I killed a party again
I ruined it for my friends
Oh you’re so silent Jens
Well maybe I am, maybe I am
Black Cab (Jens Lekman – 2005)
Er zijn nog troubadours. In mijn vorige muziekpost (over de Artic Monkeys) zei ik terug te verlangen naar de New Acoustic Movement. Het hoeft heus niet in een grote stromingen op mij af te komen. Af en toe een pareltje is al genoeg. Neem nou Jens Lekman. Ik geef toe, ik ben wat laat met Jens ontdekken, maar halverwege vorig jaar ben ik uiteindelijk ook bekeerd. In 2004 kwam zijn debuutalbum When I said I wanted to be your dog uit en daarna maakte de Zweed maar meteen duidelijk nooit meer een album uit te brengen omdat hij het zo vreselijk vond. Jens Lekman houdt van korte platen die snel uitgebracht worden. Daarin zijn Jens en ik het eens. Alleen jammer dat al die EPs en demo’s zo moeilijk te krijgen zijn. Gelukkig heeft zijn record label hier iets op gevonden: een compilatie! En Jens Lekman stemde hier mee in ook nog! Hij noemt dit tweede “album” dan ook geen album, maar een “collection of songs”. En dat is het geworden.
Jens Lekman is een romanticus, een verhalenverteller, een grapjas en de bijna “most sexy man” (hij staat tweede) in Zweden. Dat laatste hoor je misschien niet zo terug in zijn muziek, die andere aspecten wel. Hij gedraagt zich zeer naïef in zijn teksten en de situaties waarin hij belandt in zijn teksten zijn vaak absurd. Jens Lekman laat woorden rijmen die niemand anders zou laten rijmen. Zijn muziek bestaat uit zijn stem, meestal begeleid door een gitaar, piano, drums en/of vage samples. Het is niet altijd even briljant of origineel, maar als er clichés in de muziek of tekst zitten, dan legt Lekman deze er zo dik bovenop dat het nog absurder en grappiger wordt.
And it’s not like I can’t stand
to see you with another man
I just don’t wanna see good love
fall into the wrong hands
The Wrong Hands (Jens Lekman – 2005)
Conclusie: Jens Lekman is perfect? Nou, dat is ook weer overdreven. Jens Lekman zal lang niet iedereen aanspreken. Zijn muziek is (overigens iets wat ook bij Sufjan Stevens is) vaak nogal veel van hetzelfde. Als je teveel achter elkaar luistert, dan wordt je het vanzelf een beetje moe. Dat was op zijn eerste CD nog meer dan op deze compilatie, die slechts bij vlagen eentonig wordt. Dit komt misschien wel doordat Lekman alles zelf produceert.
A man walks into a bar
Orders a beer and a bowl of peanuts
But the bar turns into a spaceship
And the bartender gives him a haircut
I can’t remember the end of that joke
You once told it to me when we smoked
On your father’s expensive cigars
All I remember is the part of a man walking into a bar.
A man walks into a bar (Jens Lekman)
Je vergeeft het hem spontaan…
Ekko (Utrecht) op vrijdag 17 februari, zondag 19 februari in Rotown, Rotterdam.
3 reacties
Hmm, de Berry en Uli Show #4 geluisterd zeker?
Nee, maar ik zal het bij deze even doen :).
Whaaaa, ik heb maar een paar nummers van jens lekman, wel vind ik hem geweldig…hahaha 🙂