18: Richard Swift – Walking Without Effort (2005)
Op dit moment is hij een van de leden van The Shins, maar in 2005 maakte Richard Swift twee albums (daarna nog een paar, zie de volgende aflevering van deze rubriek). De ene was The Novelist, een bescheiden opgezet, maar desalniettemin ambitieus conceptalbum (voor een artiest zonder platendeal). Daarop staat het nummer Sadsong St., een nummer van net twee minuten, dat op een bijna vrolijke toon zingt: When all my songs are sung, maybe I could get some sleep & close my eyes forev’ and take my body down to Sadsong Street. Later zou Secretly Canadian het album samen met het andere “mini”-album Walking Without Effort uitbrengen als The Richard Swift Collection Volume 1. De twee albums kocht ik dus tegelijkertijd, maar waar Walking Without Effort veilig in mijn top 25 staat, komt The Novelist niet verder dan plaats 80. Niet omdat de liedjes zoveel zwakker zijn, maar omdat The Novelist als album high on concept en low on catchiness (veel sfeer, weinig pop) is. Walking Without Effort is simpeler, directer en mooier.
De titel spreekt me ook bijzonder aan. Lopen zonder moeite. Al maak ik er zelf liever Lopend van. Lopen zonder moeite is een album over geluk en liefde in al haar vormen. Als je gelukkig bent, gaat lopen als het waren zonder moeite. Het album is onpretentieus en misschien zelfs bij vlagen te vriendelijk geproduceerd: met vriendelijke blazers, drums en orgeltjes. Waarbij de teksten vriendelijke liefdesbrieven zijn – aan een geliefde (Half Lit), of – zoals in As I Go – aan Swifts vader:
Everywhere I go
Every page I turn
I see your tender heartIf I lose my way
If I crash and burn
You’ll love me just the same
Hallelu, I need to sing with all I have
Hallelu, I need to sing
If I falter, if I fade
You will hold me still so close
And I need you, my good father
To be with me, as I go
Het is ongecompliceerde muziek, met een over het algemeen optimistische tekst, al zijn er uitzonderingen (I’m losing sleep, I must lay down my heavy heart). Daarmee is het eenvoudig om de cd af te doen als het werk van de zoveelste singer/songwriter die probeert door te breken, maar dat vind ik niet eerlijk. Swift schreef de nummers – en nam ze op – in 2001, net voor zijn vierentwintigste verjaardag. Walking Without Effort is daarmee de eerste proeve van het talent van de dan nog relatief jonge Swift. Nog niet helemaal gevormd qua richting en stijl, maar de kwaliteit van de liedjes valt niet te ontkennen. Saai wordt het nooit. De zwarte humor die Swifts latere werk (waarover volgende week dus meer) typeert, horen we hier feitelijk alleen terug op afsluiter Beautifulheart. Bijna sarcastisch met scheurende gitaren en kerstbellen en een snijdende tekst (one day I will see you again, one day when you swallow the knife).
Als Swift al niets anders doet op Walking Without Effort, dan is het wel zijn voorliefde voor een goed nummer ten toon spreiden. De simpele, directe stijl van Walking Without Effort doet bij mij wat geen enkel album in de lijst doet. Het album doet me aan vroeger denken zonder nostalgie. Het album maakt het niet ingewikkelder dan het is, maar ook niet makkelijker (“de boel de boel”)… Het album klopt. Het is een album zonder moeite.
Eerdere afleveringen uit deze rubriek staan hier.
