1. The Decemberists zijn terug
Fijn! De epische verhalenvertellers / folkamericanarock band The Decemberists komen met een nieuw album. De eerste single, getiteld Make You Better is – net als het vorige album The King Is Dead vrij simpel van opzet, maar wordt toch steeds gelaagder. En zo’n refrein hoor je toch niet in ieder liedje:
Cause we’re not so starry-eyed anymore / Like the perfect paramour you were in your letters / And won’t it all just come around and make you / Let it all unbreak you to the day you met her / But it’d make you better / It’d make you better
Dat euforische gevoel in het laatste refrein is verslavend. En dus ben ik enthousiast. Het hele album bevat vast weer extreem breed opgezette tragische verhalen over misdadigers en figuren, verpakt in mooie liedjes. What A Terrible World, What A Beautiful World verschijnt in januari, in februari komt de band naar Nijmegen (en Amsterdam). Ik ben erbij. Wie nog meer?
2. Serial
Een dagelijkse podcast is voor mij iets te veel van het goede. Ik luisterde veel afleveringen van De Kennis van Nu de afgelopen maanden, maar op een zeker moment lag ik toch enkele maanden achter met luisteren en moest ik capituleren. Gisteren toen ik een dag ziek thuis was, kon ik gelukkig beginnen met een andere podcast waar ik erg nieuwsgierig naar was. Serial, een wekelijkse podcast waarin stap voor stap een waargebeurd verhaal tot op de bodem wordt uitgezocht. In deze eerste serie is dat de moord van Hae, een scholier in Baltimore County. De jongen die voor haar moord is opgepakt, haar ex-vriendje Adnan, heeft altijd ontkend dat hij de moordenaar is. Wat op het eerste gezicht een redelijk eenvoudige rechtzaak lijkt, blijkt een gecompliceerd verhaal vol verschillende perspectieven. Nu ik er drie afleveringen op heb zitten ben ik verslaafd: niet eens omdat ik wil weten of Adnan terecht is veroordeeld of niet, maar vooral omdat het tot op de bodem uitzoeken en een compleet beeld schetsen van zo’n zaak extreem verslavend blijkt. Na de eerste afleveringen is er namelijk (nog) geen enkele garantie dat de makers aan het eind tot een conclusie gaan komen die closure brengt. Inmiddels zijn er zeven afleveringen te luisteren. Ik heb geen idee hoeveel er gaan komen, maar dit is er eentje om in de gaten te houden. Begin wel bij aflevering 1!
3. Nog iets verliefder op The Staves
Dead & Born & Grown was een mooi debuut van The Staves, een band die ik ook waardeer omdat ik er heel gemakkelijk een tributeband voor zou kunnen beginnen, mits ik mezelf twee keer kloon (The Steefs) en beter leer zingen. Nieuw liedje Blood I Bled van de gelijknamige EP mist net als het voorgaande album totale urgentie en dat maakt het juist zo fijn om naar te luisteren. Waar First Aid Kit probeert aan te sluiten in de mainstream (waarvoor alle lof, overigens!) was Dead & Born & Grown een mooie plaat met stille liedjes. De nieuwe plaat, If I Was, is geproduceerd door Justin Vernon (van Bon Iver!) en Blood I Bled is daar ook de openingstrack ervan. Al moeten we nog tot 2 februari wachten voordat ‘ie uitkomt. Gelukkig is die EP Blood I Bled, gewoon op Spotify te streamen en staan daar nog twee mooie liedjes op. Binnenkort staan ze in het voorprogramma van Angus & Julia Stone in de HMH. De onderstaande video werd gemaakt in India. Check bij Gobsmag ook album EPK.
4. Jessica Pratt blijft vervreemden
De meeste artiesten zijn er vast niet zo blij mee dat je hun muziek als nachtmuziek om bij in slaap te vallen bestempeld, maar Jessica Pratt opende haar debuutplaat met het nummer Night Faces en het eindigde met Dreams – wat wil je dan? De hele plaat klinkt als een privéconcert op een slaapkamer (waar op het laatste nummer Dreams wel ineens een vreemde man binnenkomt en mee komt zingen). Is veel folk van de laatste jaren in een gitaar en houthakkersblouse verpakte popmuziek, bij Jessica Pratt meandert de gitaar, trilt de stem en hoor je de opnametape lopen (bijvoorbeeld op Half Twain the Jesse). Het nieuwe liedje Back Baby klinkt iets minder klein klinkt, maar feitelijk horen we nog steeds alleen stemmen en gitaren. On Your Own Love Again verschijnt eind januari 2015. Zucht. Moeten we dan echt op alles wachten tot volgend jaar?
5. Het onvermijdelijke einde van Röyksopp
Voordat ik alleen maar folkmuziek (en een podcast) plaats hier… Het nieuwe album The Inevitable End van Röyksopp staat op 3voor12 en de eerste keer afspelen bevalt erg goed. Het is het laatste ’traditionele’ album van het duo. Hierna maken de heren nog wel muziek, maar misschien niet meer 12-nummers-die-bij-elkaar-horen-op-een-plaat. En dat is zeker het geval op deze laatste plaat: deze nummers horen bij elkaar. Zwaar aangezet, maar nooit deprimerend. Hier gaan we vaker naar luisteren. Met gastoptredens van Robyn en Susanne Sundfør.
6. Liefdesliedjes?
Die Susanne Sundfør komt trouwens ook met een nieuw album waarvan het eerste nummer veelbelovend is. Het is wel weer classic Susanne… The interesting thing for me about the album is that when I first started to work on it, I wanted to make an album about violence, and then, as I was writing the songs, there were violent aspects, but they were usually about love or relationships, how you connect with other people. And in the end, that turned out to be 10 love songs.
7. Luchtige politieke aanklacht
Om dan toch maar met iets luchtigs af te sluiten. Eerder dit jaar schreef ik al over het tweede leven van Pete Lawrie, de singer/songwriter die nu extreem hippe soulvolle elektronische muziek maakt met hiphop-invloeden. Nu in januari dan eindelijk het debuutalbum verschijnt, getiteld A Lesson Unlearnt kan er eindelijk gehyped worden. Te beginnen met dit zwaar aangezette Revolution Indifference. Vol maatschappijkritiek, maar ook een stukje humor naar de mensen toe. I wrote a song for the party / but I got the words wrong / It was the end of the world / it was a birthday song…
