Seriesly, een serie over series (1)

Na het werk kijk ik graag tv-serie. Misschien ben ik langzaam aan het veranderen in een Series Junkie, zoals dat zo mooi heet, maar dat staat in ieder geval los van het feit dat er is best veel moois gemaakt door de jaren heen. Humor, drama, spanning, actie… Voor ieder wat wils. Bovendien zijn series makkelijk te kijken, want korter dan films en dus een lagere drempel om nog snel een aflevering mee te pakken voor of na het eten. Nederlands, Amerikaans, Engels, Duits, Oud, Nieuw… Ik probeer de leukste series uit te zoeken en te volgen en schrijf hier met enige regelmaat over in Seriesly. Een slechte titel, dus mocht de serie mislukken dan gaat er nog niet veel verloren.

Dexter (S06e01)

Het mooie van tv-series is dat ze lekker lang kunnen lopen zonder saai te worden. Het nadeel is dat ze ook na hun hoogtepunt vaak nog een tijdje doorslenteren zonder nog echt boeiend of leuk te zijn. Dexter is nu zo’n typische serie die het hoogtepunt voorbij lijkt te zijn. Na een episch goed vierde seizoen met John Lithgow als creepiest killer ever, volgde een seizoen waar de serie een parodie van zichzelf leek te zijn, met matige plotlijnen en een in eerste instantie behoorlijk vervelende gastrol van Julia Stiles. Er rolden koppen, mensen werden ontslagen en nu is onze Darkly Dreaming Dexter terug voor een zesde seizoen. Maar zitten mensen daar nog op te wachten? Ja, blijkbaar, want er keken meer mensen dan ooit naar de seizoenspremière. Ook ik heb besloten de serie nog een kans te geven, al ben ik nog niet helemaal overtuigd van het thema van dit seizoen (religie). Toen er halverwege de aflevering een lijk aanspoelde met een dichtgenaaide buik vol levende waterslangen, dacht ik: “oh ja, dit was vroeger een vette serie, ja!” Hopelijk weet Dexter het vertrouwen de komende afleveringen dusdanig te herstellen dat ik weer enthousiast wordt. De komende weken zal het duidelijk worden.

Geen Probleem (s01)

Tsja, ik keek uit naar de nieuwe serie met Theo Maassen en – belangrijker – Wim Helsen. Helaas kon ik niet meteen live kijken (ik kijk zelden nog live tv, VI uitgezonderd) en dus wilde ik op Uitzending Gemist ervoor gaan zitten. Wat blijkt: Geen probleem is tot 10 dagen na de tv-uitzending op Uitzending Gemist te kijken. Hopelijk hebben ze er dan ook Geen Probleem mee als ik de serie op andere wijze tot mij neem? Wordt vervolgd.

House (s08e01)

Jaja, in Amerika is House weer begonnen. Seizoen 7 eindigde met iets wat ik het beste kan omschrijven als housevredebreuk. Daarmee kwam een einde aan een toch al matig seizoen. Ik wilde bijna niet gaan kijken, maar gaf House toch het voordeel van de twijfel. En terecht. De aflevering vindt grotendeels plaats in de gevangenis en breekt met veel conventies van een House-aflevering, behalve dat er uiteraard een patiënt is die moet worden geholpen – zelfs al zit House een straf uit. Hugh Laurie acteert aanmerkelijk beter dan in de huidige L’Oreal-reclame. Smaakt onverwacht naar meer, al heeft Laurie aangegeven er niet meer zo’n zin in te hebben. Misschien is het ook wel tijd voor iets anders.

Breaking Bad (s04)

De serie over de scheikundeleraar die nadat diagnose ‘kanker’ is gesteld alles op alles zet om zijn familie rijk achter te laten, is bij vlagen zo zwartgallig dat ik er niet naar kan kijken. Walter White neemt zijn toevlucht in het koken van scheikundig perfecte crystal meth. Dat leidt onvermijdelijk tot grote problemen en in het vierde seizoen wordt er dan ook nog maar weinig gekookt tot nu toe. In Amerika wordt dit weekend de finale van het seizoen uitgezonden, maar ik ben nog bij aflevering 5 van seizoen 4. Het is wonderlijk goed geacteerde televisie, maar vrolijk word je er niet van.

New Girl (s01e03)

New Girl schijnt het vooral goed te doen bij vrouwen in Amerika – maar ja, nu kijk ik al. De serie draait om Zooey Deschanel, die een quirky meisje speelt dat is gedumpt door haar vriend en daarom maar intrekt bij drie mannen (macho, nerd en sporter) totdat ze haar leven weer op orde heeft. De comedy is geinig, want de grappen worden vooral gezocht in de rare uitspattingen van Zooey’s karakter Jess. Bonus: aan het einde van de derde aflevering wordt de vogeltjesdans uitgevoerd op, jawel, A Groovy Kind Of Love, van Phil Collins. Als dat u niks lijkt, dan kunt u maar beter niet kijken. Ik werd er vooral aan herinnerd dat het een mooi liedje is, maar ik twijfel of de makers het nummer daarom hadden uitgezocht, of omdat het quirky is om er de vogeltjesdans op te doen en de hele serie quirky quirky quirky is.