Overigens had Sjoerd hetzelfde. Maar goed, nadat ik de aardappeltjes goudbruin had gebakken, de spinazie had geroerbakt en de Valess had bereid, haastten wij ons, uiteraard niet voordat we dit alles genuttigd hadden, naar station Leiden Centraal, alwaar wij den bus pakten naar Amsterdam. Het was rond de klok van vijf voor 8 dat wij arriveerden, onder het motto “dan kunnen we nog wel vooraan staan”, want Sjoerd en ik, wij staan altijd vooraan (al dan niet met de andere mensen die wij kennen). Aangekomen bij De Melkweg, bleek dat echter iets te optimistisch. Er stond een rij, en niet zo’n kleine ook. Blijkbaar had de Must-C van MTV toch haar vruchten afgeworpen. We wisten dat het uitverkocht was, maar ja, dat betekent niet dat er dan een fukking rij staat. Dat is alleen wanneer Jamie Cullum een verrassingsconcert geeft. Of niet dan?
Anyway, na ons te hebben afgevraagd wat ook alweer precies de reden was dat ze geen overkapping op die brug legden zodat we niet natregenden (maar wel de mogelijkheid ertoe maken), mochten Knoert en ik eindelijk naar binnen. Ook bij de garderobe was het een tijdje wachten omdat ze maar de helft van de garderobe hadden geopend (tss). Moeite moest ik doen om niks te kopen bij de merchandising stand, na Jens Lekman en Elbow begon de maand erg duur te worden, en T-shirts had ik wel zo’n beetje genoeg. Voorlopig 🙂
Bij de garderobe kwamen we Tessa en buurmeisje (als ik mij niet vergis ;)) Renée tegen, die fanatiek genoeg waren om zich door de menigte naar voren te aso-en (nieuw! werkwoord). Respect, in dit geval. Snoert en ik kozen voor de makkelijke weg en stationeerden onszelf op het balkon, een actie die later op de avond een positief staartje zou krijgen.
Het gevolg was in eerste instantie dat het ons allemaal niet zo kon boeien, misschien dat je op rij 1 toch wat meer wordt geboeid dan op rij 20. John Vanderslice deed aardige pogingen, maar echt boeiend werd het nooit. “See you in the fall!” Ik vraag het me af… Ook Death Cab For Cutie begon niet zo heel boeiend voor mij. De band leek overenthousiast op het ene moment, het volgende moment was het juist alsof ze er zelf ook niet zo’n zin in hadden. Het klonk achterin allemaal een beetje rommelig, terwijl het zo gestructureerd had kunnen zijn.
Gelukkig, veranderde dit alles drastisch. Hoewel ik nog steeds de overgangen van het ene naar het volgende liedje absurd snel vond gaan, begon het allemaal een stuk meer te boeien en leek het alsof de band naar een hoogtepunt toewerkte. Publieksfavorieten en (blijkbaar) minder bekende nummers wisselden elkaar af en via “Sound of Settlement”, “Photobooth” en “Brothers on a hotel bed” kwam dat hoogtepunt snel dichterbij. Dat hoogtepunt kwam, voor mij althans, in de encore. De band, op hun top, bleef even achter de coulissen, slechts de zanger kwam terug en speelde het wonderschone “I will follow you in the dark”. Briljant. Geweldig. De avond kon niet meer kapot. Ook afsluiter waarvan ik de titel niet weet, maar met de tekst “I Need You So Much Closer Now”, was briljant, geweldig en subliem. DCFC sloeg kei hard mijn twijfels de grond in. BOEM.
Na afloop kregen we ook nog wat te drinken van een aardige medewerkster van de Melkweg en mogelijkheden tot terugkomen tegen gereduceerd tarief (waarvoor bedankt alvast :)). Snoerdiepoerdie en ik namen de trein terug die er wel een eeuw over deed, maar verder wel aankwam (gelukkig). We stopten zelfs in Hillekom. Schandalig. In ieder geval was het tijd voor verdiende doch korte nachtrust. Hehe. Het was me het dagje wel :).
De foto’s komen snel.nl (hoop ik :P).
Waar die kop nou precies op slaat weet ik ook niet meer, maar hij klinkt goed toch, en wie schrikt het meelopers af :P. Is het de volgende keer misschien niet nog drukker…
1 reactie
Hoho, het was gaaf! Renée is inderdaad mijn buurmeisje. Het is Sound of Settling, niet Settlement, maar dat geheel terzijde. Het nummer dat je bedoelt heet Transatlanticism. Heel mooi nummer, al was I Will Follow You Into The Dark het allerbeste. Ik moest bijna huilen.