Broken Bells doet het goed in de Melkweg

Dat klinkt natuurlijk negatief, dat Broken Bells op 1 april in de Melkweg in Amsterdam volgens het boekje speelde. Of volgens de cd. Maar het was wel een beetje zo. Toegegeven, naar mate het optreden vorderde begon James Mercer (die frodo van The Shins) steeds overtuigender te zingen, maar ruimte voor improvisatie of publiekparticipatie was er niet. Qua liedstructuren werd gewoon netjes de cd gevolgd. Eigenlijk jammer, want het was een beetje een droom van me om de koortjes van The High Road (dat stuk van it’s too late to change your mind / you let loss be your guide) met een uitverkochte Melkweg te zingen. Jammer genoeg was die uitverkochte Melkweg voor een groot deel geïnteresseerd in kletsen met elkaar. En deden die frodo van The Shins en Danger Mouse niet eens een poging om een singalong van de grond te krijgen.

In het begin stonden ze zelfs vrij strak achter hun matchende keyboards en niet veel meer dan dat. Wel meteen steengoed, Perfect World is een van de vele mooie liedjes van After The Disco en een goede opener om de sfeer neer te zetten. Het heeft een lekker ritme en een fijne synthesizer. Dus wij – een groep collega’s van mijn werk en ik – rekenden ons al rijk, ondanks onze wat in de hoek gedrukte positie in de zaal.

En al gauw volgde de hit na hit. The Ghost Inside, After the Disco, Mongrel Heart, The Angel and the Fool en Holding On for Life werden zo’n beetje allemaal achter elkaar gespeeld. En daarvan is het prachtige The Angel and the Fool het enige echt trage nummer. Maar dat heeft dan weer een prachtige floten solo en mooi koortjes. Maar het begin van het concert was, zoals we dat zo mooi plat kunnen zeggen, “goed te doen.” Ondanks de al driftig pratende mensen.

Overigens dacht ik dat de Broken Bells voor die koortjes wel een vrouwenkoor zouden mee hebben genomen, maar ze deden het helemaal zelf – respect.

Broken Bells Melkweg

(zoals je ziet stonden we echt ver naar achteren)

Maar goed, voor de casuele concertganger brak daarna een moeilijker stuk aan, wat ik ook wel merkte: veel tragere en / of moeilijkere nummer, waarbij aandacht vereist was en enige voorkennis gewenst.  Het werd pas weer wat makkelijker met het mooie trio liedjes waarmee de main set werd afgesloten. Een van mijn persoonlijke hoogtepunten was The Changing Lights, maar Leave It Alone en The High Road mochten er ook zijn en zorgden voor een gejuich in het publiek. Niet op de minste plaats bij mij.

Met de The High Road werd de hoofdset dus op een High Note (see what I did there?) afgesloten, maar daarmee waren de “hits” ook wel zo’n beetje op. Wie dus dacht op een uptempo ritme de zaal uit te worden gedirigeerd, kwam bedrogen uit. De encore bestond uit een tweetal tragere nummers en October – wat mooi is maar niet echt een knaller. Het was veel meer meta geweest om af te sluiten met After The Disco, maar die kans lieten de heren aan zich voorbij gaan.

Wat moet ik nog meer noemen? Nou, hoe achteloos de heren van instrument wisselden. Van keyboard, naar drumstel, naar basgitaar naar gitaar… Ze deden het gewoon. De fenomenale stem van James Mercer – had ik al genoemd maar kan ik niet vaak genoeg benadrukken. De prachtige geprojecteerde graphics op de achtergrond die voor sfeer zorgden en bij gebrek aan fanatiek dansende muzikanten ook nog voor wat beeldvermaak zorgden. En het toffe gezelschap waarmee ik bij dit concert was natuurlijk. Want dat is toch altijd zoveel malen leuker dan in je eentje gaan.

Het was misschien net geen legendarisch optreden, het publiek was daarvoor te veel met andere dingen bezig (achterin de zaal in ieder geval) en er zat net te weinig improvisatie in en het concert was een beetje topzwaar qua hits, maar het was wel een steengoed optreden. En laten we eerlijk zijn, als ik gewoon alle liedjes helemaal uit mijn hoofd zou kennen, had ik het helemaal fantastisch gevonden. Dus dan is het ook een beetje mijn eigen schuld.

1 reactie

Geef een reactie