Overigens staat er wel een concept voor mijn Noorwegen verslag achter de schermen klaar. Het verslag telt drieëntachtig woorden, dus dit schrijven is al langer en ik heb nog niet eens mijn punt gemaakt. Maar laat ik die drieëntachtig woorden hier nu invoegen:
Is het een goed teken als het antwoord op de vraag ‘Wanneer was je voor het laatst bang?’ je doet denken aan de zomervakantie? Wellicht. Ik weet niet of ik echt grenzen heb opgezocht, maar die bergen die daar in het noorden uit de zee rijzen, kwamen zo steil omhoog dat mijn haar er, ehm, steil van overeind ging staan. Deze foto mag dan ook enigszins imposant zijn, wie inzoomt ziet een van angst verwrongen gezicht. En toen moesten we de berg nog af…
Dat ik hier niks over mijn vakanties publiceer, is niet omdat ik het niet wil. Ik vind schrijven nog steeds tof en voor mijn ego is het ook niet verkeerd als tegen me wordt gezegd: “toffe blog”. Maar de wereld is groot, het internet verandert snel en de mogelijkheden zijn eindeloos. Weet je wat ook tof is? Podcasten. Weet je wat ook tof is? Muziekblogs. Weet je wat ook tof is? Series bingen en daar dan ingewikkelde theorieën over lezen en opschrijven (en dan toch niet publiceren). Het ontbreekt me niet zo zeer aan discipline als wel aan focus. Ik doe nog steeds graag veel dingen tegelijk. En sinds ik dit jaar daar een dag in de week vrij voor heb, kan dat ook echt. Win-win, maar dan staat ditisstefan.nl dus onderaan de prioriteitenlijst. Zeker als je in die tijd eerst dingen wil beleven om over te schrijven.
Twee weken geleden was ik naar een concert van Thomas Dybdahl, in het verleden had ik daar de volgende dag meteen een concertverslag over geschreven. Nu heb ik er geen moment aan gedacht, terwijl het een heel gaaf concert was en ik een glas cola dat iemand op een lege stoel had gezet omstootte en toen de rest van de avond heel ongemakkelijk de rij erachter zat. Niet opgeschreven, wel meegemaakt.
Zo’n vakantieverslag moet ik eigenlijk meteen opschrijven. Of ja, ik kan het wel laten bezinken maar dan gaat de waarheid op een gegeven moment ondergeschikt worden aan de beleving. In mijn herinnering zijn de bergen in Noorwegen veel hoger en angstaanjagender dan op de foto’s. En was ons huisje nog schattiger en kleiner dan het in werkelijkheid was. Van de vakantie in Griekenland dit jaar zou ik nog redelijk goed verslag kunnen doen. De zon, de gezelligheid, de dieren, de goede zorgen, de bijzondere Airbnb-locatie waar we terecht kwamen, de familie en nog veel meer. En toch: dat we van de Olympus zijn afgeregend, is maar een voetnoot inmiddels, terwijl het die dag veel meer was. Dat we een Griek tegenkwamen die in hetzelfde dorp had gewerkt als waar wij naar de middelbare school was een bijzondere ervaring, net als dat het kunstproject wat we bij aankomst in onze Airbnb maar meteen hebben gerealiseerd:
Enfin, er zijn ook daadwerkelijk mooie foto’s uit Griekenland, bijvoorbeeld deze:
Of deze:
Nou ja, er zijn er nog veel meer in de archieven te vinden. Maar alleen de foto’s online gooien is wat makkelijk he. En maak ik daarmee wel duidelijk hoe warm het (en slecht het idee) was om te gaan voetballen op een gewone middag in de brandende zon? Of kan ik beter het gevoel beschrijven bij het teruglopen dat meer als terugdrijven voelde?
En dan is er nog de wens, de drijfveer, de drang om het allemaal meer te laten betekenen. Dat die reizen die ik maak, dat dat niet alleen reizen zijn, maar ervaringen met een les, een moraal en een conclusie. En dan niet alleen: wat hebben we een leuke tijd gehad. Dat ik heb gereflecteerd op mijn bestaan, op de dingen die me gelukkig maken en de dingen die ik mis, dat de fysieke afstand tot werk en verplichtingen met het allemaal in perspectief laten plaatsen. Of dat ik mijn andere vrienden mis, of de vrienden met wie ik weg ben weer extra ga waarderen. Want een vakantieverslag moet ook een reisverhaal zijn. Dat in een veel te diepe kloof afdalen (en er weer uit komen) ook een introspectieve trip is geweest. Maar nee, ik was te druk bezig met kijken waar ik heenliep en of er geen stenen lagen die een enkele reis naar het hiernamaals konden veroorzaken. Nee, als ik al iets heb geleerd van mijn twee vakanties, dan is het wel dat het zo fijn is dat het nog steeds zo kan, al twaalf jaren lang. Langer zelfs.
Hoewel het natuurlijk wel zo is. Die vakanties maak ik met vrienden die ik gewoon minder vaak zie. Twee vrienden wonen in het buitenland en de andere twee zitten ook aan de andere kant van het land. We groeien uit elkaar en toch ook weer niet, merk je op de tofste momenten. En toen ik in augustus naar Zweden ging voor een lang weekend, was het ook weer ouderwets tof. Dito Leiden en Groningen daarna.
Er zijn nog genoeg verhalen om te vertellen dus, dat is het niet. En misschien ga ik dat ooit ook nog wel doen. Maar niet nu, want nu roept het leven weer. Dus ondanks de paar hiervoor genoemde dingen blijft voor een groot deel van de vakantieverhalen gelden: niet opgeschreven, wel meegemaakt. En dat geldt ook voor mijn fantastische dertigste verjaardag, wat een van de mooiste (lange) weekenden van mijn leven bleek te zijn – zelfs ook al werd op maandag mijn verstandskies getrokken. En ik wil ze onthouden, de details, de momenten, de verhalen. En alleen daarom al wil ik ze ooit nog opschrijven. En delen. Want niet opgeschreven is in dit geval ook niet gedeeld.
