De Vereeniging heeft namelijk een best mooie zaal, maar de kleine zaal is… tsja… De keren dat ik er met het Nijmeegs Boekenfeest ben geweest heb ik me al over de aankleding van de zaal verbaasd. Het ziet er allemaal wat kitscherig uit. En als die zaal dan niet helemaal is uitverkocht, tsja, dan hangt er ook geen bijzonder fijne sfeer.
Ook jammer van de Nijmeegse start is dat Jens Lekman last heeft van jet lag. Hij oogt vermoeid en geeft later ook zelf toe dat de Atlantische oversteek hem parten speelt. Dat is allemaal leuk en aardig Jens, maar vier jaar geleden heb je een ongelooflijk mooi concert gespeeld in Doornroosje en de mensen die er toen waren, hebben nu weer hoge verwachtingen. De show must go on, wellicht?
Voordat Jens echter zelf aan de slag gaat, krijgen we een voorprogramma verzorgd door Lia Ices en een gitarist. Het is ongetwijfeld mooie, melancholische, repetitieve muziek, maar de zaal bereikt het niet. Het geluid is rommelig en het publiek is nog aan het binnendruppelen – zin in een feestje op vrijdagavond. Hoe mooi Lica Ices dan ook mag spelen, mij doet het vrij weinig. Jammer.
Daarna is het nog bijna drie kwartier wachten op het hoofdprogramma – de verwachtingen zijn nog hoger nu… Dan beginnen we eindelijk! Na Nederland te hebben aangedaan met een all-female-band, band met dj en band met sampler, is Jens vanavond in karige bezetting naar Nederland gekomen. Alleen een drummer met overgewicht in een hoekje van het podium en Jens zelf. De drummer kan gelukkig ook zingen en tijdens het eerste, rustige nummer van de set doet hij dat niet onverdienstelijk.
Daarnaast volgt een mix van oud en nieuw werk (I Saw Her In The Anti-War Demonstration, A Sweet Summer’s night on Hammer Hill worden afgewisseld met werk van de EP). De drummer in kwestie geeft het optreden de nodige punch, maar gaat wat mij betreft de mist in bij The End Of The World is Bigger Than Love – waarbij zijn backing vocals in het refrein enige impact missen en in het couplet ook nog eens bijna vals zijn.
Toch mogen we niet klagen: Jens is zelf in topvorm en zingt – ondanks zijn jetlag – de sterren van de hemel. Hij blijkt zelfs goed te hebben nagedacht over de opbouw van de set. Hij vertrouwt steeds meer op zijn sample-machine die strijkers, blazers en zelfs compleet andere nummers door de speakers blaast. Jammer betekent dit dat het optreden steeds meer verdrinkt in diezelfde samples. Het punt waarbij live en samples in evenwicht zijn? De combinatie Golden Key / The Opposite of Hallelujah, waarbij voor mij de status van Jens als zijnde briljant weer wordt bevestigd. Daarna is meteen het matigste moment van het optreden, want Jens geeft er na een dik half uur de brui aan.
In de eerste encore worden we onder andere getrakteerd op een totaal overbodige cover van 10CC. Daarbij wordt nog meer duidelijk dat Jens zijn samples enorm waardeert en er enorme lol bij heeft om te dansen op het podium. Maar in zijn eentje komt het zo zielig over – de drummer met overgewicht zit immers achter zijn drumstel mee te tikken. Het werkt gewoon niet.
Gelukkig komt Jens terug voor een tweede keer – het concert is dan net 50 minuten bezig. Hij sluit af met het wonderschone And I Remember Every Kiss, dat solo veel EN veel mooier is dan op de cd met orkestrale begeleiding. Daarbij wordt duidelijk dat Jens’ muziek eigenlijk maar op twee manieren echt werkt: compleet over de top met 10-koppige band en gekkigheid, of intiem in zijn eentje.
Na afloop komt Jens naar de merchandise voor handtekeningen en een praatje met fans. Een paar Vlaamse fans, waarschijnlijk speciaal overgekomen voor het optreden, wijst hem erop dat hij geen Black Cab heeft gespeeld en dat ze dat heel jammer vinden. Jens biedt meteen zijn excuses aan en zegt dat hij het wel had willen spelen, maar de setlist verkeerd had gelezen. Hij haalt meteen zijn gitaar en speelt Black Cab voor het publiek dat er nog is en trakteert ook nog op het mooie Shirin. Daarmee herstelt Jens iets van de schade.
Misschien dacht Jens Lekman voorafgaand aan de tour: ik heb nog geen nieuw album, maar wel een EP en die wil ik ook promoten. Als ik nu eens een korte tour doe, met één of twee shows in ieder land… Gewoon niet te lange shows, maar wel met de essentie van Lekman.
Nou… Dat werkt dus niet. Ik vrees dat veel mensen naar huis zijn gegaan met het gevoel dat Lekman zich er wat makkelijk vanaf heeft gemaakt. Voor fans, zeker de casual luisteraar, bestaat het concept “tussendoor-show” niet. Jens heeft zich er dan ook wat makkelijk vanaf gemaakt. Het was mooi, maar veel te kort. Het was leuk, maar niet leuk genoeg om de lengte van de show te rechtvaardigen. Nijmegen had meer verwacht en hopelijk komt Lekman volgend jaar – met een nieuw album en volledige band – terug om de schade te beperken. Want dan gaan we uiteraard gewoon weer.
