Maar het kan nog extremer. Pete Lawrie werd recent niet alleen getipt als knapste man van Wales, maar ook als nieuwe middle-of-the-road singer/songwriter. En dat vond ie niet eens erg, riep hij interview na interview – de single Half As Good was in veel opzichten een dieptepunt: wat begon als een aardig folkpop zanger was geëvolueerd tot album vol strijkers, blazers en geen greintje ‘eigenheid’. Dertien-in-een-dozijn, en de doorbraak kan niet, ondanks dat op het album best wat aardige, mooie nummers stonden. Alleen waren ze in niet overgeproduceerde vorm beter tot hun recht gekomen. Jammer.
Dat vond Pete vast zelf ook. Hij riep wel dat hij graag de mainstream opzocht, maar dat moest misschien wel… Ondertussen lekte hij demo’s, maakte hij mixtapes en coverde hij mooie liedjes uit het verleden. Toen het album definitief geflopt was of eigenlijk zodra het album uitkwam en Pete aan zijn verplichtingen jegens zijn label had voldaan, was het uit met de pret. Hij riep nog een keer via Twitter dat hij er genoeg van had, gaf al zijn demo’s en liedjes gratis weg via datzelfde sociale netwerk onder de naam All and Old en verdween.
Weg was de singer/songwriter. En toen ineens was er Until The Ribbon Breaks. Hij verhuisde naar Amerika, in zijn bio’s staat ineens een tweede naam (Pete Lawrie Winfield) en begint de muziek te maken die hij echt wil maken. Het is elektronisch, maar wel melodieus en vol emotie. En hij ondersteunt zijn liedjes met clips uit bekende films. Voor het eerst zingt hij niet hoopvol over algemene levenswijsheden (you might get what you ask for in the end), maar cynisch over de tijd waarin we leven (so don’t we look pretty with nowhere to go / it’s cool to be lonely didn’t you know? / I think I’ll marry a stranger that I met online / it’s not that it’s not love. / it’s just a sign of the times).
Vorig jaar verscheen al de voortreffelijke A Taste of Silver EP – zonder titeltrack maar met het excellente Romeo (You see I would have killed Romeo and save Juliet / But I don’t write stories that time won’t forget). Uiteraard voorzien van iconische beelden uit Romeo + Juliet (de jaren ’90 versie van Baz Luhrmann) met Leonardo DiCaprio en Claire Danes. De EP is gratis te luisteren op Soundcloud.
Nu verschijnt de opvolger, The Other Ones, dat niet alleen verwijzingen bevat naar Pressure – een nummer op de vorige EP – maar ook een nummer bevat getiteld Until The Ribbon Breaks én een nummer genaamd A Taste of Silver – de titel van de vorige EP. Voor de fans van The Black Keys – maar dan elektronisch:
Naast dit laatste, groovende nummer is ook Goldfish een aanrader. Iets meer mellow van stijl en op deze site te luisteren. Alleen aan Petes stem is nog te herkennen dat het om dezelfde artiest gaat. Hij klinkt bevrijd. Bevrijd van verwachtingen. Een paar weken geleden speelde hij op showcase festival SXSW en werd hij door meerdere media uitgekozen tot one to watch. Het lijkt hem nu wel voor de wind te gaan. Zou het nu wel lukken om zijn carrière van de grond te krijgen? Het lijkt er wel op… Maar het kan verkeren.
