Vrolijke hartebreekliedjes

(hoe schrijf je eigenlijk hartebreekliedjes? Ik neig zelf dus naar een versie zonder tussen-n, omdat dat voor mijn gevoel meer impliceert dat het woord al jaren in gebruik is, terwijl het maar 8 resultaten op Google oplevert – nu 9)

In dit postje wil ik het vooral over Damien Jurado’s nieuwe album hebben. Of ja, de tweede single van het album, die zeker in de categorie ‘vrolijke hartebreekliedjes’ past. Het album heb ik pas net (omdat ik het net heb besteld voor een schappelijke prijs maar schandalig hoge verzendkosten, maar dan krijg ik wel drie extra 7″ singles, een cd en vinyl en een instant gratification download, maar dat doet er verder niet toe): het gaat om de tweede single die ik niet heb gehoord.

Maar eerst een liedje wat gisteren mijn hart brak. Ik zat in de trein naar huis en net voor ik aankwam op het station begon de vrolijke intro van A Balloon On A Broken String, zomaar een liedje van The Boy Least Likely To. The Boy Least Likely To maakt liedjes die steevast van het stempel twee (op zijn Engels) kunnen worden voorzien. Ik vind het altijd lastig om twee te omschrijven, dus verwijs ik maar naar de muziek van The Boy Least Likely To. Want dat is nu eenmaal een goede demonstratie.

Van twee muziek krijg ik altijd een beetje jeuk na een tijdje en dan skip ik door. Maar omdat ik wel een vrolijk liedje kon gebruiken, luisterde ik gewoon naar A Balloon On A Broken String. Gezien de vrolijke melodie stap je over het woordje fat in de eerste zin heen. In de zin I’m not a boy, I’m a big fat balloon staat fat natuurlijk gewoon voor groot. Dat is logisch. Want het is een vrolijk liedje toch? En zelfs het refrein – dat extreem meezingbaar is – komt in eerste instantie over als vrolijk:

Because I’m a balloon
On a broken string
I’m not attached to anyone or anything anymore
Oh oh oh, shooby doo, tra la la

Vrolijkheid kent geen tijd, zullen we maar zeggen… Maar dit lied van bevrijding wordt door net zo vrolijke, maar duizend keer depressievere tekst opgevolgd:

I’m sad and alone
But you’d never know it to look at me
I look ever so happy up here by myself
But I wish sometimes I looked the way I felt

Waarom dan, mooie rode ballon?

And I worry
That if I was to just burst suddenly
Then nobody would even notice me

*snik*

*hart breekt*

Oordeel zelf:

Damien Jurado brak mijn hart altijd op traditionele wijze: namelijk gewoon met een goed gitaartokkelliedje. The loneliest place I’ve ever been is in your arms zong hij in het najaar van 2010 in Roepaen in Ottersum… Er klonk een doorleefdheid uit zijn stem die op de tweede single van zijn nieuwe album Maraqopa (vanaf volgende maand in de winkel) ook weer prima tot zijn recht komt.

Alleen, is dit geen rustig gitaarliedje. Het begint wel zo. Maar ineens horen we een elektrische piano en een fijne drumpartij. Damien, wat doe je nou? Dit klinkt… Dit klinkt bijna vrolijk! Maar de tekst breekt gewoon mijn hart. En die stem ook. Die stem vooral.

Falling to the ground I was anxious to be found
You can always go home to the safety of your cloud
Don’t let go, I need you to hang around
I’m so broke, and foolishly in love

Dit worden de mooiste 2:49 van je dag… Het nummer is aanzienlijk minder twee:

Damien Jurado “Museum of Flight” by DOJAGSC

Dit bedoel ik dus met vrolijke hartebreekliedjes. Vrolijke instrumentatie, zielige tekst. En ik kan er geen genoeg van krijgen. Meer! Meer! Meer!

(mocht u trouwens meer Damien Jurado willen: het vorige album Saint Bartlett kreeg van mij vierenhalve ster en daar sta ik nog steeds vol achter)