Once you go orange…

Op 4 juni in groep 7 kreeg ik een konijn. Ik vond het moeilijk om een naam voor hem te verzinnen, maar een dag later bedacht ik toen maar dat het Ko moest worden, achternaam Nijn. Vandaag zijn we 9 jaar verder en we zijn nog steeds bij elkaar. In de dierenwinkel moest ik nog wennen aan de nagels die hij in mijn huid plantte, dwars door mijn dunne zomershirt heen, maar na deze eerste hobbel werden we onafscheidelijk.

Ko ging zelfs op me lijken. Alles wat nieuw is, kijkt hij wantrouwend aan. Eerst vindt hij iets per definitie niet lekker. Dan begint hij het toch lekker te eten, maar dit doet hij dan zeer beschaamd. Wanneer we hem wortel gaven, of appel, terwijl hij in de ren zat te ontspannen, wachtte hij tot iedereen weg was, desnoods tot het stukje was uitgedroogd in de zon, om het daarna dan snel op te eten. Zag hij echter dat wij dat zagen, dan hield hij spontaan op met eten, om het dan nog langer te laten liggen. Dit is niet mijn verbeelding. Dit is de waarheid.

Ko’s favoriete snoepje zijn de Yoghurt-Drops (klik voor foto van de nieuwe verpakking). Vroeger zaten die in een kartonnendoosje. Iedere ochtend rende hij in zijn hok op en neer als ik er aan kwam met zo’n wit snoepje. Als ik de deksel van het hok omhoog deed, kwam hij omhoog, ging hij met zijn voorpootjes op de rand van het hok staan en at het snoepje uit mijn handen. Soms was hij zo fanatiek dat hij eruit sprong, of achterover viel, maar dat deerde hem niet.

Echter, circa een maand geleden gingen de snoepjes uit het assortiment van Pet’s Place. Ko’s hart was gebroken, toen ik zonder een vers doosje thuis moest komen. Ze hadden echter wel nog de oranje versie, met wortels. Ko is echter zoals ik en zo’n grote verandering, tja, dat kan natuurlijk niet. De eerste dagen keek Ko verontwaardigd als ik hem een snoepje aanbood. Daarna schakelde hij ineens. Hij werd wilder dan ooit te voren. Het was een heuse verslaving. Vroeger wist hij wanneer hij een snoepje kreeg: hij hoorde in de garage wanneer ik de deksel van het blik met voer haalde. Nu echter flipte hij al wanneer de garagedeur überhaupt openging. Mijn moeder kon niet zonder schuldgevoel de garage weer verlaten. Zelfs in de ren, waar je normaal gesproken geen snoepje eet, aldus Ko, was hij continu alert op iemand naar de garage ging. We waren dan ook genoodzaakt hem af en toe een snoepje tussendoor te geven. Zo waren ook die snoepjes binnen een maand op. Afgelopen vrijdag ging ik vast nieuwe halen, maar tot mijn grote verbazing hadden ze nu de witte snoepjes weer (in een plastic zakje, zoals op die foto), en ook ALLEEN die witte. Ik had dus geen andere keus dan met de yoghurtversie naar huis te gaan.

Vanochtend gaf ik hem het laatste oranje snoepje. Vandaag, op zijn verjaardag. Toen ik hem net voor de nacht vers eten gaf, ging hij uiteraard wild te keer, denkende dat hij een oranje snoepje kreeg. Hij kwam omhoog, nam het witte snoepje aan. Beet het door. At. Proefde. Slikte. En liet de rest voor afval liggen in zijn hok. Laten we hopen dat het tijdelijk is. Volgens mij is Ko nu boos namelijk. Once you go orange, you won’t go back apparently. Maar ik kon er niets aan doen.

De enige reden waarom de witte snoepjes uit het assortiment gingen, was omdat ze een nieuwe verpakking geven. Op de site van Vitakraft, de fabrikant van de snoepjes, staat de oranje versie nog steeds bij het assortiment, ook in een nieuwe verpakking. Laten we hopen dat Pet’s Place ze snel op voorraad heeft… Anders kan deze relationele crisis nog lang duren.

4 reacties

Héél geestig!
Onze parkiet heeft hetzelfde hoor. Niet met oranje of witte konijnensnoepjes, maar met verschillende merken vogelvoer. We hebben ‘m een keer iets anders gegeven, maar hij bleef ons kwaad en vastberaden aankijken tot hij zijn vertrouwde merk weer kreeg. En dat kreeg ie ook nog, omdat we vreesden dat hij zichzelf er écht om uit zou hongeren 😛
Misschien verwennen we ze gewoon teveel.

Geef een reactie