Lisa Winn / Smutfish

Het was half 2. Ik dacht “dit wordt weer een leuke, saaie, zondagmiddag, wat zal ik eens gaan doen.” Een uur later zag ik nog geen kilometer verderop in het Cultureel Podium Roepaen, nog een dik kwartier later kwam Lisa Winn op het podium, en rond de klok van 4’en betrad Smutfish het podium. Het was niet druk, een man of 30, maar het was wel de moeite waard.

Lisa Winn

Lisa Winn komt uit “Canadaaaah!” zoals wijlen Boudewijn Büch zou zeggen. Gewapend met haar zeer goede stem, Takamine gitaar en een tweede gitarist / tweede stem, van wie de naam mij hier is ontschoten, helaas. Het is duidelijk dat er een Atlantische Oceaan tussen mijn en haar geboorteplaats zit (en Groot-Brittannië en de Noordzee, maar dat ter zijde), ze heeft toch een beetje het Country-Roads gevoel, het eerste nummer. Haar teksten zijn af en toe ietwat cliché, maar af en toe juist scherp gevonden. Bij nummers als “July” zet ze een keel op van “heb ik jou daar.” De wereld vergaat, bijna… Muzikaal stelt het niet extreem veel voor, maar het verveelde me allemaal geen moment. De 2 covers, zoals Rockin’ in the Free World van Neil Young maakt ze volledig eigen. Minimalistisch, maar toch overwelmend. Ze moet alleen wel iets aan het uiterlijk van haar website doen…

Smutfish

Ik heb nogal moeite met het onthouden van de naam. Ze waren nogal verbaasd dat er bij dit optreden echt naar hen werd geluisterd, wat ze blijkbaar niet gewend zijn. De Nederlandse band bestaat uit een eigenaardig viertal, die heel groot zouden kunnen worden als ze andere muziek zouden maken. Tijdens het optreden bekroop mij namelijk de gedachte dat ze een mooie set speelden, maar dat het dus echt niet zou verkopen bij het grote publiek. Tragisch, want ze doen zo hun best. De tweede gitarist speelt mooie solo’s en maakt op ingenieuze wijze gebruik van zijn gitaar, trillen, slaan, snaren op wel heel bijzondere wijze aanslaan… Het maakte de nummers veel levendiger dan ze anders zouden zijn geweest. De XL bass was ook een verrijking, qua geluid en aanzicht. De band was goed op elkaar ingespeeld en speelde tragische nummers, met af en toe een swing ervoor, het acoustic-rock geluid was een aardige afwisseling na Lisa Winn.
Na twee liedjes vroeg een meisje van een jaar of 5 achter mij “Mam, wanneer gaan we naar huis?” Dit zorgde voor enige hilariteit. Maar het feit dat ze dit niet vroeg tijdens Lisa Winn betekent ofwel dat ze toen nog niet haar huis wilde, of dat Smutfish het niet van de jeugd moet gaan hebben. Gelukkig leven we in een vergrijzende samenleving. Er is nog hoop Smutfish. Er is nog hoop. Schrijf vooral geen singles, ga zo door, en dan hoop ik jullie ooit op de radio 2 te horen, zo even na 12’en, als ik er per ongeluk langskom. Ik zal glimlachen.

Smutfish.nl
(tweede album Through A Slightly Open Door is nu verkrijgbaar via Munich records)