[De Rijles Kronieken] Les 1: Bochtenwerk

Daar stond ik dan, net 18 geworden, op de stoep voor mijn ouderlijk huis. Het mooiste cadeau ooit gekregen: rijles. Een ticket naar de vrijheid, de laatste stap naar volwassenheid. Dat ik al het halve land met de trein door had getoerd telde niet. Rijden: het mooiste wat er is en eindelijk zou IK het ook leren.

Tsja, zo ging het dus niet. Geen cadeau voor mijn achttiende verjaardag, geen geld, geen tijd… Tot vandaag reed ik wel in een auto, maar zat ik nooit achter het stuur. Behalve die keren dat ik in de oude Jetta van Pim of de Saab 900 van Mischa werd gezet. Niet de meest ideale lesauto’s, ondanks de expertise van deze amateurinstructeurs. Nu de studie achter de rug is en mijn banksaldo niet meer maandelijks akelig dicht bij de rode cijfers komt, is het eindelijk tijd om zelf te rijden.

Mijn collega’s op de redactie – met name eentje – deden erg hun best om mij op te fokken. Zes jaar geleden waren dat klas- of studiegenoten geweest, maar de receptuur was nauwelijks anders. Om het uur klonken de vragen: “Ben je al zenuwachtig?” en “Wat als je nu ergens tegenaan botst?”  Gelukkig was niet iedereen zo flauw en kreeg ik zowaar ook nog wat tips mee.

Toen stond ik daar, na mijn werk, klaar om iets te doen wat ik nog nooit had gedaan. Ik mocht meteen achter het stuur plaatsnemen. Mijn rijinstructeur bleek een enthousiaste man die levendig uitlegde hoe ik moest sturen en scherpe bochten moest nemen. Precies hoe ik het niet deed dus. Overpakken, doorhalen, verleggen, inschieten, beleggen en afromen… Zoiets was het geloof ik… Of één van die dingen. Tegelijkertijd probeerde ik overigens ook vast op de andere elementen te letten – spiegels, snelheid en andere weggebruikers bijvoorbeeld. Ook al hoefde ik verder alleen richting aan te geven, te luisteren en bochten in te schatten en te nemen, ik had het al druk genoeg met al die dingen om de rest in de gaten te houden. Maar dat gaat na verloop van tijd vast beter. Ik heb in ieder geval geen ongelukken veroorzaakt, verkeerslichten genegeerd of paaltjes geraakt. Dat is in ieder geval bijzonder hoopgevend, vind ik.

Zesenhalf jaar later dan gepland zit de eerste rijles erop. Het is nog wat onwennig, maar ik vind het alvast niet vervelend om te doen. Het zal nog wel een paar lessen duur voor ik zelfverzekerd door de Nijmeegse straten scheur in de Seat lesauto, maar de eerste stap is gezet. Of nog beter: de eerste kilometers zijn gereden.

[De Rijles Kronieken] zijn Stefans manier om de ervaringen opgedaan tijdens zijn rijles te delen met de wereld. Wellicht uiteindelijk leidend tot een mooie bestseller als een mooi ‘coming of age’-verhaal, waarbij fictie en non-fictie elkaar afwisselen. Heb je een vraag over Stefans rijlessen? Vraag ’t Stefan! Of heb je een goede tip: alle goede raad is welkom in de reacties! Ben je werkzaam als redacteur bij een prestigieuze uitgeverij en zie je ook een bestseller in deze fantastische schrijfsels, stuur een mailtje naar stefan@ditisstefan.nl!