Zelfanalyse

Typisch is die twijfel. Mijn zelfbeeld bepaalt mijn kijk op het leven. Ik ben geen perfecte student, ik kan veel meer doen met de tijd die ik tot mijn beschikking heb. Ik loop de kantjes ervan af, meer dan eens. Met tot gevolg dat ik in de herkansingsronde alles moet halen. Zelfs dan ben ik nog aan het uitstellen, aan het dromen, of dingen aan het doen die ik liever wil doen.

De Nederlandse taal interesseert mij zeer. Ik vind taal fascinerend, of het nu Nederlands, Engels of zelfs Duits is (een recente hernieuwde belangstelling voor deze taal zelfs, die ik normaal alleen leuk vond om met een goor accent te gebruiken). Maar ik mis denk ik aanpakkingsvermogen. Zodra ik iets “moet” gaan doen, heeft dat onmiddelijk 2 gevolgen:

1) Ik denk dat ik het niet kan, dus wat heeft het voor zin om te proberen?
2) Ik doe het niet, omdat het moet, niet omdat ik het niet wil, maar omdat het moet.

Nu vraag ik me af in hoeverre deze beide gevolgen aan mijzelf liggen. Ja, ze liggen in mezelf, maar heb ik ze zelf opgeroepen? Als ik denk dat ik iets niet kan, WIL ik het dan niet proberen, of probeer ik het niet? De angst om te mislukken is weliswaar aanwezig, maar ik heb af en toe wel eens een moment dat ik iets wil proberen, maar dat iets in mij me tegen houdt. Misschien heeft daar het 2de gevolg mee te maken. Zodra ik iets moet, komt er een soort druk op mij te liggen. Zodra er druk op mij komt te liggen, zoek ik een weg om die druk kwijt te raken. Dat lukt niet, vandaar dat ik op dat soort momenten geen activiteiten ga ondernemen, maar min of meer achter mijn bureau zit met een studieboek naast mij, meestal gitaar spelende, doelloos surfende of msn’ende (sp?). Ik denk niet dat ik echt lui ben, het is iets wat me tegenhoudt. Het wil de waarheid tegenhouden, voor me verstoppen.

Is “mijn waarheid” zo slecht dan? Volgens mij heb ik een best leuk leven. Het is vast niet ieders ideaalbeeld, maar ik heb vrienden, contacten, ik luister veel naar muziek, doe regelmatig leuke dingen, verdien geld etcetera. Toch lijk ik onbewust te denken dat er “iets” fout is in mijn leven. Mijn zelfbeeld vernietigt op slechte momenten mijn hele persoonlijkheid. Neem nu deze maandag: de colleges waren niet zo boeiend, maar het was best gezellig, en ik heb 2 voldoendes voor tentamens waarvan ik minstens 1 niet had verwacht te hebben gehaald. Goed nieuws dus. Maar dan slaat de twijfel toe: Ik had helemaal niet genoeg geleerd. Dat ik deze tentamens heb, is ook alleen maar geluk. Voor hetzelfde geld had ik veel lager gehad. Mijn zelfbeeld doet er alles aan om alsnog even de boel de grond in te boren. Ik eindig, hier in mijn kamer, “ganz allein, jeder hat ein Leben, aber ich nicht” (Stefan, 2006). Alles wat ik normaal ook maar een beetje goed vindt van mezelf is op zulke momenten slecht.

Wat mis ik? Verantwoordelijkheidsgevoel? Ren ik weg voor de dingen die ik moet doen? Het lijkt er wel op. Zelfvertrouwen? Soms wel, maar op andere momenten juist weer niet.

Het enige wat helpt is het opschrijven, slapen en morgen opnieuw beginnen. Als ik één of twee keer nu eens hard voor iets zou werken, en het zou ook op die manier beloond worden. Misschien dat ik dan zou inzien dat ik dingen wel degelijk kan. Op momenten dat ik iets goeds doe (een mooi liedje schrijf, een goede grap maak), zweef ik. Maar uiteindelijk spiegelt mijn zelfbeeld me voor dat ik val, niet zweef. Ik maak plezier, maar mijn zelfbeeld zal het ontkennen. Af en toe doe ik ECHT mijn best, maar mijn zelfbeeld ontkent het.

Ik weet dat het anders kan. Maar de eerste stappen zijn het moeilijkst.

Wär das nicht doch viel zu schön,
um überhaupt in einer Dimension
Als leiser Traum zu existieren…
Zu schön – Voltaire