Niet iedere band houdt van covers, maar kom er maar eens onderuit. Niet als je net begint op te treden, dan wil het publiek iets bekends… Niet in de radioprogramma’s, tenzij je een echt grote act bent. Het aantal artiesten dat in de ochtendshows op de radio niet de verplichte cover hoeft te doen, is op een paar handen te tellen. Alleen de allergrootste legendes – die zelf de regels mogen voorschrijven als ze PR doen, kunnen eronderuit komen. Niet, juist niet de artiest die nu wordt gehyped en langs al die shows wordt gestuurd om de clubshow later in het jaar te promoten. Hooguit kom je ermee weg om je vaste cover te spelen in plaats van iets exclusiefs tijdens de show. Ellie Goulding kon bij Giel haar vaste Elton John-cover doen. Die al lang een grote hit was geweest in Engeland.
Niet iedere band houdt van covers, maar ze kunnen bijna niet anders. Niet op Spotify waar je als beginnend bandje je EP hebt gezet waar je met moeite de 10.000 streams haalt. Nee, dan is een Covers EP of een gecoverde single toch geen slecht idee. Zo ontdekte ik The Well Pennies dankzij hun Beatles-cover All My Loving, gemaakt voor een compilatie vol met hippe up-en-coming bandjes die The Beatles coveren (waaronder ook Edward Sharpe & The Magnetic Zeros, van Home):
Kijk, dit is natuurlijk geen briljante cover, die zo verdrinkt in strijkers en dergelijke. Maar het trok wel mijn aandacht. En hun originele compositie Drive mag ik dan wel weer graag. En in mijn Discover Weekly zijn in het afgelopen jaren meer covers van wisselend niveau langsgekomen. Mijn favorieten zijn Yo La Tengo’s Friday I’m in Love (The Cure), Finally door Cherry Ghost (duurt wel iets te lang, maar vooruit, deze is voor jou CeCe Peniston) en deze Dancing In The Dark cover van Eddie Berman en Laura Marling:
Maar een paar weken geleden tipte Spotify mij ineens nieuwe muziek van Moddi. Moddi is Noors en kende ik uitsluitend van het nummer House By The Sea, sentimenteel, romantisch en toch kwam ‘ie bij mij binnen. Ik kende Moddi vooral van de zinnen:
They say home is a place where you’re needed
Then I am home now, but I am leaving
Dus het was een overgangetje toen ik hem ineens hoorde zingen:
Learning to kill is a matter of habit
The more you have done it, the better you’re at it
Maar toch ging er bij mij geen belletje rinkelen. Pas toen ik beter ging luisteren hoorde ik ineens dingen als:
Through cruel routine a soldier is born
Ignorance soon turns to evil in war
Israel’s land is for Israel’s kin
Cruelty comes as a natural thing
Toen dacht ik: Moddi, jij komt toch uit Noorwegen? Sinds wanneer meng jij je zo proactief in de wereldpolitiek en conflicten? Toen kwam de aap uit de mouw. Als je dit hele artikel leest, mag het geen verrassing zijn. Het betreft hier een cover. En niet zomaar eentje.
Moddi heeft namelijk een album gemaakt waarop alle nummers aan één criterium voldoen: ze moeten ergens ter wereld verboden zijn- of dat zijn geweest. En dus staan er twaalf covers op deze plaat, uit twaalf landen. De teksten zijn vertaald naar het Engels, als ze nog niet in het Engels waren. A Matter of Habit, het liedje dat ik hierboven citeer, komt van de Israëlische rockster Izhar Ashdot, en de tekst is gebaseerd op gesprekken die hij voerde met soldaten gewikkeld in strijd met de Palestijnen. Dat vond de Israëlische overheid uiteraard enigszins ondermijnend en radiostations keerden zich tegen het nummer.
Eén van de hoogtepunten op de plaat is Punk Prayer, een cover van jawel, Pussy Riot. Het nummer is op DWDD-achtige wijze uitgekleed tot de essentie, maar die tekst he. En het feit dat die Poetin er nog steeds zit…
Holy Mary, drive Putin away. Drive away this darkness from your halls.
Op Unsongs.com worden de verhalen achter deze en andere lieden verteld. De songteksten zijn te lezen op de website van Moddi. Een van de – voor ons – bekendste nummers is waarschijnlijk Army Dreamers van Kate Bush (waarvan je je nu afvraagt waarom het ooit verbannen is geweest van de radio), maar er staan nog vele andere werken op de plaat waar je nog nooit van gehoord hebt. In de meeste gevallen zijn deze nummers nog steeds niet te horen in hun land van herkomst, want vaak zijn ze nog schrijnend actueel. Dankzij Moddi krijgen ze nu een tweede kans, in ieder geval in de rest van de wereld… En kunnen wij erover nadenken waarom ze eigenlijk verboden zijn. En of we wel in een wereld willen leven waarin we dat laten gebeuren.
Unsongs is hier te beluisteren. En uiteraard ook te koop in de betere platenzaak.
