10 dingen die fout zijn aan Sucker Punch

Nu in de bioscoop: Sucker Punch. Een visueel indrukwekkende actiefilm over een meisje dat na de dood van haar moeder door haar boze stiefvader naar een inrichting wordt gestuurd. Tijdens haar verblijf op deze vreselijke plek ontsnapt ze naar haar fantasiewereld, waar ze een plan smeedt om te ontsnappen.

Er is iets mis met de filmrecensies van deze wereld. Zo bekijken veel critici films alsof ze aan een bepaald ideaal moeten voldoen. Dit geldt met name voor de Hollywood blockbuster. Wanneer er vervolgens een variant van een grootse film wordt gemaakt die alleen een bepaalde groep mensen aanspreekt, dus met een bepaald publiek voor ogen, dan wordt toch deze film langs dezelfde lat gelegd. Zo werd vorig jaar Scott Pilgrim vs The World afgemaakt en niet veel later New Kids Turbo! Beide films werden over het algemeen opgelepeld door het publiek waarvoor de film gemaakt was. De zure critici konden er niet veel mee, want op de Gone With The Wind-schaal, scoren beide films slecht. Ik vind het juist goed dat bepaalde films voor bepaalde groepen mensen gemaakt worden. Dat kan juist nu blijkbaar heel goed, laten we het dan vooral doen. Daarom ben ik ondanks de recensies naar Sucker Punch geweest. Want als blockbuster mag Sucker Punch falen, als donker actiesprookje wellicht niet, toch?

Helaas doet het dat wel. Er zijn een aantal dingen mis aan de film. Hier de tien ergste, in willekeurige volgorde:

1. Het plot. Het begint allemaal keurig, met een verhaal dat duidelijk de toon zet, maar wel wat ambigu blijft, zoals het hoort. Daarna overwint de fantasie het en komt er steeds minder ruimte voor het plot. Althans, het verhaal gaat verder, maar er wordt te weinig nagedacht over drijfveren en de precieze rolverdeling. Als uiteindelijk alle eindjes netjes bij elkaar horen te komen, kun je niet anders dan een beetje teleurgesteld zijn: het is nogal onbevredigend. En de film hoeft echt geen Gone With The Wind te zijn, maar probeer dan ook niet alles precies mooi aan elkaar te knopen als je dat minder belangrijk vindt dan visueel geweld.
2. Teveel personages. Vijf jonge meiden die alles en iedereen in elkaar meppen. Prima, maar dat heeft gevolgen voor de structuur van de film. Je kunt niet alle hoofdpersonages even aardig/goed/leuk vinden. Had er één minder in de film gestopt en het verhaal had aan geloofwaardigheid niks ingeboet maar het had wellicht wel tot gevolg gehad dat mensen mee gingen voelen met meer dan één of twee personages.
3. Teveel fantasie. Baby duikt in haar fantasiewereld op het moment dat er iets ergs dreigt te gebeuren of als er iets belangrijks moet gebeuren. Dat is prima. In totaal zijn er vijf fases in dit project en dat is eigenlijk net één te veel… Had er één geschrapt en er was meer tijd geweest om het plot net iets beter uit te werken en fantasie en realiteit aan elkaar te koppelen.
4. Jena Malone / Abbie Cornish. Deze twee zusjes (in de film dan) voeren dialogen waaruit duidelijk wordt hoe close ze zijn. Zonde van de tijd en het is niet alsof we aan het einde blij zijn dat er tijd aan dit subplot is besteed. Had dan deze twee karakters samengevoegd.
5. De titel. Het visueel geweld mag dan indrukwekkend zijn, het is ook weer niet alsof het de eerste film is die op deze manier wordt gemaakt. Dus nee, geen sucker punch-gevoel.
6. De covers. Er zit veel muziek in de film en hoewel het stuk voor stuk opzwepende tracks zijn, zitten er ook wat tenenkrommende covers tussen, met dramatische uitvoeringen van The Beatles (Tomorrow Never Knows) en The Smiths (Asleep). Ze voegen niets toe, sterker nog: ze leiden af.
7. De moraal van het verhaal. Die lijkt er min of meer met de haren bijgesleept. In het begin van de film wordt er gesproken over guardian angels terwijl er ook ondertonen van female empowerment inzitten. Maar ze huppelen wel rond op hoge hakken en in korte rokjes, aan het einde krijgen we wederom een voice-over, maar wat die nu precies met de voorgaande film te maken heeft – het is mij een groot raadsel.
8. De slechterik. In de fantasiewereld is het allemaal prima, maar daarbuiten is het uiteindelijk best wel armoe troef. Dat is vast opzet, maar het is ook matig. Daarnaast komt ook Jon Hamm bijzonder matig uit de verf – nadat er behoorlijk lang naar hem wordt toegewerkt. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat er behoorlijk wat materiaal met hem op de montagevloer ligt.
9. Carla Gugino. Bekend van ondermeer Entourage en Californication. Ze speelt een Poolse dokter, met Russisch accent. Gekleed in strakke outfits. Ze is alleen ook het karakter dat bij de pay-off totaal niet uit de verf komt. Ineens lijkt haar dynamiek veranderd, maar als verder de overeenkomsten tussen realiteit en fantasie zo groot zijn, waarom verandert zij dan juist wel?
10. De inrichting zelf. Natuurlijk is een inrichting geen prettige plek, maar er wordt zoveel tijd doorgebracht in de fantasiewereld, dat niet duidelijk wordt in hoeverre onze wetten en regels gelden in de film. De indruk die we krijgen van de wereld in de film is dat deze bijna net zo zwartgallig is als veel van de fantasiewereld. Aan het einde vervagen de grenzen van fantasie en realiteit, en dan niet op de goede manier (zoals in Inception).

Nee, Sucker Punch is geen indrukwekkende film. Wel mooi gemaakt, maar niet indrukwekkend. Dat zal zelfs de specifieke doelgroep van deze film toe moeten geven.