Is het al tijd

Voor iemand die zoveel muziek luistert als ondergetekende, heb ik eigenlijk een behoorlijk matige installatie staan. Toen ik mijn eindexamen had gehaald, wilde ik mijn bijzonder matige cd-cassette-radio-deck die ik al jaren en jaren had eindelijk vervangen voor een afspeelapparaat die niet stuiterde als je er een gekopieerde cd instopte. En die vooral ook beter klonk. In overleg met een muziekfan in Engeland kwam ik uit op een mooi uitziend (want niet lomp) systeem dat ook nog eens goed klonk voor mijn begrip. De Sony, WHC-MZ5:

Toenertijd ben ik diverse elektronicazaken langs geweest met Ether Song van Turin Brakes. Die cd bevatte namelijk de akoestische gitaarmuziek die ik graag luister(de), maar ook wat hardere muziek (met name in de hidden track zit zowel detail als een wall of sound voor zover het genre dat toelaat). Nou goed, dat werd hem dus, en de boxen kocht ik erbij. En zo luister ik vandaag de dag nog steeds naar mijn muziek. Ik kreeg er toen ik nog niet zo lang op kamers zat een platenspeler van de Hema bij. Geen geluidswonder, maar toen wist ik ook nog niet dat ik hem zo vaak zou gaan gebruiken.

Toen ik mijn systeem kocht, had ik met een vriend de discussie wat wijsheid in dezen was. Nu een relatief compleet systeem aanschaffen wat jaren meegaat, of door teren op een budgetmodel en later upgraden? Voor audiofielen zal mijn torentje wel een budgetapparaat zijn geweest, maar ik deed voor mijn begrippen daadwerkelijk een redelijke investering. En terwijl die vriend al minstens twee keer is overgestapt naar mooiere, duurdere speeltjes, luister ik nog steeds voornamelijk muziek op mijn trouwe Sony.

Deze blogpost is om er voor het eerst in ruim acht jaar bij stil te staan dat ik nog nooit echt ontevreden ben geweest over mijn dierbare Sony, die ik in de loop der jaren ook in meerdere tienerkamers in televisieseries heb zien langskomen. Hij ziet er ook hip uit met zijn oranje display.

Bedankt Sony. Maar ik sluit niet uit dat ik binnenkort toch een keer ga upgraden. Naar nog mooier geluid. Is het al tijd? Nog niet. Maar bijna.

1 reactie

Herkenbaar verhaal! Ik heb mijn goeie ouwe Sharp-torentje ook nooit weg willen doen. Het is alsof al die luisterbeurten in het apparaat zitten opgeslagen, en je door het weg te doen ook een deel van je geheugen weg gooit.

Geef een reactie