Boekenfeest 2011 – Een feest van herkenning

Afgelopen zaterdag werd in de Vereeniging te Nijmegen het Boekenfeest 2011 georganiseerd. Literair productiehuis Wintertuin trok weer alles uit de kast om lezers en auteurs samen te brengen. Centraal thema van de avond was uiteraard de biografie, het portret, het in kaart brengen van een personage. Het was dan ook een bijzonder sociaal feest: je maakte kennis met nieuwe personages, zag auteurs die je wellicht van hun werk of anders wel uit de media kent en kwam daarnaast honderden liefhebbers uit Nijmegen en omgeving tegen.

In de grote zaal wordt het programma geopend door Nijmeegse stadsdichter Dennis Gaens. Hij schreef een gedicht naar aanleiding van het verdwijnen van het frietkot op het Keizer Karelplein. Het portret van Çetin, de eigenaar van het keetje waar menig Nijmegenaar in de kleine uurtjes een broodje kroket heeft gescoord, wordt na afloop van de eerste ronde in de zaal uitgedeeld op een ansichtkaart.

Die eerste ronde is in de grote zaal voor Kamagurka. Mensen die niet weten wat voor avond het zou gaan worden, kwamen er op dat moment achter. Weliswaar is de inhoud van Kamagurka’s set niet exemplarisch voor de die van de rest van het programma, het is een set vol humor en vervreemding, twee gevoelens die de rest van de avond vaker worden opgeroepen. Kamagurka treft doel door het vertellen van slechte tot matige grappen en het opsommen van verschillen tussen Belgen en Nederlanders. Niet alles blijkt op waarheid te berusten en net op het moment dat mensen er genoeg van lijken te krijgen, geeft de cartoonist een onverwachte draai aan de set door van microfoon te switchen en het decor belachelijk te maken en bijna af te breken. Niet iedereen lacht om de absurde humor van Kamagurka, maar de tekenaar weet de zaal toch voor zich te winnen met onsmakelijke en soms ronduit smerige grappen. Is er een hondenneuker in de zaal?

Door naar P.F. Thomése, die op de eerste verdieping voordraagt uit eigen werk. Hij lijkt voor dezelfde techniek als Kamagurka te hebben gekozen en kiest bewust de smerigste passages uit zowel De Weldoener als J. Kessels the novel. Daarvoor heeft hij al laten merken erg teleurgesteld te zijn over het feit dat hij niet het boekenweekgeschenk heeft mogen schrijven. Dat had hij namelijk wel al grotendeels geschreven. Daarom sluit hij zijn set op met het nieuwe verhaal over J. Kessels en Thomése zelf, waarschijnlijk in de hoop dat het CPNB hem op korte termijn opbelt. En het moet gezegd worden, een kleurrijk figuur als J. Kessels had inderdaad niet misstaan als boekenweekgeschenk van een boekenweek vol portretten.

Ondertussen is bij Op Ruwe Planken de winnaar van de Liegbio-wedstrijd uitgeroepen. Vincent van Meenen ging met de eeuwige roem er vandoor. Zijn liegbiografie verschijnt in het meinummer van Op Ruwe Planken. Voor wat broodnodige diepgang moeten we bij het Soeterbeeckprogramma zijn, waar discussies over identiteit en kunst worden gevoerd, opgeleukt met luchtige intermezzo’s van Theater Pluim. Omdat het zaterdagavond is, switchen we al gauw naar de grote zaal, waar Jan Mulder geanimeerd verteld over zijn leven als voetballer. Hij had liever Romario geheten, dat klinkt per slot van rekening veel beter dan Jan Mulder. Hij hemelt Johan Cruijf op, om zijn monoloog af te sluiten met een schalks “maar nu weer over mij!” Hij durft zijn geschreven werk niet te vergelijken met dat van Remco Campert en Gerard Reve, maar “Ik kon wel beter voetballen dan Reve.”

Terwijl Kader Abdolah de dialoog aangaat, zoeken we wat lucht in de bar, waar vakkundig getekend wordt door één van de oprichters van dit weblog, terwijl een dj plaatjes draait. Live muziek komt er van La Femme Belge, die al eerder hebben meegewerkt aan de literaire projecten van Wintertuin. De Vlaamse band speelt een preview van tien minuten in de foyer, maar komt helaas nauwelijks boven het rumoer uit. De daadwerkelijke set in de kleine zaal boven wordt aanzienlijk beter ontvangen en is een goede opwarmer voor de Franse disco van Vic van de Reijt, die helaas niet aan iedereen is besteed. Zijn verhaal over Willem Elsschot eerder op de avond was een groter succes. Maar wie zijn Franse uptempo chansons wel kon waarderen, kon heerlijk de nacht indansen, vol van nieuwe karakters, absurde grappen en boeiende personages.

Geef een reactie