Ja, deze zat er al een tijdje aan te komen (eigenlijk sinds eind november al). Maar de echte winter blijft en bleef uit en dus ook een duidelijk thema voor deze lijst. Zodoende is het lastig om te zeggen dat het hier een winterse playlist betreft, of liedjes die toevallig met mijn winter van 2014 te maken hebben omdat ze, nu ja, toen een prominente rol speelden in mijn leven.
De verleden tijd impliceert overigens dat de winter voorbij is en dat is natuurlijk niet het geval. Ik verwacht ‘m nog steeds, want mijn ouders verhalen nog steeds over de geboorte van mijn zus op de eerste dag van de lente en dat er toen een dik pak sneeuw lag. Dus ik haal pas rustig adem als we de eerste dag van 14-15 graden hebben gehaald. En dat is toch nog NET niet. En dit weekend zit ik in het frissere Glasgow dus het is nog even winter hier.
En toch denk ik dat je de lente in sommige liedjes al kan horen, stiekem. De hele lijst staat op Spotify.
Lisa Knapp – Shipping Song
Dit liedje – en het bijbehorende album – had ik eigenlijk al veel eerder moeten luisteren, omdat de clip is gemaakt door de zanger van… ehm ja… dat ene Londense duo ;). Maar ik zat er dit keer niet meteen bovenop en daar heb ik nu een beetje spijt van. Want Lisa Knapp maakt spookachtig mooie folkliedjes met een vleugje Björk. Hoe dat klinkt? Nu, zoals in Shipping Song. Album Hidden Seam werd door de wekelijkse bijlage van The Guardian aangeduid als a masterful creation en met 5 sterren beloond, als dat iets zegt. En soms zegt dat iets. In dat geval wel.
To Kill A King – Northern City
Na de relatieve herrie van Doves even een klein liedje van To Kill A King tussendoor, het b-kantje van Rays om precies te zijn. Ze speelden het nummer niet in de Paradiso eind januari, maar dat ontneemt mij niet de mogelijkheid het toch door je strot te duwen. In het noorden is het immers altijd koud toch? En koud is winter.
Thomas J Speight – Just where I want to be
Hallo Lente! Deze jongen gaat heel groot worden als we Paul Me-Kaart-Niet van de Beatles en wat andere muzikale grootheden mogen geloven. En met mooie hipstercoverart en een fijn in het gehoor liggend refreintje is de lente klaar om te beginnen. Ik heb niks nodig en ben waar ik moet zijn. Kijk eens aan. Was het altijd maar zo simpel.
Elbow – New York Morning
Ik schreef al eerder dat ik klaar was met Elbow. Maar nu dus niet meer. Kom maar op met dat album. 🙂
Kevin Pearce – We’ve Been Lovin’
The world seems a little brighter than it ever did before… Komt toch die lente doorschemeren.
Damien Jurado – Silver Joy
Ik ben me ervan bewust dat er VEEL mannen in dit lijstje staan. Bij mij gaat het gewoon een beetje in ups and downs met singer/songwritermeisjes. Dat komt in de lente vast goed. Sorry als u er nu niet blij mee bent. Damien Jurado is er vast niet blij mee dat ik het mooiste luisterliedje (en daarmee gewoonste nummer op zijn nieuwe plaat) heb uitgekozen voor deze playlist, maar het is gewoon een heel mooi liedje. Dan vervallen alle andere argumenten.
Broken Bells – Leave it Alone
Het nieuwe album van Broken Bells staat nog niet op Spotify, deze nieuwe single wel. En als u dan het album heeft, luistert u dan stiekem dit liedje in plaats van deze. Is mooier. In april in Amsterdam dus ik zie u daar.
Novastar – Closer To You
Lekker hoor, Novastar is terug. Weer best lenteachtig en natuurlijk niet zo mooi als Because, Mars Needs Woman en Never Back Down maar wel lekker voor in de auto, op het werk en onder de douche. En dus radiovriendelijk maar ook gewoon goed.
