzijds omdat ze gewoon heel grappig zijn en een goede muzieksmaak hebben, met enige regelmaat naar de Adam & Joe show op zaterdagmorgen op BBC 6Music (een show waar bijvoorbeeld een Coen en Sander nog wat van kunnen leren). Naast prima muziek zit het programma vol boeiende gesprekken die meestal een hilarische wending nemen, enorm slechte jingles (gemaakt met Garageband) en onder andere “the nation’s favourite feature: Text The Nation” (waarbij luisteraars hun ervaringen met een bepaald probleem delen – een soort stand.nl, maar dan nietszeggender). In ieder geval kwam eind vorig jaar het kerstalbum van Bob Dylan ter sprake. Een van de presentatoren nam als gevolg daarvan een (dramatisch slechte) imitatie van Bob Dylan op die een kerstplaat zingt. De stem was nog veel scherper en scheurender dan bij de meester zelf.
Die stem, die leek wel wat op de stem van The Tallest Man On Earth. Terwijl de gitaarpartijen vaak rustig en intiem beginnen, is de stem van Kristian Matsson meteen aanwezig en op de voorgrond. Daarmee krijgt de muziek een bepaalde urgentie en dringt deze beter door dan wanneer de liedjes zacht en lief waren gezongen. Nog mooier wordt het wanneer Matsson zich ook op de gitaar laat gaan (bijvoorbeeld tegen het einde van King of Spain). De instrumentatie is erg karig: gitaar, stem en als we geluk hebben een banjo en piano.
I left my heart to the wild hunt a-comin
I live until the call
And I plan to be forgotten when I’m gone
Yes I’ll be leavin’ in the fall
Toch is het geenszins een saaie plaat. De stem van Matsson is daarvoor onderhoudend genoeg en ook in de gitaarpartijen zitten genoeg sus-noten die het geheel net wat meer flair geven. Het klopt van begin tot eind. De teksten variëren van ironisch tot romantisch, dus ook dat zit wel goed. Al met al een zeer fijne plaat, die liefhebbers van bijvoorbeeld Mumford and Sons zeer zeker zal aanspreken. Bovendien hebben we Dylanesque troubadour om na te luisteren als de meester zelf het leven laat. Een fijne gedachte. Ik neem vast een voorschot op die tijd.
vierenhalf uit vijf
