Nieuw verschenen, een overzicht

Het afgelopen half jaar heb ik vrijwel geen echte recensies hier geschreven van platen. En dat terwijl ik een half jaar geleden nog zo hoopvol was over de releaselijsten. Van de in die post genoemde bands Jens Lekman, The Medics, Tom McRae en The Whitest Boy Alive is nog niets nieuws verschenen (hooguit zijn er wat nieuwe tracks boven komen drijven), maar het afgelopen jaar is er genoeg moois verschenen. Een overzicht van de door mij beluisterde platen (niet compleet, maar wel de platen waar ik een relatief uitgesproken mening over heb):

Adele – 21
Inmiddels zijn sommige tracks van deze plaat meer dan grijs gedraaid. De plaat is wat mij betreft net zo goed als het debuut, als is het voor mij bij vlagen te georkestreerd. Hiding My Heart (drie uit vijf)

Bon Iver – Bon Iver
Erg goede tweede. Combineert melancholie en depressiviteit met onder andere saxofoons en beats, maar uiteindelijk is het resultaat een ingetogen jingeljangelervaring. Mooi. Wat zegt u? Hoe kan ik die plaat al geluisterd hebben voordat ‘ie uitkomt? Calgary (vier uit vijf)

Sondre Lerche – Sondre Lerche (s/t)
Volgens het Noorse talent die maar vier jaar ouder is, maar zes albums meer heeft uitgebracht, is deze plaat zijn meest persoonlijke. Dat zal wel. Wat in ieder geval opvalt is dat Sondre dit keer niet heeft geprobeerd zichzelf te vernieuwen maar zijn draai lijkt te hebben gevonden in intelligente, bij vlagen Elvis Costello-achtige, melodieuze pop. Een paar liedjes zijn vervelend, maar er zijn genoeg nummers die dat goed maken. Private Caller (drieënhalf uit vijf)

Elbow – Build A Rocket, Boys
Scheurt af en toe iets te dicht tegen Snow Patrol en stadionrock aan, maar kun je het ze echt kwalijk nemen? Ze spelen nu immers ook concerten van die grootte. En er staan wel degelijk ook een paar kleine nummers  op de plaat. Toch lijkt de persoonlijke betrokkenheid in nummers als Open Arms ver te zoeken. Jesus is a Rochdale Girl (drieënhalf uit vijf)

Pete Lawrie – A Little Brighter
Lang op gewacht, maar uiteindelijk iets te overgeproduceerd. Er staan veel mooie nummers op, maar iedere keer moeten er strijkers onder gezet worden. De bonustracks – die dat manco niet hebben – zijn dan ook mijn bonustracks. Ik hoop dat ‘ie heel groot wordt, maar het instant succes lijkt nog even uit te blijven.  Deze mixtape is veel mooier. (drie uit vijf)

Fink – Perfect Darkness
Ik vond zijn vorige albums beter geproduceerd. Hier wordt het me af en toe iets te emo, waar woede de bedoelde emotie is. Gelukkig lijden niet alle nummers onder dit probleem. Prima plaat verder. Volgende week live zien. Zin in. Yesterday Was Hard On All Of Us (drieënhalf uit vijf)

William Fitzsimmons – Gold In The Shadow
Weet zich helaas niet altijd te onderscheiden van de duizenden andere singer/songwriters, maar voor wie niet genoeg kan krijgen van dit genre is het zeker een aanrader. Fade & Then Return (drieënhalf uit vijf)

Susanne Sundfør – The Brothel
Spannend album, donker en sfeervol. Geen singles, maar daar zullen we maar niet over klagen. Bij vlagen is het allemaal erg moeilijk, maar de moeite van het luisteren meer dan waard.  The Brothel (vijf uit vijf)

Holy Ghost! – Holy Ghost! (s/t)
Fout, catchy, dansbaar. Het zijn allemaal begrippen die boven komen drijven bij het luisteren naar deze New Yorkse formatie.  Echt beklijven doet het niet, maar daar wordt deze muziek ook niet voor gemaakt. Wait and See (vier uit vijf)

Paul Simon – So Beautiful or So What
Goed om te zien dat deze veteraan nog steeds zijn best doet om leuke, bij vlagen zelfs vernieuwende muziek te maken. Het is niet allemaal geslaagd, maar uiteindelijk staat er een mooie plaat met maar een paar skipmomenten. Dat kun je maar van weinig songwriters op die leeftijd nog verwachten. Simon is nog lang niet irrelevant. So Beautiful or So What (drieënhalf uit vijf)