Damien Rice komt met een nieuw album en kwam daarom deze week met een nieuw liedje. Toegegeven, daar vroeg ik een paar jaar geleden om, maar ik was al een paar jaar gestopt met vragen. En ik vroeg hem al helemaal niet om een nieuw liedje deze week. Dus niet om gevraagd, wel gekregen. Het is een mooi liedje hoor – de gitaar doet me een beetje denken aan Jeff Buckley qua productie. Het doet qua opbouw een beetje denken aan I Remember: lief en gevoelig (en zelfs de kopstem van Damien doet een beetje denken aan Lisa Hannigan, waarmee het eerstgenoemde liedje zong) en daarna hard en intens. Het is afwachten of het album nog indruk maakt, na helemaal dood te zijn gegooid met b-merk Damien Rice-collega’s. Er zijn zo’n acht jaren verstreken sinds 9 en dat is best lang. Er hebben heel veel mensen heel lang gewacht op dit album en de platenmaatschappij gaat er ongetwijfeld voor zorgen dat al die mensen horen dat er een nieuw album van de beste man is. Want of hij nu heel goed is of niet, door zijn beperkte output is ieder nieuw werk van de man best wel een momentje.
Wat ook een momentje moet zijn, is het nieuwe album van U2. Want tijdens de keynote van Apple werd dus niet alleen een horloge, een betalingssysteem en twee nieuwe iPhones aangekondigd, maar ook een nieuw album van U2. Ongevraagd. En toen werd dat album ook nog eens gepusht naar iedereen met een iTunes account. Ook ongevraagd. Dat is de Apple-variant van die toolbars die bepaalde programma’s op je Windows pc ongevraagd installeren. Waren ze soms bang dat er niemand naar zou luisteren anders?
Ik heb er nog niet naar geluisterd en ik ben het ook niet van plan als ik eerlijk ben. Want ik wil best het nieuwe album van U2 een keer luisteren, maar ik wil niet ongewild bijdragen aan “the biggest album release of all time”. Of bijdragen aan de verdere devaluatie van muziek. Ongevraagd en onbemind dus.
Iemand op Twitter omschreef U2 vorige week als “niet zo slecht als de hatende mensen denken, niet zo goed als hun fans geloven” (maar dan in het Engels, en dan bekt het vaak net iets lekkerder). Dat vond ik wel een treffende omschrijving. Dat is allemaal prima, maar dan wil ik wel zelf bepalen of ik ernaar ga luisteren. Er zijn echt wel U2-liedjes die ik op een dag wil luisteren. Maar dat er nu dreigend in mijn iTunes bibliotheek een nieuw album staat te wachten om per ongeluk op Shuffle aangezet te worden, daar word ik niet vrolijk van. En daar krijg je dus haatrecensies (1, 2) van. En tieners die nog nooit van ze hebben gehoord.
But it doesn’t matter what they’re giving away, the fact it’s free makes it seem cheap. And on this evidence they’ve devalued their own brand because, quite frankly, this is a serious mis-step that might win a week’s worth of good publicity, but could foreshadow a year’s worth of bad.
(aldus de NME)
Het nieuwe U2 album is dan ook als huis-aan-huis-reclame: die gaat bij het oud papier en het is de schuld van de postbode dat ie mijn “nee”-sticker niet had gezien. De stadions zullen er niet voller of leger van worden, daarvoor is de band te groot. Maar ik vraag me inderdaad ook af of de band er in de publieke opinie op de lange termijn veel goeds mee blijkt te hebben gedaan.
Nee, dan heb ik liever dat een band gewoon een nieuw liedje uitbrengt en dat ik zelf bepaal of ik er naar luister, al dan niet aangespoord door lovende recensies, enthousiaste vrienden of nieuwsgierigheid. Niet dat het me ongevraagd wordt opgedrongen door een technologiebedrijf en een band die toch al een van de grootste bands op aarde was.
Nee, dan liever de Damien Rice procedure. Die man heeft ook een hoop verkeerd gedaan in zijn leven, maar met dit nieuwe liedje… Daarmee doet hij het in ieder geval beter dan U2.
