Vijfde dag niet meer werken
Het begon allemaal in januari met een vierdaagse werkweek. Een bewuste keuze na een hectisch en vol 2015. Daarom nam ik eind 2015 het besluit om nog maar vier dagen te gaan werken. Misschien omdat ik eigen plannen wilde uitwerken en opzetten, misschien omdat ik gewoon meer tijd wilde voor mezelf, mijn hobby’s en mijn vrienden. Die vijfde dag van de werkweek, meestal de vrijdag, heb ik uiteindelijk maar naar eigen inzicht besteed. Soms heb ik geschreven, soms heb ik de Netflix-bibliotheek doorgespit, soms heb ik gelezen en soms daadwerkelijk projecten gedaan. Wat ik in ieder geval veel heb gedaan is me geamuseerd. Goede beslissing dus, en we gaan er in 2017 gewoon mee door.
Die andere vier dagen
Die vier dagen die ik wel werkte, waren heel vaak best wel tof, zeker voor de zomer. Ik prijs mezelf gelukkig met mijn collega’s, bijvoorbeeld. Werkinhoudelijk waren er ook een paar verrassingen. Mijn debuut als fotomodel (zie onder), bijvoorbeeld. Ik heb ook workshops gegeven, uitdagende projecten gedraaid en een hoop routinewerk gedaan. Oh ja, en het hele kantoor geprankt na een wat te vrolijke vrijdagmiddagborrel… Maandag 2 januari begin ik weer: fris en enthousiast aan een nieuw jaar.
De reizen
2016 zat vol met trips. Londen in februari en december, Antwerpen in november, Griekenland in de zomer en Göteborg in augustus. En dat is dan alleen nog het buitenland. Ook binnen Nederland ben ik op veel plekken geweest. Dankzij die vrije vrijdag, ga je veel makkelijker een paar dagen weg. Dat is zo, zo fijn. Zeker als sommige van je vrienden niet om de hoek wonen.
De hoogtepunten benoemen zou niet eerlijk zijn: Göteborg was gaaf, want oud en vertrouwd. Londen was vet vanwege mijn vrienden daar en de concerten. Maar ik had ook een gave tijd in Leiden, waar onderstaande foto werd gemaakt.
Ondertussen heb ik Europa nog steeds niet verlaten, maar misschien gaat dit in 2017 wel lukken… In ieder ga ik in 2017 naar Rome. Eindelijk ga ik die stad zien.
Concerten
Waar moet ik beginnen? Chronologisch begon het dit jaar bij Steven Wilson in Brussel. In Brussel was ik (volgens mij) nog nooit echt geweest. Nu was ik er natuurlijk ook maar een paar uur, maar ik had zoveel slechte verhalen gehoord over Brussel van vrienden, tv en andere bronnen, dat ik even verbaasd was toen ik de stad in liep… Eigenlijk is Brussel ook gewoon mooi! Al liepen er natuurlijk wel een hoop mannen met machinegeweren… Eigenlijk was het een passende locatie voor Steven Wilsons concert, waarin immers de nodige macabere elementen zitten.
Verder zag ik dit jaar niet één, twee maar zes keer Turin Brakes. Nieuw album jaar, immers. Hieronder meer daarover. Ook gezien: Mark Lanegan in het Goffertpark, Thomas Dybdahl in Arnhem, Eefje de Visser in Nijmegen, Andrew Bird in Amsterdam. Oh en bijna vergeten: Jack Garratt.
In 2017 staan weer toffe concerten op stapel: Bon Iver bijvoorbeeld, in Utrecht. En de grote man Phil Collins ga ik in de Royal Albert Hall zien!
