HOUSE (S08E02/03)
Twee afleveringen in seizoen drie en we zijn weer op bekend terrein voor House. In de tweede aflevering wordt de in de cel opgesloten dokter uit de gevangenis opgetrommeld om te helpen bij de ideale patiënt: twee longen die ziek zijn en moeten worden genezen om te kunnen worden getransplanteerd naar iemand die ze nodig heeft. Geen lastige patiënten waar je naar hoeft te luisteren. Daarbij wordt House opgezadeld met een jonge, neurotische nerd (aardig gespeeld door Charlyne Yi). Na deze tweede aflevering komen we op wel heel erg vertrouwd terrein. De derde aflevering van het seizoen komt Thirteen nog één keer langs om afscheid te nemen. House speelt zijn gebruikelijke machtspelletjes, geneest de patiënt van de week en we kunnen weer door. Een aardige casus – deze week – maar iets doet me vermoeden dat we volgende week bij wijze van spreken vergeten mogen zijn dat House dit seizoen in de cel begon. Het enige wat daaraan herinnert, is Odette Annable, die dit seizoen de “knappe vrouwelijke dokter” van de serie mag spelen. De tijd zal leren of ze ook een boeiend karakter speelt.
Would I Lie To You (S05E07)
Het is een makkelijke show om te maken. Je regelt een grappige presentator (en er zijn genoeg Britse comedians die dat zijn – in dit geval Rob Brydon), twee net zo grappige team captains (“posh en surpressed” David Mitchell en “everyman” Lee Mack) en iedere week vier andere Frodo’s die bereid zijn om een half uurtje op tv te komen. Je laat ze dingen vertellen en het andere team moet raden of ze liegen of niet. Eigenlijk is het concept zelfs heel matig. Maar het werkt zo goed. Want voor iedere absurde leugen zijn er net zo hilarische en absurde anekdotes die wel hebben plaatsgevonden. Mits je een beetje kleurrijke figuren in je show hebt, krijg je altijd een goed verhaal. Onbetwist hoogtepunt uit de serie is Kevin Bridges’ bewering dat hij ooit op vakantie een paard heeft gekocht. Maar ook Terry Wogans verhaal dat hij altijd de radioscripts van collega’s in brand stak tijdens uitzendingen is te mooi om waar te zijn (en toch, in dit geval…). Kortom, Would I Lie To You is makkelijk, vermakelijk en er zit altijd een mooi verhaal tussen. Ik kijk het dan ook graag – vrijdagavond op BBC 1.
Never Mind The Buzzcocks (s25)
Nog zo’n Britse panelshow, over muziek dit keer. De serie is inmiddels in zijn 25ste seizoen aangekomen en werkt sinds een paar series met gastpresentatoren. En zelfs al vond je Simon Amstell een enorm irritant ventje, hij gaf de quiz een soort karakter dat sinds zijn vertrek en het vertrek van Bill Bailey niet echt is teruggekeerd. Deze vijfentwintigste serie lijken de makers dat in te hebben gezien en in plaats van nog iets van een quiz te spelen, gaat de show vanaf nu over de top met de gastpresentatoren en hun schtick. In de eerste aflevering van het seizoen kwam David Hasselhoff en werd alles Duits en camp, in de tweede aflevering kwam de grumpy Jack Dee een “feestje” bouwen. De anarchistische popquiz is daar mee anarchistischer dan ooit geworden. Behalve dat het allemaal zo gemaakt is als wat. Wellicht komen er nog oprechte antwoorden van de gasten, maar alle gimmicks worden vooraf bedacht en daar is niets anarchistisch aan. De muziek is ondertussen ver naar de achtergrond verdwenen. De serie lijkt dan ook extremer maar ook minder relevant dan ooit. Tijd om er een punt achter te zetten en iets nieuws te proberen.
PSych (s06E02)
In Amerika is een televisienetwerk dat zich richt op de zonnige zijde des levens. Dat betekent niet dat de series die ze uitzenden altijd vrolijk zijn en ook niet dat ze saai zijn, maar wel dat ze keurig conventioneel gemaakt worden en dat er weinig aanstootgevends langs zal komen. USA network maakte eerder al Monk en nu die serie is afgelopen is Psych de nieuwe vaandeldrager (overigens is Suits, deze zomer uitgezonden op de zender, een uitermate briljante opvolger, als Psych er ooit mee stopt). Psych is een politieserie met een twist. De hoofdpersonages zijn nep-psychic Shawn en zijn jeugdvriend Gus. Samen komen ze in allerlei situaties terecht en het verfrissende van de eerste series was dat het eigenlijk alleen om de zaken ging en de onconventionele manier waarop het duo deze oploste. Leuke personages, geinige scripts en altijd toffe 80s- en 90s-referenties. Inmiddels in de zesde serie aangekomen, lijkt het erop dat de afleveringen in het kader “Shawn en Gus worden ……” (stuntmannen, sorority girls, talentenshowkandidaten…) een beetje op beginnen te raken, maar dat zorgt ervoor dat de schrijvers op zoek gaan naar andere mogelijkheden. Zo kregen Shawn en Gus afgelopen week hun eigen The Hangover aflevering. Met de langzaam voortgaande relatie van Shawn en Juliet begint het erop te lijken dat ook deze show naar een natuurlijk einde toewerkt, maar pas als Gus zijn match heeft gevonden en hoofddetective Lassie goed terecht zal komen, zal de serie op een eind lopen. En hoewel de serie geen drama schuwt, lijkt een unhappy end onmogelijk. Ik hoop dat er in ieder geval nog één seizoen komt. De leuke acteurs zijn nu beter ingespeeld op elkaar dan ooit. Bovendien wil ik op zijn minst nog de aflevering “Shawn en Gus in het bejaardentehuis” zien.