Damon Albarn – Everyday Robots
Als je weer het gevoel hebt dat je een dag te veel naar je telefoon hebt lopen staren. They didn’t know where they was going but they knew where they was, wasn’t it…
Villagers – Occupy Your Mind
En dan nog maar wat maatschappijkritiek. Sochi is voor bij, maar dat neemt niet weg dat dit liedje dat de Villagers al een tijdje live speelden precies op tijd werd uitgebracht om een statement te maken voor de homorechten in Rusland – en elders. En vrijheid van zijn, denk ik maar: And there’s a government warning / They don’t like our kind / But now it’s three in the morning / And I’m feeling just fine / And I just want to occupy your mind.
Jimi Goodwin – Oh! Whiskey
Eigenlijk had ik Winter Hill van Doves in deze lijst opgenomen, maar dat is al een paar jaar oud (van het voortreffelijke Kingdom of Rust) en dit nummer van Doves-zanger Jimi Goodwin deed het goed deze winter. Het zijn eigenlijk drie liedjes in 1. Het begin als singer/songwriter, wordt dan in eens vol pop in Doves-stijl en dan wordt het ineens weer heel anders. Er gebeurt zoveel zonder dat het liedje eronder lijdt. Prachtig gedaan en de voorbode van een vast nog verrassender album vol botsende stijlen maar vooral mooie liedjes. Kanniewachtennie.
KT Tunstall – Invisible Empire
In mijn herfstlijst stond het prachtige Made of Glass met fluitsolo van -jawel – Andrew Bird. Dit nummer heeft geen mooie fluitsolo, maar wel een mooi couplet en chorus. Lekker tokkelen, lekker zingen. Erg mooie tekst over de dingen die hadden kunnen zijn, of dat is hoe ik het interpreteer… I thought the candle was gonna go out / The wind was blowing and the door was open / But the candle never went out, never went out….
Beck – Heart is a Drum
Het is maar zelden dat ik het met Pitchfork eens ben over wat een goed album is. Dus als ik ontdek dat ze een mooi album hebben afgekraakt, word ik zowel vervuld door een gevoel van “kijk ik laat me niet leiden door hypes en vind dit gewoon mooi’ en “SNAPPEN ZE HET DAN NIET.” Kortom: deze plaat is meer waard dan een 6.8. En dit is een mooi liedje voor melancholische zielen. Met drum, dat wel. Qua sfeer zit er iets Nick Drakerigs in (met name de instrumentale stukken doen wel wat weg van One Of These Days First). Maar dan in de 21ste eeuw. En iets sneller. Enzo.
Spring Offensive – Hengelo
Ja, ik had er al wat over geschreven op deze site, maar Spring Offensive is een heel interessante band. En Hengelo is een interessant nummer. Ook mooi is trouwens het nummer Speak. En verder moet je hier gewoon naar luisteren. Volgende week nog ergens in Utrecht in een voorprogramma te bewonderen. Doe dat.
Rue Royale – Ufo
Bands die alles met liefde doen, vaak zie je ze niet. En als ik er dus een moet noemen, dan is het Rue Royale. In ieder ding dat ze doen lijkt even veel detail te zitten. Misschien omdat ze weten dat veel fans dat waarderen. (Hoe vaak ben ik niet teleurgesteld door een gekochte cd met geen enkel leuk detail in het boekje of op de achterkant: sinds bijna fluisterduo Kings of Convenience op een van hun eerste singles opriepen “PLAY THIS LOUD” zoek ik naar dat soort details). En ook al heb ik nog nooit een echte cd van Rue Royale in handen heb gehad, je hoeft maar even op internet te zoeken en je weet het: Rue Royale is zo’n and. En Ufo is een van hun mooiste liedjes. Ik moet ze maar eens live gaan zien.
William Fitzsimmons – The Winter From Her Leaving
Onze William komt ook met een nieuwe plaat, maar dit liedje mag best nog even – van de prachtige plaat Gold In The Shadow. En dat het een goed liedje is, blijkt maar weer uit het feit dat bij Songmeanings nog nooit iemand heeft geprobeerd er chocolade van te maken. Shall I sleep to keep / This peace / The winter from her leaving / To the bow I run… Maar met zinnetje Why do I always feel Like I’m waiting to begin kon ik mij altijd bijzonder goed identificeren.
