Mijn favoriete voetbalclub, over verloren zaken

Het afgelopen jaar heb ik hier op Incognitief blogs geschreven over veel dingen, maar vooral over muziek. Muziek is waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Een goed liedje, gemaakt met hart en ziel, gezongen en gespeeld omdat het moet bestaan. Dáár kan ik zielsgelukkig van worden. In principe is dat niet genrespecifiek of gekoppeld aan een bepaalde stijl, hoewel ik natuurlijk mijn voorkeuren heb. In die zin ben ik zeker niet uniek. Maar ik ben ook een rare muziekfan. Ik ben de F-Side, de die-hard supporter, de hooligan. Ik ben voetbalsupporter, alleen is mijn club een band. 


Auteur: Stefan Meeuws

In voor- en tegenspoed
Het gaat commercieel al een tijdje niet zo goed met mijn favoriete voetbalclub. Ze spelen al lang niet meer in de eredivisie van de popmuziek. In 2003 hadden ze een commercieel goede tijd, met een platenlabel die in ze investeerde en waardoor er ineens een hoop supporters bij kwamen. Ze scoorden een top 5 hit in Engeland, het album haalde zelfs de top 3. Wereldwijd verkochten ze een miljoen platen, maar na 2005 zakte de band weg naar de onderste regionen van de competitie. Het veldspel was goed, maar er werd niet meer gescoord. De hits waren ver te zoeken en er kwamen nieuwe speelstijlen die populairder werden. En zelfs toen de folkpop een revival kreeg in de afgelopen jaren, bleef een comeback uit. Maar de band zoekt geen grote investeerders die hen opkoopt, vercommercialiseert, nee ze ploeteren door op eigen voorwaarden, al meer dan tien jaar. En wij, de F-side, wij ploeteren mee. Fanatieke fans die ze al tientallen keren live hebben gezien, ik stap in het vliegtuig – want er zijn nu eenmaal maar thuis- dan uitconcerten van mijn favoriete band. Maar ik blijf aan boord, zelfs als het werk commercieel niets presteert en niet aansluit bij de trends in de muziekwereld. Maar ik ben al fan sinds 2002, het is onderdeel van mijn leven. Ik kan niet zo maar stoppen. In voor- en tegenspoed dus.

Vol vertrouwen
De boog kan niet altijd gespannen zijn, zo zag ik in een cartoon over een jazz-purist die naar Phil Collins luistert (hoewel ik zelf overigens graag Phil Collins luister, ook als de boog gespannen is). En dus kan het niet zo zijn dat een band continu kwalitatief goed werk aflevert. Hoe heilig je band ook is, Nirvana, The Beatles, Radiohead… Ze hebben allemaal wel eens een minder goed, commerciëler of te toegankelijk nummer gemaakt. Dat hoort erbij, net zoals je team mindere wedstrijden heeft. Ook mijn club heeft nummers waar ik minder mee heb. Maar waar sommige muziekliefhebbers dan kritisch worden, neem ik ze voor lief. Stoppen met fan zijn is geen optie, al ga je van degradatiezone naar degradatiezone met je club qua verkopen. Het is winnen of verliezen.

Al zie je met lede ogen aan hoe de aanvallers inspiratieloos worstelen, jij bent er om te juichen, tot het eindsignaal. En daarna weer. Dat doe ik met mijn favoriete band. Gelukkig heb ik nog nooit een album van hen moeten luisteren waar ik echt niks mee kon. En als er een nieuw album komt, ga ik er vanuit dat het weer fantastisch wordt. Ik ben niet sceptisch, niet wantrouwend. Ik ben alleen blij dat het nieuwe seizoen van mijn favoriete band begint. En ik sta er, vanaf de aftrap weer, met mijn fansite, mijn obsessief getwitter en eindeloze propaganda bij vrienden. Want er is maar één club, éen band. De rest is minder relevant. En zonder enige redelijkheid of objectiviteit zal ik ze verdedigen. Want wat ze doen, doen ze goed.

Elke keer hetzelfde?
En ik ga naar de concerten. In Engeland, in Nederland, in kleine pubs en grote zalen. Met lichtshow of in kleine unplugged bezetting. “Maar dat is toch iedere keer hetzelfde?” Net zoals een voetbalwedstrijd iedere keer hetzelfde is. Hetzelfde spel wordt gespeeld, maar zoveel factoren maken het uniek. De setlist wijkt af, al is het soms maar één nummer. Maar alles is anders: het publiek, de energie, de speelwijze, de improvisaties. Elke keer is anders, elke keer is oprecht uniek. En ik heb het nog nooit niet naar mijn zin gehad. Natuurlijk, verandering van spijs doet eten, ik geniet ook wel eens van een andere club, maar niet zo erg als van mijn favoriete band. Het gaat om het geheel, de mensen, de sfeer en de muziek. Dat maakt het compleet.

Verloren zaken
De kans dat mijn band ooit nog de geschiedenisboeken in gaat, is vrijwel nihil. Maar ik hoop dat de wereld nog inziet dat ik niet gek ben. Dat het iets moois heeft om superfan te zijn. Zo mooi is mijn club, zo’n mooi is hun spel. Zelfs al scoren ze niet altijd. Zo sympathiek zijn de spelers, zo leuk de mensen die erheen gaan. Wij, de mensen, die supporter zijn, geloven in wat objectief gezien misschien een verloren zaak is: dat er commercieel succes aankomt en dat het altijd door zal gaan. Alle redelijkheid is ver te zoeken. Maar het kan nog, er zijn gekkere dingen gebeurd. En als het de komende tien jaar een kwestie is van iedere twee-drie jaar één album en vervolgens ‘onder ons’ naar de tour en genieten van het album, dan vinden wij dat prima. En misschien draait de radio nog eens liedje, of wordt een nummer gebruikt in een film of serie. Dat de wereld nog gaat zien wat wij al zien. Dat dit dé club is. En met ieder album is er weer een kans, is er weer hoop op een nieuwe glorieperiode. Al is voor ons ieder album een nieuwe kleine glorieperiode. Wij, de fans, doen niet aan verloren zaken.

Lost Property is de titel van het nieuwe album van Turin Brakes. En we zijn hoopvol, wij de F-side. Album van de week op radiozenders in Nederland, Duitsland, Ierland, 4-sterren-reviews in de muziekpers en de single, Keep me Around, wordt – voor het eerst in tien jaar – grijsgedraaid op de grootste radiostations van Engeland. Op 29 april speelt mijn club in Paradiso Amsterdam. Maar ik ga deze maand ook naar de thuiswedstrijd in Londen. Dat hoort erbij. En het spel is weer goed. Het album bestaat uit warme, luisterbare folkpoprock waarop alledaagse beelden worden gebruikt om het thema verlies op verschillende manieren uit te drukken. Soms klinkt het als Neil Young, soms als de 70s en soms gewoon heel erg als Turin Brakes. En soms klinkt dat dus heel vrolijk. Ik heb mijn seizoenskaart weer vernieuwd. Komen jullie ook naar de wedstrijd? De harde kern bouwt vast een feestje… Inclusief spreekkoren.

Bron afbeelding

1 reactie

Geef een reactie