Turin Brakes
Of zoals ik ze in 2016 ben gaan noemen: Turin en de Brakes (of deed ik dat al eerder?). Enfin, in januari verscheen nieuw album Lost Property en dat betekent weer vol aan de bak als superfan. Uiteraard een tripje naar Londen in februari (uitverkochte Union Chapel, met Shazia, Clinton en andere fans van het Britse continent), gevolgd door een concert in april in Luxor, Köln met mijn zus en Duitse partner-in-crime Maurice. Door naar Amsterdam, een week later, voor een uitverkocht Bitterzoet, waar ook Marc bij was. Daar leerde ik Maggie kennen, superfan met goede stem, en zij meldde zich meteen aan voor een oktober-road-trip voor twee concerten in Amsterdam en Eindhoven. Awesome!
Dat waren trouwens spannende tijden, want de band was een deel van de drumkit vergeten toen ze in Eindhoven aankwamen en die is Maggie toen nog in een race tegen de klok op gaan halen in Amsterdam. Spanning en sensatie dus. Oh en in Amsterdam begon Marc zijn campagne om geld in te zamelen voor Alpe d’Huez. Steun die vent.
In december kwam het toetje: Islington Assembly Hall in Londen. Wat een fijne zaal en wat een tof concert! De vermoeidheid van 2016 begon ik al te voelen, maar ik was blij nog één keer wat nieuwe nummers en een oude vertrouwde band live te horen. Ik voelde me bijna meer beroemd dan de band, vooral toen na afloop fans die me uit Amsterdam herkenden met de me op de foto wilden, en toen het voorprogramma mijn enigszins brutale grap beantwoordde met een ‘Cheers, Stefan’, terwijl ik hem toch echt nog nooit had ontmoet. Joe Gallacher is een wat ruwe Schot met een hart van goud. Zijn nummers brengt hij uit als Toy Tin Soldier.
Ik moet ook even de andere support acts noemen, want het waren stuk voor stuk toffe gasten. Tom Speight zag het muzikaal gezien allemaal niet meer echt zitten nadat hij met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen, maar 2016 is het jaar van zijn comeback. Hij werkt hard, schrijft mooie lieve liedjes en zingt ze ook nog eens feilloos live. Als ik iemand een doorbraak gun, is hij het.
Dog Byron deed de support op alle Nederlandse (en Duitse) optredens. In april kende ik ze nog niet, toch deden ze supersympathiek tegen me. Op mijn verjaardag ontdekte ik waarom (zie hieronder)… In ieder geval: heb je wel eens tot diep in de nacht met Italiaanse bluesrockers over de zin van het leven zitten kletsen? Ik nu wel, kan ik je vertellen. En het waren mooie avonden. Groepsfoto? Oké!
Nog een groepsfoto? Oké!
Dertigste verjaardag
Geluksmomenten, vaak heb je die als je in een mooi land in een mooi natuurgebied loopt, of als je iets heel gaafs met andere mensen ergens hebt gedaan. Maar dit jaar had ik er een gewoon thuis. Min of meer gedwongen door mijn Londense vrienden, organiseerde ik 4 juni een groots feest voor mijn dertigste verjaardag. Ik hou niet zo van grote feesten, de afgelopen jaren heb ik mijn verjaardagen bewust klein gehouden. Maar nu mochten heel veel mensen komen. En dat deden ze ook, in een kroeg bij mij om de hoek. Er kwamen vrienden uit Duitsland, Engeland, België, Zweden en alle windstreken in Nederland. Het weer was buitengewoon goed en alles zat mee. Ouders en zus waren er. Zonder twijfel is het mijn hoogtepunt van 2016. En misschien was het niet eens het feest wat het hoogtepunt was. Het weekend als geheel was dat. Vrijdagavond kwamen de eerste vrienden al aan, op zaterdag kwamen er in de loop van de dag een hoop bij en op maandag gingen de laatste ook weer weg. De mensen die bleven slapen hadden een klik, de sfeer was goed en ik was relaxed. Wat een tof weekend!
En ik had er vast nog een maand op kunnen teren als ik niet die maandag mijn verstandskies had moeten laten trekken.
