5: Fionn Regan – The End of History(2006)
Als, ja, als ik in april 2003 wél naar het concert van mijn toekomstige favoriete zou zijn gegaan, had ik Fionn Regan in het voorprogramma meegemaakt. Twee van mijn beste vrienden gingen wel en ik herinner me dat ik op een zeker moment in een later jaar met hem over Fionn Regan sprak, en dat hij vertelde zo onder de indruk te zijn van de gitaartechniek van Regan. Dat hij zo mooi akkoorden kon spelen maar ook tegelijk tokkelde en je soms überhaupt niet kon zien hoe hij die twee dingen echt combineerde.
(De andere vriend jatte overigens de setlist van Fionn, naar het schijnt kwam de toen 22-jarige troubadour terug om hem te zoeken even na zijn set maar hield de vriend de setlist mooi voor zichzelf. Nu is hij hem wel kwijt.)
Maar goed, ik was niet naar het concert van Turin Brakes in april 2003. De reden doet er niet toe. Wat er wel toe doet is dat ik via het Turin Brakes in contact kwam met de mysterieuze Griekse god Pan. Althans, zo noemde de beste kerel zich, want op zijn woonplaats na wisten we weinig van hem. Zijn identiteit hield hij verborgen – en dat is iets waar we zeker nu iets van kunnen leren. Enfin, hij was wel actief en sympathiek en dus stond niets in de weg om goed contact met de man (?) te hebben.
Op een zekere dag beloofde ik bootlegs van mijn toen inmiddels favoriete band op cd te branden voor wie mij lege cd’s stuurde. Dat leek Pan ook wel wat en als bedankje deed hij de fantastische Hotel Room EP van Fionn Regan erbij. Er stonden vijf liedjes op maar ik was fan, dankzij Hotel Room, Hunters Map en vooral Abacus, wat ik lange tijd noemde als ‘mooiste liedje ooit gemaakt’. Ik weet nog steeds niet wie Pan is en ik heb ook geen contact meer met hem, maar voor Fionn Regan ben ik hem eeuwig dankbaar.
(voor de wise-asses: ik heb zijn adres niet meer, maar ik weet wel nog dat de envelop moest adresseren aan Reynard The Fox – hij wist inmiddels dat ik Nederlands studeerde)
Na die Hotel Room EP volgde de Campaign Button EP, in gelimiteerde oplage te koop op de Engelse tournee van Fionn, maar daar was ik niet. Gelukkig verkocht de beste man ze ook via de site – en zelfs gesigneerd. Het is nog steeds de mooist gesigneerde cd die ik heb (hij vroeg wat ik erop wilde hebben en ik zei dat ik iets moois uit het nummer Abacus wilde… Ik kreeg een tekening van een huis, het adjectief ‘Wond’rous’ bij mijn naam en de teksten).
In 2006 volgde dan eindelijk The End Of History, de volledige debuutplaat (in die tijd wist ik ook nog wat oudere singles van Regan te bemachtigen), waarop een aantal nummers opnieuw opgenomen waren, waaronder het prachtige Abacus. Ik denk stiekem dat de EP-versie mooier is, maar dat komt misschien omdat ik die als eerste hoorde. Verder is er feitelijk weinig verschil tussen beide opnames.
De plaat is prachtig – zo schreef ik ook al toen ie uitkwam op dit weblog:
Fionn Regan speelt met taal en beelden en doet dat op een manier dat het toch eerlijk en gemeend blijft klinken. Fionn laat je hart breken en naait het vervolgens weer aan elkaar. En de nieuwe versie van Abacus mag dan wel iets slomer zijn, maar hij is nog steeds hartbrekend.
Hoogtepunten zijn de schaarse productie op nummers als The Cowshed en de hidden track Campaign Button, maar de hele plaat is mooi en werd terecht genomineerd voor een Mercury Award. Opener Be Good Or Be Gone is prachtig, net als Put A Penny In The Slot. Er zijn veel verschillende stijlen, zoals te horen is als je Noah (Ghost in a Sheet) en Black Water Child na elkaar afspeelt. De artwork is ook prachtig, vol krabbels en handgeschreven lyrics. Niet te lezen, maar wel mooi!
Maar wat na acht jaar vooral opvalt, is hoe ‘rond’ de plaat is. Er zijn misschien nummers die je niet mooi vindt, maar je kunt niet zeggen dat er slechte nummers op staan. Zo rond, en dat is als we kijken naar zijn latere platen wel opvallend. Niet dat die slecht zijn, maar wel all over the place. Na een geschrapte plaat met Ethan Johns kwam het nog redelijk constante maar ook elektrische The Shadow of an Empire uit. Daarna kwam al gauw 100 Acres of Sycamore, het totaal tegenovergestelde van zijn voorganger en soms wat te intens (opgenomen op het zonnige Mallorca in plaats van Ierland).
Daarna verdween Regan van de ‘grid’, tot vorig jaar, toen ineens The bunkhouse vol.1 : anchor black tattoo uitkwam, weer met diezelfde artworkstijl als de gesigneerde EP die ik jaren ervoor kreeg. Qua liedjes durf ik te spreken van een comeback naar de ouderwetse kwaliteit. Opvallend genoeg bij zijn laatste twee albums steeds van snel geschreven, snel opgenomen nummers (op het laatste album zelfs met maar één microfoon), maar toch duurt het frustrerend lang voordat een nieuwe lading liedjes van de heer komt. Hij is onvoorspelbaar, terwijl je zou hopen dat Volume 2 van The Bunkhouse nu wel eens mag komen.
Hoe langer Regan actief is, hoe mysterieuzer en onvoorspelbaarder hij lijkt te worden. The End of History is daarmee na acht jaar nog steeds de ideale instap in zijn carrière vol prachtige liedjes, overdenkingen en teksten waar je soms geen chocolade van kan maken, en soms heel erg om moet lachen. Hoe het ook moge zijn, het begint met The End of History. De rest was geschiedenis.
No one these days says thank you
When you open doors
for them anymore
Well I made you rich
And you made me poor
(Hey Rabbit)
