Auteur: Stefan Meeuws
Fun fact: Sia is het nichtje van Colin “I come from a land down under-under” Hay. Ze komt ook echt van down-under, en daar brengt ze dan ook op 22-jarige leeftijd haar debuutsoloplaat uit: OnlySee. Weinig succesvol, Als we alle Twitter-volgers van de Incognitief-redactie bij elkaar optellen, de dubbele eruit filteren en we ze allemaal een CD dwingen te kopen, verkopen we er meer dan Sia met haar debuutplaat. Daarvoor zong ze al in een acid-jazzbandje, maar ook dat was niet de weg naar (commercieel) succes. Op naar London dus, waar een hippe music scene booming is. Ze zingt in het achtergrondkoortje van de-man-met-de-muts Jamiroquai (God hebbe zijn ziel, oh nee die is niet dood, er komt zelfs een nieuw album…), om vervolgens in contact te komen met Zero 7. We schrijven 2001 als ze voor het eerst echt schittert op Destiny en het prachtige Distractions:
Daarna brengt ze haar tweede soloalbum uit, Healing Is Difficult, met zowaar een hitje erop: Taken for Granted, met een catchy sample van Sergei Prokofiev. Op de plaat zijn nog wat jazz-invloeden te horen, maar het wordt langzaam ook meer soul wat de klok slaat. Sia is niet zo blij met de inzet van het label voor de promotie en ontslaat haar manager, verlaat het label en tekent voor haar volgende album Colour The Small One bij een ander label – wat de promotie van dat album in haar ogen ook verneukt. Maar hierop staat wél de briljante single Breathe Me waarin de kranen helemaal open worden gedraaid:
Het nummer maakt zoveel indruk dat het opduikt in talloze tv-series en films. Wellicht is de slotscène van Six Feet Under de meest prominente, maar anders heeft u het gehoord in Orange is the new Black, The Hills, Luther, Veronica Mars of Demi Lovato: Stay Strong… Om maar aan te geven dat het nummer bijna overal is gebruikt. En terecht trouwens, want het nummer is inmiddels dé soundtrack voor de depri momenten in je leven. Hurt myself again today, and the worst part is there’s no one else to blame. Ingewikkelder wordt het tekstueel gezien niet, maar door de mooie piano en strijkers wordt het uiteindelijk een nummer van epische proporties.
Vanaf hier komen we langzaam bij de moderne Sia en ook het moment dat ik haar ontdek. In 2008 verschijnt er een single die wordt geschreven door de live backing band van mijn favoriete band. Jawel, niet eens de gasten die normaal de liedjes schrijven, maar het trio dat drums, bas en piano meespeelt, schrijft een van haar grootste hits tot dan toe: The Girl You Lost To Cocaine. Het nummer wordt na verschijning niet onverdienstelijk geremixt door Sander van Doorn – en daardoor een hit op de dansvloeren des werelds.
Het bijbehorende album Some People Have REAL Problems is veel meer pop dan haar vorige platen, getuige de bijna-draak-van-een-piano-ballade Day Too Soon en het FANTASTISCHE Soon We’ll Be Found:
Niet raar dat de halve vrouwelijke popwereld denkt: die Sia, kan die niks voor mij schrijven? Christina Aguilera bijvoorbeeld, die haar uitnodigt nummers te schrijven voor haar nieuwe plaat. Daarna volgen onder andere Rihanna, Flo Rida, Beyonce, Celine Dion, Jessie J, Britney Spears, Kylie Minoque, Shakira, Pitbull, Maroon 5, Cheryl Cole, Beck, Kelly Clarkson en Jennifer Lopez. Onder andere. In 2010 brengt ze nog even We Are Born uit, maar zelf zegt ze er klaar mee te zijn. Ze gaat fulltime liedjes schrijven voor andere mensen. Eén van de liedjes die schrijft neemt ze in demovorm op voor Alicia Keys. Die doet er niks mee, maar David Guetta wél: en zo was buiten Sia om ineens Titanium een hit. Was ze ineens toch weer artiest:
En dus komt Sia de artiest na twee jaar alweer terug. Na tientallen hits te hebben geschreven, paniekaanvallen en de ziekte van Graves te overwinnen is er de comeback op haar eigen manier. 1000 Forms Of Fear, een popalbum pur sang, maar zonder dat Sia ergens te zien is. Niet in de promotietour – een van de weinige interviews die ze doet voor Billboard gaat gepaard met een foto met een zak over haar hoofd. Niet in de video’s, die in plaats daarvan worden bevolkt door een klein meisje en diverse sterren bijvoorbeeld Shia (get it? S(h)IA?) LeBoeuf:
En ook in haar live (tv- )optredens is ze nooit helemaal te zien. Soms gaat dat ingetogen, zoals hier bij Saturday Night Live:
En soms wordt er een complete show om haar heen gebouwd – ideaal voor het spelletje Spot the Sia:
Sia stelt zichzelf niet centraal in haar werk en dat is best toepasselijk. Hét kritiekpunt op 1000 Forms Of Fear is dat de nummers van heel veel andere artiesten hadden kunnen zijn. Misschien niet met dezelfde impact – want wat een dijk van een stem heeft Sia, zeg – maar wel met vergelijkbare productie. Je kunt je afvragen of het – de persoonlijke teksten daargelaten – wel een echte Sia plaat is… In haar werk voor andere artiesten is ze alom aanwezig maar zelden zichtbaar en op dit album probeert ze hetzelfde te bereiken.
Met een nieuw album op komst, genaamd This Is Acting, lijkt het op basis van de titel er in ieder geval niet op dat ze weer in de spotlights gaat staan. Nee, ze laat de muziek, de video’s en de verbeelding het werk doen. En dat is best verfrissend in een tijdperk waarin sterren vaak bekender zijn om de selfies die ze op Instagram knallen dan voor de hits die ze uitbrengen. Maar ja, die selfies hebben ze zelf gemaakt. Die liedjes niet… Dat heeft Sia gedaan…
En oh ja, dit wordt haar volgende hit, dan zit ‘ie vast in uw hoofd:
(foto beschikbaar gesteld door RCA Records: Mary Ellen Matthews)