Hardlopen
Oh ja, over dingen doen die je een jaar eerder niet had kunnen doen. De 7heuvelennacht rennen. Er waren hoogte- en dieptepunten (haha) onderweg, maar uiteindelijk rende ik ‘m uit zonder te stoppen. En kon ik aan het eind zelfs nog ietsje sneller. Ik ben een beetje trots dus.
Overige awesomeness
- Mijn zus kocht een huis en richtte het in. Ik was en ben best blij met een appartement. Maar dat van haar is nog net iets cooler. Het is geen wedstrijd, maar het is wel goed als je weer wat leert.
- Alle podcasts die ik dit jaar heb gemaakt of nog aan het maken ben. Podcasten is leuk. Ga ik mee door in 2017.
- Coole films en series: Stranger Things (serie van het jaar!), Better Call Saul, Fargo, Doctor Strange, Lovesick (maar echt, he).. Ehm. Ik kan hier een best lange lijst van maken. Maar dat kunnen andere mensen van bester.
- Ik kocht dit jaar voor het eerst een album van Radiohead. A Moon Shaped Pool is best tof. Ook toffe albums dit jaar van: Bon Iver, Andrew Bird, Turin Brakes (gewoon nog een keer noemen), Damien Jurado, Michael Kiwanuka, Villagers, Benjamin Francis Leftwich… Noem er nog eens een paar.
Geleerde lessen
- Faceswap jezelf nooit met een dier. Loopt nooit goed af.
- Je valt pas bij longboarden als je een filmpje gaat maken (ik heb nog steeds een wondje op mijn voet).
- In 2016 ben ik een bullet journal gaan bijhouden sinds oktober. Dat was best een succes, voor mijn doen. Dus daar ga ik in 2017 serieus mee door.
- Iedereen was boos op 2016: want dat referendum, want Trump, want #brexit want #iedereengaatdood en #aanslagen. Op alles heb ik een oplossing: 1) referenda werken alleen als mensen daadwerkelijk stemmen met kennis van zaken. Anders krijg je proteststemmen en dat kan prima zijn, maar vaak is het dat niet. 2) Trump: boze mensen zijn nu eenmaal bozer dan progressieve mensen progressief. Hopelijk leren we hiervan (en die volksraadplegingen): zo lang we ons volgens deze systemen organiseren, werkt het alleen als we allemaal meedoen en stemmen. Afwachten en kijken heeft sowieso geen zin. 3) We kunnen nu alle sterren laten invriezen, maar feit is dat er de komende jaren alleen nog maar meer sterren gaan omvallen. Al die ouwe rockers, acteurs en presentatoren: ook het komend jaar gaan ze allemaal dood. Niet echt een oplossing, maar aangezien we er toch niks aan kunnen doen, kunnen we het maar beter accepteren. 4) Er zijn veel meer lieve mensen op deze wereld dan gekken die domme, gemene dingen doen. Doorgaan met leven dus. En praten. Naïef? Misschien. Maar van het alternatief word ik niet gelukkig…
Vrienden en familie
Met het risico dat dit een heel sentimentele alinea wordt… Wat heb ik toffe vrienden en familie eigenlijk, in alle soorten en maten. Van die vrienden die je bijna nooit ziet, maar die keer dat je ze ziet is het meteen weer tof. Van die vrienden die klaar staan met advies en raad terwijl je dat net nodig hebt. Van die vrienden om mee te eten en op de bank te hangen. Van die vrienden om avonturen mee te beleven. Vrienden om hard mee te lachen, te huilen en te schreeuwen. En ik heb er dit jaar weer een paar bij gekregen, realiseer ik me, vrienden met wie ik de rest van mijn leven hoop door te brengen. Van die vrienden en familie die je beter behandelen dan je verdient en die je de wereld zou willen geven als bedankje. Zulke vrienden heb ik. Van die vrienden en familie waar ik warm en gelukkig van word als ik aan ze denk, ook al voelde ik me matig toen ik aan deze blog begon. Dankjewel voor een tof jaar.
Mentions