Het resultaat is God Willin’ & The Creek Don’t Rise. Het album verkent niet zo zeer nieuwe wegen, al is opener Repo Man wel enorm funky. Daarna verandert de stijl nogal abrupt en worden we vooral getrakteerd op de depressieve liefdesliedjes die de eerste twee albums van LaMontagne sierden. Alleen zijn ze niet allemaal even goed en even mooi als op die eerste twee cd’s. Daar hoor je dan de hand van de producer in terug, zullen we maar zeggen. LaMontagne is gewoon geen topproducer zoals we Johns inmiddels wel mogen omschrijven. Nu lijkt het bij tijd en wijle of LaMontagne productietechnisch gezien Johns na probeert te doen, zonder dat het opvalt. Dus weinig blikken met strijkers en in plaats daarvan meer steel pedal. Dat geeft het album een enorme country feel, die LaMontagne zeker goed staat. Maar op sommige nummers wordt het wat gezapig. Er lijkt niet echt een schifting te zijn gemaakt tussen topnummers en oké liedjes…
De eerste twee albums waren ook luisteralbums, waar je ook geduld voor nodig had, maar dat was omdat ze zo rijk waren in details. God Willin’ & The Creek Don’t Rise is dat niet. Dat betekent niet dat liedjes als New York City’s Killing Me en Beg, Steal and Borrow of zelfs het vrij cliché klinkende For The Summer me niet aanspreken, maar imponeren doet het niet. Juist door níet met de producer samen te werken die hem tot een commercieel succes maakte, lijkt LaMontagne te zijn uitgekomen bij middle of the road muziek. Weliswaar precies het soort muziek waar ik van houd, maar dan zonder scherpe randjes. Ik had het niet verwacht, maar het is LaMontagne toch gelukt om me teleur te stellen. Een beetje in ieder geval. Wat jammer.
drie uit vijf
