Better Call Saul: herkenbaar maar niet hetzelfde

Het zijn gouden tijden voor tv-series, roepen ze. De HBO’s en Showtimes van deze wereld produceren topdrama en comedy – en ook de reguliere Amerikaanse tv-studio’s doen hun best om mee te komen. Geweldige series dus, en dat terwijl kijkers steeds minder vaak die series écht op tv kijken. Desondanks is het wachten op de eerste spin-off, cash grab, quick win. Tot nu toe is het rustig rondom series als Mad Men, Game of Thrones, The Sopranos en The Wire: zij krijgen (nog) geen vervolg-in-ander-jasje. De uitzondering is Breaking Bad. Spin-off meets prequel Better Call Saul is vanaf nu wekelijks op Netflix te streamen. En is het wat?

Auteur: Stefan Meeuws

Better Call Saul haalt een belangrijk maar niet té belangrijk personage uit Breaking Bad naar de voorgrond en vertelt hoe advocaat Jimmy McGill, loser, grote mond klein hart, uitgroeit tot Saul Goodman, gladjakker, slijmbal, rioolrat die mensen manipuleert en criminelen verdedigt. Wie Breaking Bad niet kent, moet de eerste tien minuten even door de zure appel heen bijten, maar daarna komt de serie langzaam op stoom.

In de eerste twee afleveringen maken we kennis met Jimmy McGill, zijn broer (moreel anker, maar ook door electromagnetische ziekte gebonden aan huis), zijn advocatenkantoor en een rits potentiële klanten. Het zit Jimmy niet mee en hij heeft eigenlijk alleen zijn woorden om zichzelf uit benarde situaties te redden. De boodschap is duidelijk: Jimmy’s situatie is vrij uitzichtloos en alleen zijn best doen is niet genoeg om deze vicieuze cirkel te doorbreken.

Toegegeven, al in deze eerste twee afleveringen komen personages uit die andere serie om de hoek kijken, maar de stijlvolle manier waarop dit is gedaan maakt het eerder tot een easter egg dan een wezenlijk onderdeel van het plot. Dat zal in sommige gevallen later in de serie vast gaan veranderen, maar dan zijn die personages inmiddels ook bekende gezichten geworden voor mensen die blanco zijn begonnen aan Better Call Saul.

Het tempo ligt niet hoog in deze eerste afleveringen: het verhaal kabbelt rustig voort, maar de spanning wordt wel opgebouwd. Acteur Michael Mando, bekend van onder andere Orphan Black, is aanzienlijk snellere plotontwikkeling gewend. Er wordt tijd genomen om de serie mooi in beeld te brengen. Net als in Breaking Bad het klaarmaken van de crystal meth in beeld wordt gebracht als een ingewikkelde choreografie, zo nemen Vince Gilligan en Peter Gould hier de tijd en ruimte om dagelijkse routine van Jimmy te choreograferen als een soort moderne dans.

En net als in Breaking Bad worden die ‘dansen’ voorzien van heerlijke muziek. In Breaking Bad hoorden we On A Clear Day van The Peddlers, 1977 van Ana Tijoux en natuurlijk DLZ van TV on the Radio… De eerste aflevering van Better Call Saul begint met een montage met Address Unknown van The Ink Spots en het wordt daarna alleen maar beter. Gecombineerd met het vertrouwde Breaking Bad­-achtige camerawerk is het thuiskomen voor de trouwe kijker.

De overeenkomsten met Breaking Bad zijn er ook thematisch. Jimmy McGill slaat een nieuwe weg in, weet niet waar hij uitkomt en werkt zich in eerste instantie in de nesten, om daarna nieuwe mogelijkheden te ontdekken. Walter White en Jimmy McGill worden allebei als losers neergezet, al zijn McGills dagelijkse vernederingen van een totaal ander soort dan die waar Walter White in het begin van Breaking Bad door gefrustreerd raakt. Better Call Saul is niet meer van hetzelfde, maar wel heel herkenbaar.

De serie is daarmee ook aantrekkelijk voor niet Breaking Bad-liefhebbers. De knulligheid van delen van het plot en de liefde waarmee alles is vastgelegd, heeft wat weg van de serie Fargo ­– ook op Netflix en gebaseerd op de gelijknamige film. Het is alleen de vraag hoe lang de serie los van Breaking Bad blijft staan, in hoeverre de makers zich genoodzaakt voelen bekende personages uit het BB-universum te introduceren en naar het plot van Breaking Bad toe te werken. De serie speelt zes jaar vóór Breaking Bad, dus met een beetje geluk duurt dat nog een paar seizoenen.

Saul Goodman was in Breaking Bad een enigszins beperkte vorm van comic relief. Belangrijk voor het plot, maar ook vooral een karakter om even bij te grinniken als de rest van de serie té zwartgallig werd. Bob Odenkirk is begenadigd comedian en die rol zal hij altijd kunnen blijven spelen, maar hij laat hier zien ook andere emoties overtuigend in beeld te kunnen brengen. En dus blijkt Jimmy McGill een rijker karakter te zijn dan Saul Goodman in Breaking Bad ooit was. Van mij mag hij nog even Jimmy blijven… Het is eigenlijk jammer dat je als BB-kijker weet waar dit personage uiteindelijk eindigt. Maar hopelijk duurt de weg daarheen nog even.

Foto door: Ursula Coyote/AMC

Geef een reactie