Het is al lang geleden dat ik hier heb geblogd. In de maand mei is het me niet gelukt. Voor het eerst sinds ditisstefan.nl begon.
Ik kan er met mijn verstand niet bij. Niet goed althans. En ik snap het ook weer wel. En dus word ik op de avond voor mijn achtentwintigste verjaardag, nog voor het eten klaar is, gedreven tot het schrijven van een blog. Van iets.
Bloggen kan alleen als je tijd, inspiratie en zin hebt. Tijd kun je maken, dat weet ik. Net als zin (volgens sommige mensen). Inspiratie moet je krijgen.
Ik heb niet het idee dat ik geen inspiratie heb. De ideeën zijn er, maar ik gun ze niet de tijd om eruit te komen. Dat is een ding. Of ik ga gewoon niet zitten. Ik heb het idee dat ik zoveel woorden gebruik de hele dag – schrijvend, pratend, denkend, dat de noodzaak tot ’s avonds zitten en schrijven me een beetje ontgaat op sommige momenten. En als ik dan wel de tijd neem, wil ik het ook de moeite waard maken. En dan zit er zoveel ruis in mijn gedachten in mijn hoofd… Ze zeggen wel eens dat meer minder is, maar ik wil altijd veel zeggen. Nooit genoeg.
En het is ook niet dat ik niet schrijf. Ik schrijf nog veel. Soms zelfs een liedje, soms gewoon op mijn werk. Soms werk ik aan een verhaal zonder einde. Er gebeuren zoveel dingen die ik hier zou hebben gedeeld, drie-vier jaar geleden. Maar nu doe ik het niet.
Ik zit zo vol woorden dat ik niet weet welke wel en niet de moeite waard zijn, en in welke volgorde ik ze moet ordenen en op moet schrijven.
Maar geen nood, ze komen wel weer. En als het niet hier is, dan is het ergens anders.
