Jens Lekman danst terwijl er tafeltjes staan

Het lijkt me op veel manieren fout om een recensie te beginnen met de woorden “hier moest ik nog een recensie over schrijven.” Fout omdat het tegenzin uitstraalt en fout omdat er een verplichting aan verbonden lijkt te zitten. Dat alles staat los van het feit dat het niet mooi is om een recensie zo te beginnen. Zelfs niet op een niet al te prestigieus medium als ditisstefan.nl. Maar goed, het was er nog niet van gekomen om een recensie te schrijven over het optreden van Jens Lekman op 5 augustus 2010 in de Paradiso te Amsterdam. Nu komt het er wel van.

Vooraan in de zaal staan tafeltjes en stoelen. Ik weet nog niet dat ik het meest dansbare optreden van Jens Lekman tot nu toe ga meemaken. Maar er staan dus stoeltjes en tafeltjes. Dus danst niet de hele zaal, maar alleen Jens Lekman en de mensen achter de tafeltjes. Dat zijn gelukkig nog best veel mensen.

In het voorprogramma staat The Blow. Dat was vroeger een duo, maar vanavond staat Khaela Maricich er in haar eentje en het heeft er alle schijn van dat Khaela gedumpt is door haar collega. En dan bedoel ik niet alleen op zakelijk gebied. Zeker weten doe ik dat niet. The Blow is namelijk best wel vaag. Tussen de nummers vertelt ze absurde danwel simpelweg vage verhalen waarbij het nooit duidelijk is of het een fantasierijk hersenspinsel is of gewoon de waarheid. De nummers zijn af en toe catchy, maar soms gewoon bizar. Khaela is ook geen echt podiumbeest. Ze danst, maar ze is geen Michael Jackson. Ze zingt, maar ze is geen nachtegaal. Het is niet mijn soort voorprogramma, maar het is in ieder geval niet saai. Waarschijnlijk gaat Maricich voor het effect “hypnotiserend”. Maar dat lukt bij mij niet.

Jens Lekman is live, net als de vorige twee keer dat ik hem zag, erg goed. Sjoerd is met me mee vanavond, net als de eerste keer in Rotterdam (al waren er toen ook andere mensen mee en nu zijn we er met zijn tweeën). In Nijmegen (de tweede keer) had Jens Lekman al een dj bij zich en die heeft vanavond alleen maar meer vrijheid gekregen. In veel nummers mixt de dj beats en samples. Soms is dat geslaagd, maar soms overstemt het de blaasinstrumenten en viool die feitelijk veel mooier zijn dan al die gekke beats.

De Zweedse singer/songwriter speelt veel materiaal van zijn nieuwe album, waarvan we niet weten hoe het gaat heten, noch wanneer het uitkomt. Maar hij speelt er vanavond dus veel materiaal van. Hij opent met Golden Key (er zijn na afloop ook gouden sleutels te koop, die van mij ligt bij Sjoerd op me te wachten) en speelt daarna onder andere The End Of The World Is Bigger Than Love, wat nog een van de meer traditionele nieuwe Lekman-nummers is. Het nieuwe werk is namelijk verrassend dansbaar en vrolijk – al zijn de teksten nog steeds bitterzoet, melancholisch en ronduit geeky als altijd. Er is genoeg ruimte voor muzikale grapjes en gekkigheden. Argument With Myself doet me denken aan Paul Simons You Can Call Me Al.

Helaas moet ik als de encore begint weg om de laatste trein naar Nijmegen te halen (via Den Bosch, dank u NS voor het afsluiten van Arnhem). Daarmee is het een van de eerste optredens waar ik voortijdig de zaal heb verlaten. Eerlijk gezegd maakte dit optreden me vooral benieuwd naar het nieuwe album van Jens Lekman. Volgens mij is het al een heel eind af (hij speelde immers al zes nieuwe nummers live en gaf één nummer gratis weg via zijn site), maar ik begin te vrezen dat we het misschien pas begin 2011 gaan horen. Lekman heeft het nog steeds, al hoop ik dat de dj de volgende keer niet probeert de andere instrumenten te overstemmen. Dat is nergens voor nodig. Die band is namelijk goed genoeg om gehoord te mogen worden.

Geef een reactie