Ik volg Ane Brun namelijk al een tijdje. Toen ik haar vier jaar geleden – ook in Ottersum zag – speelde ze in haar eentje voor een overvolle kapel. Het sneeuwde buiten, dat weet ik nog. Inmiddels is er veel gebeurd en is Ane Brun zoals dat heet “doorgebroken” – tot op zekere hoogte dan want een echte hit blijft uit. Op tournee met Peter Gabriel, een succesvol album met een grootser geluid en optredens op tv (van Paul de Leeuw tot DWDD alleen al in Nederland). En het is haar gegund. Ze heeft hard gewerkt en nu het succes dan komt, moet ze er ook van genieten. Dat je bijvoorbeeld wat meer lampen op hangt om sfeer te maken, dat je een assistent bij je hebt die je gitaren stemt en aangeeft. En dat je je af en toe beperkt tot zingen en dansen, in plaats van de hele tijd al die liedjes te spelen op gitaar.
Het is haar gegund, maar toch smaakte er iets verkeerd gisteravond – en het was niet de Korenwolf (uiteraard niet de Korenwolf). Bij opkomst was het al even slikken – Brun droeg een wit gewaad met capuchon – ze leek weggelopen uit een Nomadengroep. Met armgebaren die afgekeken leken van Guy Garvey van Elbow zong ze feilloos These Days en It All Starts WIth One. Feilloos, maar niet echt subtiel. Af en toe kwamen de woorden wat lomp over haar lippen, alsof ze extra haar best wilde doen. Lomp ja. Niet subtiel. Zo ken ik haar niet.
Ik kreeg een beetje het gevoel alsof ze een arenashow voor 500 man aan het spelen was. Het moest allemaal uitvergroot, theatraal, en dat was niet helemaal op zijn plaats in een klein Limburgs dorpje.
Daar komt bij dat het even duurde voordat Ane zelf ontdooide. Met een koeltjes “Thank You” en een compliment voor de sfeervolle entourage werden we in eerste instantie afgescheept. Terwijl Ane Brun al twee keer eerder in de kapel van Roepaen heeft gespeeld, zegt ze hier vertwijfeld “I think I’ve been here before maybe.” Alsof ze zoveel shows heeft gespeeld dat ze het niet meer weet (wat natuurlijk zou kunnen, maar dan moet ze misschien eens op vakantie, dat is ook genieten)… Terwijl Roepaen nota bene een van de eerste podia buiten Scandinavië was waar ze optrad. Het komt allemaal een beetje afstandelijk over.
Ze komt pas los als ze begint te vertellen over haar zwemavontuur in de Niers, het riviertje naast Roepaen. Dan schenkt Ane ons voor het eerst haar signature glimlach die ik tot dan toe nog niet had gezien. Even later verwijst ze – per ongeluk – naar datzelfde riviertje in een publiekmeezingmoment als “the sea”. Daarvan schiet ze zelf in de lach. Ze zegt dat ze zojuist een “magical moment” heeft verpest. Dat mag ze vinden, maar ik vind het het echtste moment van de avond. Pas hier voel ik iets van verbinding tussen publiek en artiest. Misschien ligt dat aan mij hoor. En als ze even later oprecht uit haar dak lijkt te gaan op Do You Remember, vergeef ik haar spontaan de opgeklopte arrangementen van Humming One Of Your Songs en This Voice. Een oud nummer dat wel goed klinkt in de moderne setting is Balloon Ranger. Ik snap best dat het zonde is om twee drummers, twee achtergrondzangeressen en een keyboardspeler mee te nemen en ze dan de helft van de tijd niet te gebruiken, maar het moet niet ten koste gaan van de schoonheid van de nummers, lijkt me?
Verder worden er vrijwel alleen maar nummers gespeeld van It All Starts With One en dat is eigenlijk wel jammer. Niet dat dat geen mooie cd is, maar hij is zo groots en vol en dat is live alleen maar meer zo. De mooiste momenten gedurende de avond zijn de breekbare momenten. En waar er vier jaar geleden bijna alleen maar van dat soort mooie momenten waren, zijn er hier maar een paar. Als ze een liedje in het Noors speelt, samen met een achtergrondzangeres. En als ze Undertow speelt (behalve dat de momenten waarop de muziek aanzwelt het nummer doen verdrinken in een onevenwichtige geluidsmix – jammer weer).
Als Ane – zonder muts op nu – na veel wikken en wegen (behalve dat de gitaartechnicus haar gitaar al vast meeneemt aan het eind van de eerste encore) toch terugkomt voor een laatste nummer roepen diverse fans uit het publiek om bepaalde nummers. Vooral nummers van oudere cd’s (want die zijn immers maar in beperkte mate langsgekomen). Treehouse roept er een. Rubber and Soul roept een ander. Ja, dacht ik. Rubber and Soul. Dat nummer leverde bij haar vorige concert nog zo’n mooi meezingmoment op. Maar Ane laat zich niet van de wijs brengen en speelt de Arcade Fire cover die ze gepland had. Ook heel mooi. Maar een uitvoering van een nummer als Rubber and Soul, een klassiek nummer van Ane, alleen op gitaar, breekbaar maar sterk, mooi gezongen maar ook technisch heel sterk… Zo’n nummer had de avond compleet gemaakt.
Ik gun Ane haar succes. Maar ik hoop echt dat Theatrale Ane Brun een fase is. En dat ze niet vergeet dat ze op haar best is als ze zingt, speelt en het publiek inpakt met mooie verhalen – al dan niet gezongen. Kortom: iets meer balans in de show en het was een hele mooie avond geweest. Nu verloor Ane Brun zich in grote gebaren en dat vonden sommige mensen misschien heel erg mooi. Maar ik was niet naar Ane Brun gekomen omdat ze grote gebaren maakt, maar omdat ze voor mij de ideale mix was tussen breekbaar en sterk, tussen slim en spontaan. Iemand die de zaken goed heeft geregeld qua muziek (eigen label, eigen wil), maar wel breekbare liedjes schrijft. Zonder die theatrale outfit en aankleding kan ze ook een hele mooie show neerzetten. Dat heb ik haar zien doen zelfs – de vorige keer dat ik haar zag. En die Ane Brun, die niet op theater vertrouwd maar op de verbinding tussen fan en artiest, die de muziek en haar persoonlijkheid het woord laat doen en daarmee moeiteloos een staande ovatie afdwingt… Die Ane Brun heb ik afgelopen vrijdagavond maar heel even gezien. En dat is verdomd jammer. Vind ik dan.
Dat grootse muziek geen afstandelijke show hoeft te creëren, bewees Susanne Sundfør mij al meerdere keren live het afgelopen jaar. Misschien dat zij een keer met Ane kan gaan praten?