Sun Kil Moon – Ben’s My Friend
Deze stream-of-conciousness is de afsluiter van de nieuwe alom bejubelde plaat – genaamd Benji. Er gaan veel mensen dood gedurende de plaat die uit een reeks mooie liedjes bestaat. Ik weet nog dat ik dacht “fijne plaat, moet ik meer luisteren…” En toen kwam het laatste liedje. Dit dus. Fijne drum, gitaar en dan ineens saxofoon. Ja. Waardoor het geheel een soort dromerig einde krijgt. Als we rockgenius mogen geloven (en waarom ook niet, het is immer een genius) gaat deze plaat over writer’s block (vrij evident inderdaad), zijn familie en zijn goede vriend Ben Gibbard, van The Postal Service en Death Cab For Cutie. En zelfs als je een geslaagd musicus bent, dan kun je je nog wel oud voelen bij zo’n concert en maar naar huis gaan omdat je ineens onzeker bent: There’s a fine line between a middle-aged guy with a backstage pass / And a guy with a gut hanging around like a jackass / Everybody there was twenty years younger than me / At least that this is not my fondest memory. Niet de meest diepgaande tekst, maar wel bijzonder menselijk. En mooie instrumentatie.
Benjamin Folke Thomas – Blues For You
Stukje blues voor de mensen met ellende. Live gezongen dames en heren. Live.
Midlake – The Old And The Young
Fijn dat Midlake nog steeds bestaat. In 2012 ging namelijk de hoofdsongwriter /zanger/gitarist er vandoor. En dat betekent vaak de doodsteek voor een band, zeker als die bekend staat om haar gecompliceerde teksten en kwaliteitssongs. Nu dacht ik dat ik de band redelijk kende, van The Trials of Van Occupanther, maar het blijkt dat ze al wat langer aan de weg timmerden. Antiphon is dus het vierde album van de band (niet het tweede), maar wel het eerste in nieuwe bezetting. En hoewel we moeten toegeven dat de nieuwe zanger niet per se heel veel beter is, zijn de liedjes als vanouds. En dit is het beste voorbeeld. Maar om met Clash Music te spreken: Every track is sensational.
Hudson Taylor – Left Alone
Ja, het ligt allemaal wel heel gemakkelijk in het gehoor, maar als ik op vrijdagmiddag een liedje als Chasing Rubies opzet en bij het derde refrein collega’s hoor mee neuriën, dan doen je gewoon iets goed als band. Op single Care klinken ze nog het meest als de folk-broertjes van Two Door Cinema Club (fun fact: Hudson Taylor bestaat onder andere uit twee broertjes). Het risico is natuurlijk dat deze band kapotgedraaid wordt (in Engeland is nieuwe single Weapons al een radiohit). En dit liedje, Left Alone, is zo eentje waarin je lekker wegtokkelt en zingt met zijn tweeën. Puur hoor. (en Ssst! Het schijnt dat ze wat dingen met mijn favoriete band gaan opnemen!)
Röyksopp – Something In My Heart
Dingen die ik in 2014 niet zag aankomen: dat het in Oekraïne zo uit de hand zou lopen en dat Cooking Vinyl Röyksopp zou tekenen. (CV is ook het label van mijn favoriete band). Maar goed, later dit jaar komt er een nieuw album en na het mooie Running To The Sea met de laatste zangeres waarbij ik oprecht star struck was, Susanne Sundfør, kwamen de heren eind vorig jaar met nog twee liedjes. Eentje over 2013, mooi en melancholisch, en eentje genaamd met Something In My Heart, allebei ingezongen door Jamie Irrepressible (wie dat dan ook moge zijn). Dit liedje is prima tot de drie-minuten-grens als langzaam de vocoders aangaan en het liedje prachtig eindigt terwijl Jamie zijn beste Antony & The Johnsons imitatie doet. Prachtig. Prachtig Prachtig. Einde.
