Je komt hier, je leest mijn logs en je vraagt je af: wie ben je Stefan? Ik neem je mee door mijn leven, totdat ik er geen zin meer in heb. Hou je vast, want jetzt geht’s los!
Ik werd geboren op 5 juni 1986. Dat was een verrassing, want ik had pas drie maanden later moeten komen. Jawel drie. Het had dus niet veel gescheeld of ik had het niet gered. Of ik er nu iets ernstigs aan heb overgehouden, daar wordt nog over gediscussïeerd. Ik was er dus vroeg bij. Waarom? Misschien was iknieuwsgierig, misschien was het de werking van de zwaartekracht, misschien was het een voorteken. Feit is dat op 5 juni ik mijn hele familie eens goed heb laten schrikken. Moeha. Met de ambulance naar het ziekenhuis van Maastricht, want dat was een academisch ziekenhuis. In de avond werd ik iets na zevenen geboren. Vijf over zeven volgens het kaartje van het ziekenhuis. Ik hou het zelf op 7 over 7. Want dat is een mooie tijd. Of niet dan?
Om 21:00 uur werd de eerste Polaroid van mij genomen, en ik stond al meteen in de schijnwerpers. Mooi detail is trouwens dat er bij mijn geboorte geen verloskundige was, die was namelijk TE LAAT. Je begrijpt misschien dat ik niet meteen mee naar huis mocht, neen, in tegendeel. Met mijn 36 centimeters (net iets groter dan die houten lineaal die je op de basisschool krijgt en mijn 1000 gram werd ik in een couveuse op de neonatale intensive care gestopt en daar mocht ik niet meer uit tot ik beloofde mijn ouders nooit meer te laten schrikken. Koppig als ik was, verloor ik eerst nog een hoop gewicht (mijn laagste gewicht was 870 gram op 9 juni). Echter, door middel van een blauwe lamp waar ik 12 uur onder lag, wisten ze mij te overtuigen dat ik toch maar moest leven en met tegenzin begon ik dan toch maar te groeien en bij te komen. Op 19 juni haal ik weer de 1000 gram. Per dag mag ik 5 minuten uit de “isolette”. 27 juni weeg ik 1150 gram En ben ik 1 centimeter gegroeid (37 cm). Je begrijpt: een historisch moment. Ook heb ik dan mijn zus ontmoet, die me meteen wil aaien. Op 1 juli krijg ik voor het eerst voeding toegediend op een gewone manier, via een flesje in dit geval. Op 5 juli mag ik van de “extreme gevallen”-afdeling af, naar de “High Care”. Op 11 augustus mag ik naar het “gewone” ziekenhuis in Roermond, wat dichterbij “thuis” was. Thuis is Herten, bij Roermond, waar ik op 19 augustus, anderhalve maand na mijn geboorte, terechtkom.
Happy Ending? Neen, niets van dat… Lees het de volgende keer in Het Leven Tot Hier.