Maar ik heb de foto’s nog niet. Toch maar doen dan? Dan bewaar ik de foto’s voor een later stadium. Jens Lekman is een beetje een vreemde eend in de bijt. Normaal ga ik alleen naar concerten waar ik een claim-to-fame heb. Of in ieder geval alle CD’s of alle liedjes heb (gehoord). De laatste tijd veranderd dit (Spinvis) en ook bij Jens Lekman is dit niet het geval. In tegendeel. Het zou me niets verbazen als ik nog niet eens de helft van de liedjes ken. En Jens Lekman kent mij zeer zeker niet. Enfin, genoeg zweverig geleuter. Fast-forward to the night itself, om het maar eens op zijn Engelsch te zeggen.
Al vroeg zijn we bij Rotown. We hadden niet echt een beeld van hoe de avond zou worden. Het kon vriezen en dooien (het werd in ieder geval koud) en wat de muziek zelf betreft, we kenden Jens Lekman dus wel aardig (ik had in ieder geval “Oh, you’re so silent jens” gekocht), maar van Richard Swift hadden we het tot dusverre moeten doen met de 3 liedjes op zijn site, die niet extreem overtuigend klonken en van Bill Wells hadden we helemaal niks kunnen vinden, behalve lovende woorden in zijn biografie. Aangekomen bij Rotown konden we echter door het raam kijken en zagen we Jens Lekman soundchecken, met 4 vrouwen en een pianist. Voor zover je zoiets door het raam kunt beoordelen klonk het allemaal vrolijk en upbeat, maar omdat we toch niet de hele tijd wilden blijven staan, besloten we vervolgens nog even een rondje Rotterdam te doen, letterlijk. Of het was meer een vierkant, eigenlijk.
Enfin, als 5de binnen (of in ieder geval de 5de gebruiker van de garderobe), namen wij plaats vlakbij het podium. Sjoerd, Maaike en ik zetten ons op de grond, om maar eens niet-ABN te gebruiken. Het blijkt trend-settend te zijn, zodra Bill Wells het podium betreedt, zitten de eerste twee rijen op de grond, daarachter staan de mensen. Bill Wells en zijn band (4 vrouwen en Jens Lekman – voelt u de parallel al?) speelden een relaxte vorm van jazz, en dan bedoel ik niet Katie Melua / Norah Jones / Jamie Cullum jazz. Ten eerste omdat Bill Wells een echte jazzpianist is, zo ziet ie er ook uit en ten tweede omdat al dat andere gewoon POP is. Ik heb Jamie Cullum mogen aanschouwen (gratuit) in de Melkweg voor Turin Brakes en dat was toch heel anders dan de rokerige jazz die Bill Wells te horen brengt. Het was relaxed, het was mooi, het was het perfecte begin van de avond (al was het misschien ook een goede afsluiter geweest). Nadeel voor de daarnavolgende Richard Swift was wel dat iedereen erg loom op de grond bleef zitten. De eerste twee rijen dan.
Richard Swift bleek niet de homosexueeldansende pianist / geluidjestoevoeger te zijn met pet, maar de gast met het afro-kapsel. Richard Swift bleek ook niet saai te zijn. De bassist bleek ook niet van de Magic Numbers te zijn (al zong ie wel heel hoog en had ie hetzelfde uiterlijk). Het swingde allemaal de pan uit, om het zo maar te zeggen. Op de rustige nummers na dan, maar dat is eigenlijk heel (bio-)logisch. Ik was zo overtuigd van Richard Swift goedzijnheid dat ik maar meteen na afloop zijn Collection – Volume 1: Walking Without Effort & The Novellist kocht. Het viel dus allezins mee, die 10 euro hadden we er al uit voordat Jens Lekman ook maar een van zijn eigen nummers had gespeeld. Overigens had Mr. Swift wel zijn eigen band bij zich. Zodat de band van Jens Lekman even rust had. De set van Richard Swift vloog voorbij en opgewarmd, doch stil zittend was het publiek klaar voor diegene waarvoor de meesten waren gekomen: Jens Lekman.
Iedereen stond nu toch maar op. Ik wilde eerst nog blijven zitten maar om claustrofobie te vermijden en het zicht van de mensen achter mij te belemmeren stond ik toch maar op.
© Katje 2006
Jens Lekman opende moedig in zijn eentje, zonder microfoon met “Happy Birthday Dear Friend Lisa” (in combinatie met “Are Birthdays Happy?”). Daarna volgde een set van 13 nummers, met af en toe nog een solonummer (“Tram #7 to Heaven” en “Julie”). De band was goed, de brass sectie verlevendigde de nummers en was een goede vervanging voor de gebruikelijke samples in de nummers van Lekman. Bill Wells (“Ah kijk, Daar is ie weer! Ooooh, nu snap ik het! De mensen van het hoofdprogramma zijn dezelfde mensen als in het voorprogramma, maar dan onder een andere naam! Haha!) liet nog een sterk staaltje piano- en gitaarwerk zien. Stil maar degelijk. Jens Lekman bewees nog beter te kunnen zingen dan ik al dacht. Zelfs als hij zonder microfoon zingt en dus boven zijn gitaar uit moet zien te komen blijft zijn stem loepzuiver en mooi.
De Setlist:
Nee, er was geen echte encore, maar Lekman speelde wel wat liedjes face-to-face als je hem daarom vroeg. Helaas kon ik niet dichtbij komen. Maar eigenlijk hoefde ik ook geen encore. Het was een mooie avond, beter dan ik had verwacht. Jens Lekman maakte ALLE verwachtingen waar. Hij speelt de antiheld, hij doet het overtuigend en hij heeft ook nog eens talent. Jens Lekman wordt nog eens een hele grote…
MP3’s van het concert:
Happy Birthday, dear friend Lisa
The Opposite of Hallelujah / Nina
Do You Remember The Riots?
Later nog de foto’s en meer opnames van de avond. Heck, misschien ook nog wel van BIll Wells en Richard Swift.
