Zelf zou ik natuurlijk nooit aan de Pokémon Go-hype meedoen, behalve dat ik er een artikel voor Incognitief over wil schrijven. En dus, met in eerste instantie een Amerikaanse App Store-account, download ik op donderdag Pokémon Go en ga ik aan de slag. Binnen een half uur krijg ik al een opmerking van iemand die me ‘betrapt’: “Goed gedaan.” Ik moet lachen, half vanwege de Pokémon die ik net heb gevangen, half vanwege het feit dat die jongen me doorheeft. Gelukkig was het een aardige opmerking en geen hatelijke. Die lees je vooral online. Ik kan dan ook niet ontkennen dat ik enigszins zelfbewust rondloop met mijn smartphone door de straten van Nijmegen.
Als ik een dag later door Amsterdam loop, voelt het al veel normaler. Het is zelfs leuk om op de Pokémon Go kaart te zien waar je bent – dat deed ik vroeger in de auto ook al – oh ja en je wordt zelfs gewezen op boeiende plekken, al is het maar een stukje moderne kunst of een vervallen fabrieksgebouw: daar is namelijk vaak iets te halen. En je komt ook nog eens kleurrijke monsters met hilarische namen tegen (Ratata!) die je kunt vangen met een kek geluidseffect en grappige animaties. Als de app niet crasht en de servers niet overbelast zijn, is het laagdrempelig entertainment waarbij je ook nog kleine dingen leert over de buurt waarin je rondloopt.
Maar er zijn mensen die het “niet snappen”. Zoals je misschien wel snapt: zij snappen het dus niet. Sommige niet-snappers downloaden de app in ieder geval nog:
https://twitter.com/BrandonVE825/status/754317120499027968
Prima, als je er dan achterkomt dat het niks voor je is. Je snapt niet wat er leuk is aan een spelletje. Sommige haters zijn al meer geëvolueerd, die snapten de vorige Pokémon-hype eind jaren ’90 al niet:
You know you're old when something you didn't understand or care about the first time around is back in style. #pokemon
— ProFootballTalk (@ProFootballTalk) July 18, 2016
De haters die het niet snappen, maar de app wel installeren, daar heb ik niet zo veel tegen. Smaken verschillen en Pokémon Go is een ander soort spel dan Candy Crush of Angry Birds, twee gamehits uit het verleden. Je moet er voor naar buiten en daar zullen veel ouders de app dankbaar voor zijn. Beter dat iedereen wat beweging krijgt, dan dat ze thuis zitten te gamen terwijl het prachtig weer is buiten. Want het IS eindelijk prachtig weer buiten. Maar niet snappen is geen reden tot haten. Die zin mag gedeeld worden, ook in andere context.
Ieder zijn ding natuurlijk, maar het is uitermate frustrerend om mensen niet hun plezier te gunnen en te oordelen over hun activiteiten – zeker als je het zelf niet probeert. Ik snap ook wel eens dingen niet: wat er leuk is aan die kermisattracties waar je kei hoog gaat en dan kei hard omlaag en weer omhoog en ik snap ook van die hele harde lelijke metalmuziek niet. En Snapchat snapte ik heel lang ook niet. Betekent dat dat ik de mensen die het wel snappen veroordeel? Nee.
(Ik snap trouwens niet hoe ik nu de Pokémon Gym bij mij in de buurt kan overnemen. Dat vechten gaat me nog niet zo goed af. De twee keer dat ik het heb geprobeerd gaan mijn Pokémons best wel hard onderuit. Help!)
Mensen die het niet willen snappen zijn net zo frustrerend als de mensen die lopen te zeiken dat je niet bij een concert, event of etentje een foto of filmpje mag maken. Waarom eigenlijk niet? Dat je die oplichtende schermpjes irritant vindt? Vroeger hield men gewoon aanstekers in de lucht. Omdat je geen ‘echte ervaring’ hebt? Misschien onthouden mensen het juist beter door actief een foto of video te maken? Mensen zien niet de echte wereld als ze Pokémons aan het vangen zijn? De ervaring is anders, zeker, maar misschien ben jij wel degene die iets mist… Ik ga jou niet voorschrijven hoe jij je leven moet leiden zolang je mij niet chronisch in de weg zit of hindert. Wil jij de hele dag buiten lopen met een battery pack en Pokémons vangen? Leuk voor je! Kijk wel even uit bij het oversteken.
Want die haters heb je ook nog hè: die vinden het “gevaarlijk.” Buiten lopen is ook gevaarlijk. Binnen zitten trouwens ook (“De meeste ongelukken gebeuren in en om huis…“). Met andere woorden: leven is gevaarlijk. En het leven verandert doordat we innoveren. Een paar jaar geleden maakte een bedrijf een augmented reality spel dat best innovatief was, maar niet heel veel werd gespeeld. Nu heeft datzelfde Niantic met Nintendo het spel ontwikkeld tot Pokémon Go en wordt het massaal gespeeld. En dus merken we ineens een gedragverandering – tot op zekere hoogte. Twee weken geleden liepen die mensen allemaal te snappen of te appen…
Okey dit moet ik gewoon ff kwijt. Niet iedereen die Pokemon go speelt loopt als een kip zonder kop rond, en is gevaarlijk bezig..
— Carolien de Graaf (@liefscarolien) July 14, 2016
Dat kinderen mensen niet uitkijken met oversteken, is een probleem zo oud als de weg naar Rome, en alle andere wegen ook. Vroeger waren ze tikkertje aan het spelen, of met jojo’s aan het experimenteren. Nu spelen ze iets op hun smartphone. En soms kijken ze daarbij niet uit. Als we dat probleem willen oplossen moeten we de rand van de stoep onder stroom zetten, misschien? Mijn punt is: dat gevaarlijke gedrag komt door mensen, niet door apps of technologie. Niet voor niks zijn de waarschuwingen van de politie toepasbaar op iedere andere (mobiele) activiteit.
Als ik Pokémon Go zie, zie ik een spel dat mensen bij elkaar brengt in een tijd waarin er alleen maar ellende in de media lijkt te zijn, dat kinderen buiten laat spelen (ook kinderen met autisme) en dat een nieuwe soort spellen populair maakt. Ook leuk: de terugkeer van een game-franchise die wellicht een beetje uit de mainstream was verdwenen, maar nu heel veel nostalgische gevoelens oproept en talloze nieuwe fans erbij krijgt. Oh en helemaal gratis om te spelen, zonder advertenties of irritante knoppen voor in-app aankopen (die zijn er wel, maar duidelijk aangegeven en verstopt achter een knop). Daarmee klinkt Pokémon Go mij in de oren als een veel zinnigere tijdbesteding als Candy Crush of Angry Birds. Maar daar oordeel ik natuurlijk niet over. Doe vooral wat je zelf leuk vindt.
