Liedjes voor de herfst 2013

Vorige week in Göteborg vroeg mijn goede vriend of ik nog muziektips had. Op zulke momenten weet ik nooit zo goed wat ik moet antwoorden. Ik kon één of twee tips noemen en dat was het. En dan leer je ineens in een week tijd allemaal nieuwe dingen kennen. En realiseer je je dat je eigenlijk nog geen herfstplaylist hebt gemaakt – zoals vorig jaar – en dat dat hoog tijd wordt. Het thema blijft onvermijdelijk reflectie, hoewel ik dit keer iets vrijer geassocieerd heb. Leef ermee.

COVER-whenthecoldwindsblowSufjan Stevens – Futile Devices
De instrumenten op deze opener doen me aan regen denken. Vallende druppels. En Sufjan die naar buiten staart. In plaats van dat hij zijn planetencyclus uitbrengt. Of een nieuw album maakt.

Ane Brun – Falling Down
Een relatief uptempo liedje uit Scandinavië. Ane Brun heeft genoeg melancholische liedjes maar de zin We Were Told That The Leaves Were Falling Down liet er geen twijfel over bestaan: deze moest erop. Van haar Rarities-album, maar het liedje stond ook al eens op de Live in Scandinavia-dvd.

Thomas Dybdahl – Shine
Waarschijnlijk het minst interessante liedje van Thomas’ nieuwe album What’s Left is Forever, maar het biedt troost op een manier die je niet vaak hoort. So shine away: it keeps the dark at bay. En het mooiste: het liedje duurt 3.45 minuten, maar als je er eenmaal naar luistert en je eraan overgeeft, lijkt het net een eeuwigheid. Op een goede manier.

Hello Saferide – I Don’t Sleep Well
Nog meer Scandinavisch moois, maar dan van een paar jaar geleden. Ook bekend als Säkert! (in het Zweeds, maar soms toch in het Engels), is dit de Engelse variant van Annika Norlin, zullen we maar zeggen. Het regent op de achtergrond en een simpel gitaarriedeltje met een depri-tekst. Ja, hallo Saferide? Hallo herfst!

Jim Sullivan – Roll Back The Time
Het oudste nummer in deze lijst, maar een cd die ik pas recent ontdekte nadat mensen als Damien Jurado (vorig jaar nog in de lijst) er hoog van opgaven. Sullivan is een tragisch figuur –  spoorloos verdwenen in de woestijn… Hier vindt hij de klok aan de muur best prima, het enige nadeel is dat ie hem niet kan terugdraaien. Dat kunnen we allemaal niet Jim… En dat is soms frustrerend… Maar die intro: hoe vet is die!

Volcano Choir – Alaskans
Op een nieuw album van Bon Iver is het nog wachten, maar gelukkig is de stem van Justin Vernon nu te horen met Volcano Choir. De gitaarpartij op dit nummer is prachtig. En er zit een mooie sample in van Charles Bukowski. Zoals Vernon zei in een interview met Pitchfork:

“The poem starts out with him talking about showering with this woman and washing his ballsack – all this crude Bukowskian stuff– but by the end he’s extremely drunk and crying and he can’t get through it. He’s like, “Make it so that I die in my sleep and not in my life.” It’s this incredibly powerful and manly man completely giving into the fact that he is weak and small.”

 

Clint Michigan – Hawthorne to Hennepin
Laatst heb ik The Kings of Summer gezien… Daarin verzint een van de jongens op een gegeven moment een bijzonder racistische schuilnaam volgens het model ‘zwarte voornaam – Amerikaanse staat als achternaam’ (als in Denzel Washington). Daar moest ik even aan denken toen Clint Michigan mij getipt werd deze week. Niet dat het nummer er verder iets mee te maken heeft… Het nummer is wel heel mooi en heerlijk melancholisch. De film is overigens ook een aanrader.

KT Tunstall – Made of Glass
Vorig jaar maakte Andrew Bird nog een bijzonder goed album met de misleidende titel (Break It Yourself) – misleidend omdat niets erin impliceert dat het een hoogtepunt van het toch al indrukwekkende oeuvre van Bird is. De follow-up plaat met outtakes schijnt ook goed te zijn, maar die heb ik niet gehoord. Dit jaar is Bird stiekem te horen op een van de nummers van het nieuwe KT Tunstall album Invisible Empire / Crescent Moon. Hij verzorgt de fluitsolo op Made of Glass. En als je het weet, dan hoor je het. En dan is het nummer stiekem nog iets mooier.

Turin Brakes – Part of the World
Ze hebben weer een mooie plaat gemaakt, mijn favoriete band. We Were Here is een nachtplaat, een roadplaat, een zomerplaat, een winterplaat… Maar een herfstplaat is het denk ik uiteindelijk net niet. Dit nummer wel. Dit nummer is een van de mooiste luisterliedjes die ze ooit hebben gemaakt. Misschien gaat het nummer over tot rust komen of jezelf vinden op een vreemde plaats aan de andere kant van de wereld. Misschien ook niet. Doet het er werkelijk toe? Mijn favoriete liedje uit deze lijst.

The Staves – Mexico
Met een beetje goede wil kun je The Staves als de Steefs uitspreken. Maar goed, dat is natuurlijk niet de reden dat ze op deze compilatie staan. Ook niet omdat ze Rain City van Turin Brakes bijna nog mooier zingen dan Turin Brakes zelf… Nee, ze maken mooie liedjes met lieve stemmen, maar dat ze ook tot onbeschrijflijke schoonheid kunnen bereiken, horen we onder andere tijdens de bridge van dit nummer. De mooie ‘Oooh’ en ‘Aaah’ in antwoord op elkaar bezorgen mij kippenvel, en dan is het alweer bijna afgelopen. Prachtig.

