Zoals ik bij het studentenblad waar ik wel eens voor schreef de reputatie had van slechte muziek te houden, zo heb ik bij het computerblad waar ik nu redacteur ben de reputatie dat ik van laffe singer/songwriter muziek houd, gezongen op bijna valse toon met niet bepaald toegankelijke stemmen.
Chloe and the Lonesome Cowboy voldoen aan dat plaatje. Doordat over het algemeen schaars wordt omgesprongen met instrumentatie, staan de vokalen van Chloe centraal. Die stem heeft iets schurends en tegelijkertijd iets intiems. De randjes lijken bewust te worden opgezocht. De eerste keer dat ik de Right At The Sun EP hoorde, schrok ik er bijna van, maar het kan niet voorkomen dat een nummer als Veils onder je huid kruipt en bij de derde, vierde keer luisteren al bijna als oude bekende kan worden beschouwd. Toegegeven, op sommige momenten dreigen je nekharen overeind te gaan staan, als Chloe de controle lijkt te verliezen, maar ze vliegt nooit uit de bocht. De eerste luistertest was geen prettige, al weet je meteen één ding zeker. Chloe heeft een stem waarvan je vrijwel zeker weet dat die live nog veel beter tot zijn recht komt.
Dat komt door de instrumentatie. Het is niet zo dat Lonesome Cowboy Bram de meest magische riffs speelt, maar je luistert er wel oprecht naar. Alle onderdelen van de opname krijgen de ruimte. Niet alleen de stem of de gitaar, maar de hele opname is ruim opgezet. De kale productie is daar mede schuldig aan, zo is ook op The Ark te horen: er zit veel ruimte in de opname, waardoor het luisteren naar de EP in eerste instantie een opgave zal zijn. Als ze een speld hadden willen laten vallen, dan had je hem gehoord. Ondanks het singer/songwriter-achtige genre is dit geen achtergrondmuziek die je tijdens een gezellig diner opzet. Het is ook geen luistermuziek in de traditionele zin, zoals bijvoorbeeld Ray LaMontagne die maakt. Soms kost het luisteren moeite, maar het is de moeite waard: bijna ieder nummer werkt naar een zekere climax of bevrijdende maat toe, waardoor alle stukken op de plek vallen. Daar is in eerste instantie wat geduld voor nodig.
In die zin is de Right at the Sun een beetje een raar. Hier hebben we een cd met acht nummers die je niet tijdens een etentje op kan zetten, maar waar ook niet echt op gedanst kan worden. Om die reden zal de cd wellicht niet iedereen evenveel aanspreken. Maar we hebben hier dan ook met alternatieve muziek te maken, muziek die de randjes opzoekt, muziek zonder concessies. Ze mikken niet op de mainstream, maar op liefhebbers van Leonard Cohen, Elbow en andere doorleefde acts. Er is zorg gedragen voor alle aspecten van de Right at the Sun EP. Hopelijk is de EP het begin van iets moois en krijgen we nog veel verhalen van dit Brusselse duo te horen.
drieënhalf uit vijf
