25 jaar dus

Morgen (5 juni) word ik 25 jaar. Dat voelt heel oud, maar dat is natuurlijk relatief. Er zijn genoeg mensen van middelbare leeftijd die 25 jaar niet oud vinden – en jongeren die vinden dat ik met pensioen moet. Maar voor mij is 25 jaar een mooie mijlpaal. Ik wil nog veel bereiken in mijn leven en voor sommige dingen lijkt het alsof er nu al te weinig tijd is. Het moet allemaal nu en zo snel mogelijk, want anders kom je achter te liggen.

De afgelopen week heb ik me echter gerealiseerd dat het tussen je 20ste en 30ste niet zoveel uitmaakt wat je wanneer doet. Je verandert niet zo van mentaliteit tenzij externe factoren dat doen. De afgelopen 5 jaar – of ik nu studeerde, werkte of op vakantie was waren voor mij heel erg van het jeugdig blijven maar groots proberen te denken. Dat gaat de komende 5 jaar denk ik nog niet veranderen.

Toen ik me dat zo realiseerde, realiseerde ik me ook dat ik teveel rende. Het afgelopen jaar ben ik heel veel onderweg geweest. Het was niet zo zeer stress als wel de wens om altijd alles te willen doen. Was ik op bezoek dan zat ik al te bedenken wat ik nog meer moest doen en hoe laat ik weer moest vertrekken, had ik een feestje dan gaf ik de voorkeur aan korte en oppervlakkige gesprekken om zo maar met iedereen te kunnen praten.

Daar ben ik nu mee gestopt. Vanaf nu doe ik het rustig aan. Ik probeer niet meer te rennen maar het meeste uit ieder gesprek te halen, uit iedere ontmoeting. Niet langer tijdens een concert al terugkijken op hoe mooi het was, maar echt luisteren zonder vooruitdenken. Dat klinkt misschien zweverig, maar het werkt. Er zijn dagen dat ik helemaal gelukkig ben en er zijn dagen dat de wereld het even niet lijkt te doen voor mij, maar uiteindelijk is het leven gewoon best mooi. Meer genieten dus het komend jaar. Ik vertel u volgend jaar op deze plek hoe dat mijn leven mooier heeft gemaakt.