Het liedje Station Approach is de openingstrack van het album Leaders of The Free World uit 2005. Dit was het derde album dat verscheen van de heren, met het radiohitje Forget Myself. Dit was mijn eerste echte kennismaking met Elbow, na wel al jaren Red te hebben geluisterd maar verder niet echt onderzoek te hebben gedaan naar de Britse rockband.
De grote doorbraak van Elbow zou pas bij het volgende album komen, maar Leaders of the Free World is de voorbode van het succes in toon en stijl. Na het donkere Asleep in the Back en het veel hoopvollere Cast of Thousands vindt Elbow hier de balans, zij het nog niet zo succesvol als op The Seldom Seen Kid. En Station Approach is het nummer waarop je het goed hoort. De opbouwende partijen, beginnend met een subtiele gitaar en de climax in bombast, de herhalende vocalen en coupletten die melancholie oproepen en tegelijkertijd ook euforie. Perfectie.
Misschien heb ik wel een bijzondere band met dit nummer omdat ik treinforens ben. Ik plan mijn treinreis zorgvuldig. Niet eens bewust, op een zeker moment doe je het gewoon. Ik weet waar ik in moet stappen om de drukte te vermijden of de looptijd op het station van aankomst zo prettig en kort mogelijk te maken. Ik weet naar welk perron ik moet overstappen en hoe ik daar het snelst kom. Het is alsof ik als stofje een machine invlieg en precies weet waar het vuil zich ophoopt. Ik reken erop dat de machine zich gedraagt zoals altijd en uit het raam starend zie ik de bekende gebouwen en natuur, wetend waar ik terecht komt. Het worden vrienden. Het lijkt alsof ik ze zelf heb gemaakt. Alsof ik thuis kom.
Station Approach gaat over dat gevoel van thuiskomen:
I haven’t been myself of late
I haven’t slept for several days but
Coming home I feel like I
Designed these buildings I walk by
De gitaar en het ritme doen me zelfs een beetje denken aan de trein. En Elbows vrienden van The Soup Collective maakten een mooie video bij het nummer voor de limited edition dvd:
Ook in dit nummer zit een welbekend Elbow- mantra in de stijl van Throw-those-curtains-wide:
I never know what I want but I know when I’m low that I,
I need to be in the town where they know what I’m like and don’t mind
Het is een geruststellend mantra: er zijn weinig zekerheden in het leven, alleen dat je soms op een plek moet zijn waar je je thuisvoelt. Duidelijkheid vind je daar en structuur. Dat alles is zoals het was en zoals het zal zijn. Nieuwe dingen zijn tof, soms, maar sommige dingen moeten bij hetzelfde blijven.
Mijn treinreis vertrekt ’s morgen van station Nijmegen, spoor 1A en daar kom ik ’s avonds ook weer aan. Dus ik ben dan ook ernstig gepikeerd dat vanaf 11 december, als de nieuwe dienstregeling van de NS ingaat, mijn trein ineens van spoor 4A vertrekt. Dat is twee trappen extra en minstens drie minuten lopen in de spits. En dan moet ik ook nog vechten om een plek zodat ik mijn treinreis kan blijven optimaliseren voor het aankomststation. Nee, hier ben ik niet blij mee. Het klopt allemaal niet meer. Ik zit vast in de machine. Mijn ritme wordt verstoord. Thuis voelt niet meer als thuis. De wereld is kapot lieve mensen.
Is er dan niets dat hoop biedt?
Jawel. De nieuwe single van Elbow biedt hoop.
It’s all gonna be magnificent, she says.
Dat hoop ik dan maar Elbow. Dat hoop ik dan maar.
