De Kings of Convenience in ontkenningsfase

Al voor aanvang van het concert vertellen de heren dat ze vanavond toch echt geen “hits” zullen spelen – iets wat met schuchter gelach wordt ontvangen door het publiek, in de wereld van Kings of Convenience is de term “hits” namelijk nogal bewerkelijk. Bij een kleine inventarisatie “Who was here yesterday?” blijkt dat ik niet de enige ben die alleen op zondagavond naar de kleine zaal van de Paradiso is gekomen voor een intiem concert van de heren. Het idee van de Kings of Convenience was dat we allemaal op zaterdag zouden komen, en de die-hard fans op zondag. Dat idee was naïef om twee redenen:

1) De heren treden maar af en toe op, dus ontstaat er altijd een run op de kaarten als er maar 1200-1300 zijn. Zelfs met Pasen.
2) De heren zijn stiekem te groot voor de Paradiso (maar misschien nog net te klein voor de HMH, los van het feit dat die zaal minder cool is).

Het zal op een kwart van het concert zijn geweest, nadat de heren het zoveelste rustige nummer hebben gespeeld, dat de heren een relaas over populariteit beginnen. Dat ze eigenlijk heel veel van dit soort nummers hebben, maar dat ze die in de groten zalen niet goed kunnen spelen en dat ze dat best jammer vinden. Dat ze nog niet zo groot zijn als Jon Bon Jovi – die intieme concerten speelt in zalen van 5000 man – maar dat ze te populair zijn geworden voor de eigen muziek. Als je echter ziet dat de concerten binnen no-time waren uitverkocht, moeten we echter concluderen dat de heren in ieder geval de grootheden van het genre zijn en dat ze die 5000 man misschien in Nederland best hadden gehaald (maar dan misschien niet met Pasen). In deze huiskamersfeer is populariteit makkelijk te ontkennen.

Maar ik klaag niet hoor. Laat ze maar lekker geloven dat ze nog geen “great success” hebben, want ik krijg hier mooi de liedjes voorgeschoteld die ik al jaren luister. Als er wordt geopend met mijn favoriete Until You Understand en vervolgens een prachtige versie van Riot on an Empty Street wordt gespeeld, dan kun je mij wegdragen. En dan moet de rest van het concert nog beginnen!

Dat concert bestaat verder uit een mix van de rustige nummers van de laatste cd en wat ouder werk. Singing Softly To Me / The Girl From Back Then en Little Kids (toch een vast encorenummer de laatste jaren) zitten gewoon in de setlist en vereisen de nodige publieksparticipatie, wat toch anders voelt in zo’n kleine zaal. Alsof je jezelf wat beter hoort dan in een publiek van 1000 man. Maar na een tijdje komen we er in. Het scheelt dat de heren in goede doen lijken. Niet te veel zorgen gemaakt van tevoren – zo blijkt de setlist veel te lang te zijn – en oprecht zin om alle “vergeten pareltjes” te spelen en af en toe wat vage improvisaties tussendoor te spelen – zelfs al gaat het fout. Zo kan Erlend zich een riff van het laatste album niet meer herinneren en speelt de band na een verzoekje uit het publiek een beschamend / lachwekkend slechte versie van Brave New World. Erlend kan zich met veel pijn en moeite de riff herinneren, maar voor zowel Erlend als Eirik moet de tekst van heel diep komen. Dat mag de pret niet drukken, de heren hebben dan al zoveel goodwil opgebouwd, dat het eigenlijk best leuk is dat ze even moeten worstelen. We zijn hier als intimi onder elkaar immers – de die-hard fans.

Vooraf grapte ik met goede vriend Sjoerd dat ze een van de dufste nummers uit hun oeuvre vast niet live zouden spelen. An English House – het nummer staat niet eens op YouTube – is een traag, slepend nummer, met net zo trage samenzang over een slecht-geïsoleerd huis in Engeland. Achteraf merkt Erlend op dat het nummer tijdens Pasen is geschreven. De gesprekken tussen de nummers worden langer naar mate de heren langer nodig hebben om de gitaar te stemmen – waar ze bij hun grote shows naar eigen zeggen geen tijd voor hebben. Het draagt bij aan de intieme sfeer. Dat de geluidsmix voor zo’n intiem concert schandalig lomp is uitversterkt, vergeef ik de heren. Dit is een mooie zondagavond, zeker als Gold For The Price of Silver en Winning A Battle, Losing The War (met rockeinde) nog langskomen. De reguliere set wordt afgesloten met het enige “nieuwe” (lees: uit 2008) nummer van de avond. Second Violin heeft het namelijk best in zich om de nieuwe I’d Rather Dance With You te worden: mooi verhalende tekst, humor, eenvoudige thematiek (Sick and tired of playing second violin, he gracefully steps off the train, pledging never to return to the city that never once applauded him) en Erlends mondtrompet krijgt alle ruimte om te schitteren.

Daarna keren de heren nog terug voor twee nummers, maar dan is de koek op. Omdat het nog vroeg is (het concert begon om 7 uur), heb ik er nog lang geen genoeg van, maar in de grote zaal begint straks een aanzienlijk harder concert. Is een Kings of Convenience concert compleet zonder Misread, I’d Rather Dance With You, Mrs Cold, Toxic Girl, Failure, I Don’t Know What I Can Save You From en Boat Behind? Misschien anno 2012 niet meer, maar dit was een welkom college in de rustige nummers van de heren, die toch verrassend dynamisch zijn.

De Kings komen altijd op de momenten dat ik ze nodig heb. De vorige keer was ik net op zoek naar mijn eerste baan, nu was ik op zoek naar muziek die me af toe laat stoppen met rennen en me laat luisteren. De Kings of Convenience hielpen me eraan herinneren dat ik dat soort muziek al tien jaar luister. Maar dat je dat soms even vergeet. En dan is het goed dat de twee Noorse koningen er zijn om je met beide benen op de grond te zetten. Ik kreeg gisteravond niet de indruk dat er voor 2031 een nieuw album is, maar hopelijk maken de heren voor die tijd wel nog eens een tour langs enkele Nederlandse podia. En dan mag dat best weer in huiskamersfeer, met een lach op het gezicht en two voices blended in perfection.