Madrugada – Honey Bee
Madrugada beschrijft in het Spaans de periode van tijd tussen middernacht en zonsopgang. Een prachtig woord. Ik ben momenteel Travels With Charley aan het lezen van John Steinbeck en daar staan prachtige zinnen en wijsheden in. Laatst las ik deze:

“In Spanish there is a word for which I can’t find a counterword in English. It is the verb vacilar, present participle vacilando. (…) If one is vacilando, he is going somewhere but doesn’t greatly care whether or not he gets there, although he has direction.”

Vacilando zou ook een mooie bandnaam zijn, net als Madrugada. En Honey Bee is misschien heel zoetsappige titel, het liedje zelf is juist weer onbeschrijflijk donker op sommige momenten. Net als Madrugada zelf.

Cocoon – Sushi
Tweede recente ontdekking uit dezelfde bron van muzikale kennis. Eigenlijk zou ik boos moeten worden, want de Franse folkband blijkt niet meer te bestaan. Dus uitkijken naar nieuw werk is er niet bij. Dan maar de oude albums luisteren, met titels als Where The Oceans End en My Friends All Died In A Plane Crash (een beetje luguber, dat wel). Door drie liedjes werd ik meteen gegrepen en ‘Sushi’ kon dan ook niet ontbreken in dit lijstje. Mijn eerste interpretatie gaat over het einde van leven en een begrafenis en daardoor kun je wel een vage link met de herfst leggen. Zelfs al zitten er in dit nummer duidelijkere referenties naar de winter. Nou en? Alsof het nooit sneeuwt in de herfst.

Josh Rouse – A Lot Like Magic
Hier moest ik van Spotify naar luisteren. Ik doe niet alles wat Spotify zegt maar het hoofd van Josh Rouse moest gewoon even uit mijn Discovery-pagina op Spotify, dus klikte ik maar op luisteren. Blijkt A Lot Like Magic gewoon een prettig nummer te zijn met blazers en een broodnodig stukje feel-good op deze compilatie te vormen. Ja, het lijkt heel erg op Paul Simon, maar dan met een hipperdepippe twist. Daarbij vergeef ik hem de albumtitel The Happinez Waltz. Dit gaat over je piekmomenten pakken, denk ik. Sommige van mijn collega’s weten waar ik het over heb. En dat hoofd. Ach. Dat kom ik nu dus weer op andere plaatsen tegen.

Laura Marling – Undine
Mijn favoriete liedje van het nieuwste Laura Marling album. Het lijkt me heel frustrerend om met Marling uit te gaan, nog frustrerender dan met Taylor Swift, want Marling schrijft ook nog eens onuitstaanbaar mooie liedjes over haar voorbije relaties. Vaak vol woede, maar wel met een liefdevol gearrangeerde begeleiding. En wat me nog het bangst voor haar maakt, is niet het feit dat ze zich zelf als adelaar (Once I Was Eagle) of jager (Master Hunter) beschrijft, maar dat ze zo productief is en zo constant geweldige muziek maakt. Ik moet er gewoon niet te veel over nadenken en er gewoon naar luisteren.

To Kill A King – Letters To My Lover The Dylan Fan
In eerste instantie was dit een van de drie kandidaten om deze lijst mee te eindigen, maar nooit de beste. Dus staat ie nu als viernalaatste nummer. Ik hou van dit nummer omdat het geen zomerse zee beschrijft met de zinnen.

You can have your balcony by the sea the sea the sea / watch the waves crashing down / each one erasing me

En dat die dan aan het eind langzaam het hele nummer uitwissen, inclusief de steeds zachter wordende zang. Een afscheidsnummer met een mooie climax en een prachtig einde. Beetje jammer dat de heruitgave van deze plaat van eerder dit jaar vier extra nummers bevat die allemaal NA dit nummer komen. Dat klopt niet, dat kan niet. En ik accepteer het niet. Al maak ik mezelf er nu ook schuldig aan.

Patrick Dethlefs – While You’re Carrying Your Weight
Hoezo? Mag ik geen nummer kiezen vanwege de mooie titel?

Thomas Dybdahl – This Next Wave Is A Big One
En de zeemetaforen van To Kill A King worden voortgezet in dit nummer van Dybdahl. Weer Dybdahl, omdat ik het wel tof vind om twee keer dezelfde artiest in de lijst te hebben. En omdat dit nummer een ander doel dient. Zwelgen in schoonheid. Wederom met golven als metafoor, maar op een totaal ander niveau gerealiseerd. To Kill A King timmert pas een paar jaar aan de weg. Thomas Dybdahl heeft al JAREN ervaring in het draaien aan knopjes en creëren van meesterwerkjes. Niet voor niets staat er vaak een instrumentaal nummer op Dybdahls albums. Dit nummer verdrinkt langzaam in de productie. En daardoor een perfect einde… Behalve dat het niet het einde is.

Villagers – In A Newfound Land You Are Free
Want we eindigen met iets subtiels, iets kleins. De herfst is een signaal van dingen die voorbij zijn. Zaken die geen keer nemen. En toch, je kunt straks ook weer opnieuw beginnen. Op een nieuwe plek. En zo interpreteer ik de regels:

With the eyes of a saint / and the soul of a thief / in a newfound land you are free…

En daar wil ik het graag bij laten.

1 reactie

Geef een reactie