Woensdag 14 juli
Vandaag gaan we naar Karlskrona. Dit is een van de beter bewaarde haven/vestigingssteden van Europa en staat om die reden op de Wereld Erfgoedlijst. Goert merkt echter terecht op dat “er wel meer op die lijst staat.” Persoonlijk vind ik Karlskrona niet tot de hoogtepunten behoren van die lijst.
Dat is niet zo zeer omdat het geen mooie stad is. De baai ziet er mooi uit en de huizen zijn ouderwets Scandinavisch: kleurrijk en van hout. Jammer genoeg hebben we al heel veel van dat soort huizen gezien de afgelopen dagen. Bovendien ben ik op de een of andere manier moe en heb ik last van de zon en dat heeft geen positieve invloed op mijn humeur. Kortom, hoe mooi Karlskrona ook moge zijn: op mij maakt het op enkele uitzonderingen na weinig indruk. Overigens zien het grote plein en de daaraan gelegen winkelstraatjes er bijzonder gezellig uit. Alle houten, geverfde huizen zijn precies dat: houten geverfde huizen. Ik sta best wel open voor cultuur, maar vandaag heb ik dus last van het leven.
Dat betekent niet dat het geen leuke dag is. We lopen vrij kriskras door de stad en zien afwisselend mooie en minder mooie straatjes. We genieten van zelf belegde broodjes in het park en observeren een groep vogels. We bezoeken het gratis deel van het maritiem museum en besluiten daarna naar de andere kant van de stad te lopen. Teleurstellend is dat we de haven daar uiteindelijk niet kunnen bezoeken. Het blijkt dat deze verboden gebied is (want militaire grond). Nogal jammer, aangezien een flinke hoeveelheid nummertjes op de kaart in dat gebied liggen. Aan de andere kant boeien havens mij niet zo (zeker na mijn hachelijke kanoavontuur van gisteren) en dat betekent waarschijnlijk dat ze vandaag al helemaal geen indruk op me zullen maken. We proberen toch maar niet om er tóch binnen te komen.
In plaats daarvan besluiten we een ander stukje cultureel erfgoed tot ons te nemen. Er blijkt niet genoeg animo om een fatsoenlijke maaltijd in een restaurant te nuttigen, dus rijden we naar de MAX. De Zweedse McDonald’s, zullen we maar zeggen. Het interieur ziet er niet noemenswaardig hipper of luxer uit, maar de hamburger smaakt aanzienlijk beter (door beter vlees en een aanzienlijk steviger broodje). Helaas luistert hij niet naar de naam Big Max en er is ook geen MaxFlurry. Wel wordt alle CO2-uitstoot gecompenseerd. Van tevoren was ik sceptisch en had ik niet echt zin in hamburgers, na het eten was ik helemaal om. Respect. Overigens zijn de milkshakes HEEL ERG zoet.
Na het eten rijden we terug naar Trällebo. Onderweg genieten we maar even van de klanken van Mischa’s cd’s. Mischa had namelijk een aantal cd’s gebrand om naar te luisteren. De eerste cd is The Rhythm of the Saints van Paul Simon. Daarnaast is er een vrolijke en een minder vrolijke mix. De vrolijke mix begint verwarrend genoeg óók met Paul Simon (You Can Call Me Al), maar biedt de luisteraar naar een breed scala van stijlen aan (van Genesis tot Veronica Maggio en Ellie Goulding). Hoogtepunt van deze cd voeg ik hieronder toe, het eigenaardige Loaded With Zoul, een catchy liedje van de Litouwse songfestival deelnemers Malcolm Lincoln die dit jaar strandden in de halve finale met een rustig liedje. Dit is echter catchy en uptempo. Na een paar keer waren er in ieder geval meerdere mensen die de irritant hoge koortjes in het refrein meezongen:
De depressieve muziek deed het mijns inziens het beste in de avonduren en bevatte onder andere Madrugada en wat jazzmuziek. Ook had Full Of Stars erop moeten staan, maar dit depressieve nummer was per ongeluk op de vrolijke cd beland.
Vanavond is echter een groot deel van de passagiers het repertoire op deze cd’s zat en dus luisteren we op de terugweg echter vooral naar Mix Megapol. De hitzender blijkt het hypen van Joshua Radins I’d Rather Be You als voornaamste doel te hebben. Hoewel ik niks tegen Joshua Radin heb, is dit toch best wel een zeiknummer. De vijf keer dat we deze vakantie naar deze zender luisteren, is Joshua Radin van de partij. Overigens volgt Mix Megapol het stramien: nieuws – reclame – twee liedjes – geleuter – twee liedjes – acht minuten reclame – twee liedjes – geleuter – twee liedjes – acht minuten reclame – nieuws – reclame…. Vrijdags zouden we nog een slechte cover van Keanes Everybody’s Changing horen. Onderweg stoppen we overigens nog bij een kerk waarvan de spits van de toren vrijwel geheel wordt bedekt door vogels. Mooi fotomoment.
Voor de volgende dag staat er weinig op de planning. Desondanks gaan we niet helemaal los als we thuis zijn. De whiskey is bijna op en ook het (waterige) bier was er niet in overvloed – en op deze avond al helemaal niet meer. Zoals gebruikelijk wordt er gekaart en gekletst en gelezen. Een prettige manier om vakantie te vieren.
